Η κατάρα τού να χάσεις τη ζωή σου σε ζωντανή μετάδοση: από εκείνη τη στιγμή, θα πεθαίνεις κάθε μέρα· αν όχι για εσένα τον ίδιο, για τους ανθρώπους σου.
Οι μαύρες αυτές σκέψεις γεννήθηκαν παρακολουθώντας το βίντεο με την πτώση του Canadair, τραβηγμένο τυχαία από κάμερα της ΕΡΤ που κάλυπτε τη φωτιά στην Κάρυστο. Δυσκολεύεσαι να πιστέψεις αυτό που βλέπεις. Οταν κοιτάζεις κάτι τόσο βίαιο, τόσο συντριπτικό, νομίζεις ότι δεν είναι αληθινό, ότι είναι κάτι σκηνοθετημένο. Κινηματογραφικό. Εύχεσαι να ήταν κινηματογραφικό εφέ.
Και, βέβαια, παρακολουθώντας την ιλιγγιώδη κάθοδο προς τον θάνατο για τους δύο χειριστές, τον σμηναγό Χρήστο Μουλά και τον ανθυποσμηναγό Περικλή Στεφανίδη, δεν μπορεί να μη σκεφτείς ότι αυτό το βίντεο θα το βλέπουν οι συγγενείς, οι φίλοι, οι άνθρωποι των ηρωικών χειριστών. Τη βύθιση του αεροσκάφους, τον ψεκασμό της εστίας, την αδυναμία απαγκίστρωσης έπειτα από την πρόσκρουση της δεξιάς πτέρυγας πάνω σε κλαδιά δέντρου και, στο τέλος, την πτώση, την έκρηξη. Εννέα δραματικά δευτερόλεπτα.
Κάποτε, πριν από το Διαδίκτυο, ένα τέτοιο βίντεο θα έπαιζε σε πολλές βασανιστικές επαναλήψεις στην τηλεόραση. Αλλά κάποια στιγμή η προβολή του θα έπαυε. Μπορούσε, με άλλα λόγια, ο γονιός, το παιδί ή η σύζυγος των χαμένων πιλότων να το αποφύγουν σχετικά εύκολα.
Οχι πια. Στο YouTube, σε σάιτ και στα διάφορα κοινωνικά δίκτυα, η τραγική σκηνή θα επαναλαμβάνεται σε μια αέναη λούπα. Οι δύο αυτοί χειριστές θα καταπέφτουν στην πλαγιά της Καρύστου στον αιώνα τον άπαντα. Οπως οι Δίδυμοι Πύργοι θα πέφτουν συνεχώς ή τα τσουνάμι της Ινδονησίας και της Φουκουσίμα θα πλήττουν για πάντα τις ακτές.
Η πτώση του Canadair μπορεί να μην είναι κάτι τόσο μαζικό, με τόσες χιλιάδες, απρόσωπους στην κάμερα τουλάχιστον, θανάτους, είναι όμως κάτι πολύ πιο άμεσο, προσωπικό. Είναι σχεδόν μια ιδιωτική στιγμή δύο ανθρώπων που πέφτουν κάνοντας το καθήκον τους. Μάλλον, αλλιώς: τους βλέπουμε να επιχειρούν με αυτοθυσία υπερβαίνοντας την έννοια του καθήκοντος.
Τουλάχιστον, είδαμε εμείς οι άσχετοι τους κινδύνους που διατρέχουν οι χειριστές της Πολεμικής Αεροπορίας. Οτι εκτός από τον ακήρυκτο πόλεμο στο Αιγαίο, έχουν και έναν πραγματικό πόλεμο με τις φλόγες.
Ομως, οι συγγενείς και φίλοι των δύο άτυχων χειριστών δύσκολα θα μπορέσουν να προστατευθούν από αυτή την εικόνα που «παίζει» συνεχώς παντού και στοιχειώνει τον οποιονδήποτε.
Οι υπόλοιποι μένουμε με το βασανιστικό ερώτημα: Μια τέτοια επαναλαμβανόμενη σκηνή αυτοθυσίας και απώλειας αφυπνίζει ή μετατρέπεται σε θέαμα; Τι σημαίνει δύο άνθρωποι να σκοτώνονται μπροστά στα μάτια μας όχι μία φορά αλλά συνεχώς; Σημαίνει κάτι ή περνάει και αυτό και χάνεται μέσα στο ψηφιακό, διαδικτυακό «νέφος» της λειψής συλλογικής μας μνήμης;
