Κάποτε η Φιλοσοφική Σχολή ήταν από τις πιο απαιτητικές. Τολμούσαν να διαγωνισθούν για την εισαγωγή σε αυτήν οι καλύτεροι μαθητές. Κι αν όχι οι άριστοι, τουλάχιστον όσοι αγαπούσαν το διάβασμα. Από εκεί είχαν περάσει οι φιλόλογοι που μας δίδασκαν ελληνικά, αρχαία και νέα, ενίοτε δε και Ιστορία. Την αποκαλούσαν φιλοσοφική, όμως ήταν κυρίως φιλολογική. Μια σύγχυση που χαρακτήριζε την ελληνική παιδεία από συστάσεώς της. Μην ξεχνάμε ότι ακόμη και ο εισηγητής του Διαφωτισμού στην Ελλάδα, ο Αδαμάντιος Κοραής, παρήγαγε κυρίως φιλολογικό έργο και δευτερευόντως φιλοσοφικό. Το κύριο μέλημά του ήταν η γλώσσα. Αυτή την κατάσταση επισημαίνει ο Ιωάννης Συκουτρής όταν γράφει ότι ο ελληνικός 19ος αιώνας έβγαλε πολλούς φιλολόγους και ελάχιστους φιλοσόφους. Σήμερα τα πράγματα έχουν αλλάξει. Στο ΕΚΠΑ οι βάσεις εισαγωγής στις φιλολογικές σχολές δεν έχουν καμία σχέση με τις αντίστοιχες στις πρωτοκλασάτες, όπως η Ιατρική ή η σχολή Αρχιτεκτόνων του ΕΜΠ. H κατάσταση αυτή σηματοδοτεί την έκπτωση της αξίας τους. Στο Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου γίνεται δεκτός στη Φιλολογία υποψήφιος με μόλις 9.500 μόρια. Περίπου όσα απαιτούνται για την «οργάνωση και διαχείριση αθλητισμού». Μήπως οι σχολές Φιλολογίας έχουν μετατραπεί σε καταφύγιο όσων θέλουν να αποκτήσουν ένα πτυχίο χωρίς ιδιαίτερο κόπο; Αληθεύει ότι υπάρχουν απόφοιτοι οι οποίοι δεν έχουν διαβάσει ολόκληρο ούτε έναν πλατωνικό διάλογο; Και τι σημαίνει αυτό για το μέλλον της εκπαίδευσης;
Θα μου πείτε, οι καιροί αλλάζουν. Τον καιρό εκείνο ήταν αδιανόητο να ακούσεις κάποια μητέρα να σου λέει ότι ο γιος της πάει στο Αρσάκειο. Το άκουσα πριν από χρόνια, σε παιδικό πάρτι όπου συνόδευα την κόρη μου. Θα μου πείτε επίσης ότι το φαινόμενο δεν είναι μόνον ελληνικό. Οι λεγόμενες κλασικές σπουδές είναι σε αποδρομή σε όλον τον δυτικό κόσμο. Ακόμη και στις καλύτερες οικογένειες. Στο Πρίνστον κατήργησαν την υποχρεωτικότητα των αρχαίων ελληνικών και των λατινικών επειδή λειτουργούσε ως αντικίνητρο. Και κανείς δεν μπορεί να με πείσει ότι η υποχώρηση της σημασίας των κλασικών σπουδών δεν βοηθάει την εξάπλωση του διανοητικού βούρκου, της πολιτικής ορθότητας και της τερατογένεσης που ακούει στο όνομα woke. Ευτυχώς στα καθ’ ημάς δεν έχει περάσει ακόμη η επιδημία. Οσο άξιοι κι αν είναι οι καθηγητές, όταν η αξία του υλικού τους είναι υποβαθμισμένη, τότε το έργο τους μοιάζει μάταιο. Και όταν ξεκινάς να σπουδάσεις μια τέχνη η οποία δεν απαιτεί και πολλά από σένα, θα την υπηρετήσεις με τον κανόνα της μετριότητας που σου έχει εξαρχής επιβληθεί. Και μετά όταν μπεις στην τάξη να διδάξεις, θα τον μεταδώσεις στους μαθητές σου. Μήπως πρέπει να το ξανασκεφτούμε;
