Τελικά, δεν έπεσαν εν ώρα καθήκοντος, όπως έχουμε συνηθίσει να λέμε. Ο Περικλής Στεφανίδης και ο Χρήστος Μουλάς έχασαν τη ζωή τους γιατί υπερέβησαν τα όρια του καθήκοντός τους.
Ουδείς θα κατηγορούσε τα δύο παλικάρια αν δεν βουτούσαν τόσο χαμηλά. Ουδείς θα τους ζητούσε τον λόγο αν έριχναν την ποσότητα του νερού στο φλεγόμενο δάσος από ύψος ασφαλείας.
Γιατί το έπραξαν; Για να είναι πιο αποτελεσματικοί σε αυτό που τους εμπιστεύθηκε το ελληνικό κράτος να κάνουν. Eτσι έκριναν εκείνη τη στιγμή, πήραν τη μοιραία, όπως αποδείχθηκε, απόφαση μέσα σε δευτερόλεπτα και χάθηκαν. Εδώ ακριβώς έγκειται ο ηρωισμός τους. Στο ότι έβαλαν πάνω από την προσωπική τους ασφάλεια την αποστολή τους.
Εννοείται πως θα ήταν ήρωες και αν επιζούσαν από τη βουτιά του θανάτου. Απλώς δεν θα μαθαίναμε τα ονόματά τους, όπως ακριβώς δεν γνωρίζουμε τα ονόματα όλων των συναδέλφων τους, που κι αυτοί με παράτολμες κινήσεις προσπαθούν να σβήσουν τις φωτιές. Γι’ αυτό δικαίως τους αποκαλούμε όλους αυτούς αφανείς ήρωες. Η τραγικότητα του θανάτου δίνει στον ηρωισμό το ονοματεπώνυμο του θύματος και έτσι περνάει στην Ιστορία.
Σχεδόν πάντα σε τέτοιες στιγμές εμφανίζονται και οι μικρόψυχοι, που με χυδαίο λόγο προσπαθούν να μειώσουν τη σημασία της ηρωικής πράξης. Εφτασαν να μιλούν για εργατικό ατύχημα. Λες και τα δύο παλικάρια έπεσαν από τη σκαλωσιά.
Αδυνατούν να κατανοήσουν πως το καθήκον έχει τα όριά του, που σταματούν μπροστά στην ασφάλεια του εργαζομένου. Αυτός που εκτελεί το καθήκον του, στο πλαίσιο του πρωτοκόλλου, είναι ένας ευσυνείδητος και καλός επαγγελματίας. Δεν είναι ήρωας.
Ολοι μας –και πάνω απ’ όλους οι δικοί τους άνθρωποι– θα θέλαμε ο Στεφανίδης και ο Μουλάς να βρίσκονταν ανάμεσά μας. Να παρέμεναν κοινοί θνητοί, αφανείς ήρωες.
Γιατί το τίμημα του ηρωισμού είναι το πιο βαρύ που μπορεί να καταβάλει ο άνθρωπος. Η ζωή του η ίδια. Ολοι ξεκινούν τη ριψοκίνδυνη προσπάθειά τους με σκοπό να γυρίσουν στο τέλος της ημέρας στα σπίτια τους.
Την ώρα της μάχης όμως η αίσθηση της αποστολής βάζει άλλες προτεραιότητες στο μυαλό αυτών των παλικαριών.
