Συνηθίζουμε να λέμε ότι δεν είναι ώρα για να ασχοληθούμε με τα δικαιώματα όταν υπάρχουν πιο σοβαρά προβλήματα, αλλά τελικά πολλές κοινωνικές ομάδες καταλήγουν να αντιμετωπίζουν όλα τα σοβαρά προβλήματα έχοντας μονίμως λιγότερα δικαιώματα. Ο γάμος των ομόφυλων ζευγαριών (που ο πρωθυπουργός δεσμεύτηκε να θεσμοθετήσει) θα μπορούσε βάσιμα να πει κανείς ότι αφορά ολόκληρη την κοινωνία. Δύσκολα υπάρχει άτομο που να μην έχει φιλική ή συγγενική σχέση ή απλή γνωριμία και συνεργασία με άνδρα ή γυναίκα με ομόφυλο προσανατολισμό. Επομένως, δεν θα ήταν παράλογο να πούμε ότι κανόνες στοιχειώδους κοινωνικής συνύπαρξης επιβάλλουν μια ευρύτερη συναίνεση στην ισότητα δικαιωμάτων. Ο γάμος ομοφύλων είναι η επέκταση σε όλους στοιχειωδών αστικών δικαιωμάτων. Είναι το «χαρτί» που ρυθμίζει θέματα περιουσίας, περίθαλψης, ασφάλισης, σύνταξης και κληρονομιάς μεταξύ ανθρώπων που θέλουν αυτά τα θέματα να τα ρυθμίσουν «μαζί». Υπάρχει και κάτι άλλο, ίσως ακόμη πιο σοβαρό. Η θεσμική αναγνώριση μιας ταυτότητας είναι η καλύτερη καταπολέμηση των προκαταλήψεων απέναντι στην ταυτότητα αυτή. Οι θεσμοί αλλάζουν τις συμπεριφορές, γι’ αυτό δεν χρειάζεται να περιμένουμε την αλλαγή των συμπεριφορών για να αλλάζουμε τους θεσμούς. Οι ανισότητες διατηρούνται για όσο καιρό οι έχοντες λιγότερα δικαιώματα πιστεύουν ότι η αδικία που υφίστανται είναι φυσιολογική και την αποδέχονται. Μόλις συνειδητοποιήσουν ότι δεν είναι, ότι οφείλεται απλώς στην επικράτηση μιας αντίληψης, τότε διεκδικούν την αλλαγή αυτής της αντίληψης. Η διεκδίκηση αυτή έχει αρχίσει, με αποτέλεσμα όλο και περισσότεροι να συνειδητοποιούν ότι δεν πρέπει να εμποδίζουν κάποιους άλλους από την πρόσβαση στα στοιχειώδη δικαιώματα που απολαμβάνουν οι ίδιοι.
Ο γάμος ομοφύλων είναι η επέκταση σε όλους στοιχειωδών αστικών δικαιωμάτων.
Πολλοί προβληματίζονται για την Ακροδεξιά, αλλά η κυβέρνηση μάλλον θα κερδίσει αν την αγνοήσει παρά αν την αναγνωρίσει ως ρυθμιστή των αποφάσεών της. Ακροδεξιά νοοτροπία σημαίνει να αγωνίζεσαι για να περιορίσεις τα δικαιώματα των άλλων και όχι για να προστατεύσεις τα δικά σου. Είναι μια προβληματική νοοτροπία που δεν μπορεί να επιβραβεύεται, διότι έτσι ενθαρρύνεται και εξαπλώνεται. Ανάλογα πρέπει να ισχύσουν και για την απόκτηση παιδιών. Για το θέμα αυτό εκφράζονται σθεναρές αντιρρήσεις. «Τα παιδιά πρέπει να έχουν και τα δύο πρότυπα φύλου», λένε πολλοί. Το επιχείρημα αυτό μοιάζει εύλογο, αλλά δεν είναι πολύ ανθεκτικό. Σήμερα τα μισά παιδιά μεγαλώνουν κυρίως με ένα πρότυπο φύλου (συνήθως τη μητέρα) γιατί σχεδόν οι μισοί γάμοι διαλύονται. Σε προηγούμενες δεκαετίες, όταν πολλοί γάμοι δεν διαλύονταν αλλά διατηρούνταν στην «κατάψυξη», οι απόντες πατεράδες ήταν μάλλον ένα διαδεδομένο «πρότυπο». Ναι, σε μια ιδανική κοινωνία τα παιδιά πρέπει να μεγαλώνουν με δύο ιδανικά πρότυπα, αλλά στον πραγματικό κόσμο η αφοσίωση έστω του ενός γονέα στο παιδί του παραμένει πολύτιμο ζητούμενο. Είναι βαριά ευθύνη να είσαι γονέας. Οι γονείς, ακόμη και όσοι δεν ήθελαν να γίνουν γονείς αλλά έγιναν, κάνουν το καλύτερο που μπορούν. Ας κάνουν και τα ομόφυλα ζευγάρια το καλύτερο που μπορούν συμμετέχοντας ισότιμα στην ίδια ατελή κοινωνία.
