Κάθε καλοκαίρι οι παραστάσεις στην Επίδαυρο προκαλούν συζητήσεις και διαξιφισμούς. Εδώ και χρόνια. Φέτος, η αίσθηση είναι πως αυτό κορυφώθηκε, μία με τους «Σφήκες» της Λένας Κιτσοπούλου και μετά με τη «Μήδεια» του Φρανκ Κάστορφ. Αρθρογράφοι και κριτικοί (σε διάφορα έντυπα και ιστοσελίδες) που κατακεραύνωσαν είτε τη μία είτε την άλλη παράσταση (ή και τις δύο), επιδοκιμάστηκαν από απλούς, ανώνυμους θεατές που διακήρυξαν τον αποτροπιασμό τους με επιστολές και αναρτήσεις στα κοινωνικά δίκτυα. Συμβαίνει το εξής οξύμωρο: η ταύτιση αυτή είναι εν πολλοίς επιφανειακή και συγκυριακή. Γιατί; Διότι στην πλειονότητά τους, οι θεατές αυτοί προσεγγίζουν την Επίδαυρο σαν έναν «ιερό» χώρο που δεν πρέπει να βεβηλώνεται. Οι κριτικοί όμως, και οι αρθρογράφοι, που απέρριψαν τις παραστάσεις αυτές, δεν έχουν τέτοια πεποίθηση: δεν βλέπουν την Επίδαυρο σαν μια εκκλησία, στο ιερό άβατο της οποίας κόπρισαν σύγχρονοι καλλιτέχνες. Απλώς απέρριψαν τις συγκεκριμένες παραστάσεις ως ατυχείς.
Το σύνδρομο αυτό, με την «ιερότητα» της Επιδαύρου, έχει κουράσει, παραπέμπει στην εθνική μας αρχαιολατρία και διαστρεβλώνει την όλη συζήτηση. Η Επίδαυρος έχει το ειδικό της βάρος, πέρα από την ιστορία και την ατμόσφαιρά της. Δεν προστατεύεται όταν κάποιοι αξιώνουν να γίνονται παραστάσεις σε αυτήν με σχήματα και αρχές αλλοτινών δεκαετιών. Δεν είναι μουσείο ούτε μαυσωλείο. Η Επίδαυρος δεν είναι ρετρό, δεν είναι vintage. Στέκεται πέρα και έξω από τον χρόνο και τις εκάστοτε μόδες αλλά είναι του κόσμου τούτου, δεν είναι κάτι υπερβατικό ή μεταφυσικό. Δεν είναι θρησκευτική εικόνα ούτε λείψανο αγίου. Το ειδικό αυτό βάρος που τη διακρίνει, η διαχρονικότητά της, την καθιστά απρόσβλητη απέναντι σε καλλιτεχνικές και αισθητικές αυθαιρεσίες, μόδες της εποχής, τοξικότητες και εύκολους λαϊκισμούς. Οι παραστάσεις που προκαλούν τέτοιο θόρυβο στην Επίδαυρο είναι σαν τα πυροτεχνήματα: αστράφτουν για μια στιγμή και μετά σβήνουν στο σκοτάδι. Η Επίδαυρος, φυσικά, είναι ακόμα εκεί. Κάποιες από τις παραστάσεις της θα τις κάνει μέρος της μακραίωνης ιστορίας της, τις περισσότερες όμως όχι. Δεν έχω άποψη για τις εν λόγω παραστάσεις, δεν τις παρακολούθησα. Προσωπικά δεν θα πήγαινα σε παράσταση 3,5 ωρών και εν μέσω καύσωνα. Αλλά μην τρελαθούμε κιόλας. Ολη αυτή η χολή μόνο και μόνο για να πούμε ότι η Επίδαυρος είναι κάτι σαν ιερός ναός δεν πρόκειται ποτέ να κάνει τους αρμόδιους κρατικούς θεσμούς και δημόσιους θεατρικούς οργανισμούς να ξανασκεφτούν καλύτερα στο μέλλον τις αναθέσεις που θα κάνουν, να ζυγίσουν καλύτερα τις προτάσεις που θα δεχθούν. Oχι για να σεβαστούν τον χώρο αυτόν καθεαυτόν αλλά τον ίδιο τον ρόλο που έχουν αναλάβει.
