Για τους πιστούς χριστιανούς ο γάμος είναι μυστήριο. Το ίδιο και για πολλούς παντρεμένους, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία. Οι πρώτοι δίνουν όρκο στον Θεό ότι θα ακολουθήσουν τις διδαχές του Αποστόλου που ζητάει «αι γυναίκες τοις ιδίοις ανδράσιν υποτάσσονται ως τω Κυρίω (…) επί παντί» (Προς Εφεσίους 22-24).
Η θρησκευτική πίστη όμως είναι ένα αποκλειστικώς ανθρώπινο χαρακτηριστικό. Τα ζώα, οι πέτρες, τα δένδρα, δεν πιστεύουν. Το ίδιο και τα συλλογικά όργανα, ασχέτως αν οι σούπερ-ντούπερ θεωρίες μάνατζμεντ θέλουν σε περίοπτη θέση σλόγκαν του τύπου «πίστη της εταιρείας μας είναι…». Αυτά είναι διαφημιστικά κόλπα.
Το κράτος είναι η οργανωτική έκφραση μιας κοινωνίας, της οποίας τα μέλη μπορούν να πιστεύουν σε διάφορα, αλλά το ίδιο από τη φύση του δεν μπορεί να πιστεύει σε κάτι. Εχει πολλές δουλειές –στην Ελλάδα, περισσότερες απ’ όσες μπορεί να αντέξει–, μία εκ των οποίων είναι να αποτελεί εγγυητή στις συναλλαγές που ελευθέρως κάνουν οι πολίτες του. Παλιά οι άνθρωποι μπορούσαν να ανταλλάξουν γη δίνοντας απλώς τα χέρια, αλλά από εμπειρία ξέρουμε ότι είναι ασφαλέστερο όταν η συναλλαγή γίνεται με εγγυητή το κράτος· επίσημα συμβόλαια, υποθηκοφυλακείο, κτηματολόγιο κ.λπ. Η δημοκρατική πολιτεία δεν παρεμβαίνει στη συναλλαγή καθαυτή. Απλώς την πιστοποιεί. Ούτε εξετάζει τα χαρακτηριστικά των συναλλασσομένων, αν είναι λευκοί ή μαυριδεροί, άνδρες ή γυναίκες, στρέιτ ή ομοφυλόφιλοι, Ολυμπιακοί ή Παναθηναϊκοί. Μόνο σε κάποιες περιοχές, ο θρησκευτικός νόμος (σαρία) απαγορεύει στις γυναίκες να κάνουν συναλλαγές.
Ο γάμος είναι μια σύμβαση μεταξύ δύο ανθρώπων από την οποία απορρέουν κάποια δικαιώματα (ασφάλισης, περίθαλψης, κληρονομιών κ.λπ.) στα οποία το κράτος λειτουργεί μόνο ως εγγυητής. Δεν έχει λόγο στο ποιοι παντρεύονται και γιατί.
Φυσικά δεν εννοούμε τον θρησκευτικό γάμο. Η Εκκλησία αποφασίζει διά των κανόνων της ποιους γάμους θα ευλογεί· εκτός από τους ομοφυλόφιλους, δεν παντρεύει και όσους έχουν τρία διαζύγια. Γούστο τους και καπέλο τους, η Θεός και η ψυχή τους. Αλλά όπως ουδείς έχει το δικαίωμα να πάει στην εκκλησία να επιβάλει κάποιο δικό του τελετουργικό, έτσι και η Εκκλησία δεν έχει το δικαίωμα να επιβάλει ποιες δικαιοπραξίες θα εγγυάται το κράτος. Μπορεί να διαφωνεί όσο θέλει με τη συμβίωση ατόμων του ιδίου φύλου και να κηρύσσει την αντίθεσή της όσο μπορεί. Ηδη το κάνει, όπως είναι το δημοκρατικό της δικαίωμα.
Σε ό,τι όμως αφορά τη νομική υπόσταση που λαμβάνει η συμβίωση δύο ανθρώπων –μαύρων ή λευκών, θρήσκων ή άθρησκων, Ολυμπιακών ή Παναθηναϊκών– δεν έχει κανένα λόγο. Ούτε φυσικά για τον γάμο των ομοφυλοφίλων.
