Ο τρόπος που διευθετήθηκε το πρόβλημα Χαρδαλιά – Πατούλη, δηλαδή η συμμόρφωση του τελευταίου στην απόφαση του Κυριάκου Μητσοτάκη να άρει την εμπιστοσύνη προς το πρόσωπό του, αποδεικνύει πως ο πρωθυπουργός είναι ο κυρίαρχος του παιχνιδιού.
Η παραπάνω απόφαση ενείχε υψηλό ρίσκο, εάν ο κ. Γιώργος Πατούλης επέμεινε στην υποψηφιότητά του. Γιατί τήρησε αυτή τη στάση κομματικής πειθαρχίας; Διότι, ευφυής και έμπειρος πολιτικός ων, εκτιμώντας σωστά τον συσχετισμό των δυνάμεων, διαπίστωσε πως το πιο πιθανό θα ήταν να προξενούσε ζημία στη Νέα Δημοκρατία χωρίς ο ίδιος τελικά να ωφεληθεί. Και γι’ αυτόν τον λόγο έκανε πίσω.
Από την άλλη πλευρά, φαίνεται πως ο πρωθυπουργός, με τον τρόπο που χειρίστηκε τις υποθέσεις Μηταράκη – Πατούλη, παραμένει ένας διευθυντής ορχήστρας που μπορεί να δώσει το δικό του τέμπο στους «μουσικούς» του, αν και κάποιοι κάνουν φάλτσα, όπως φάνηκε τον πρώτο μήνα της νέας κυβερνητικής θητείας.
Αυτή η αίσθηση της παντοδυναμίας οφείλεται στο ότι ο ηττημένος ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται σε μια κατάσταση εσωστρέφειας, από την οποία ουδείς γνωρίζει πότε θα βγει και, κυρίως, πώς θα βγει.
Θα βαδίσουν όλοι μαζί και προς τα πού θα πάνε; Το μόνο σίγουρο είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ που ξέραμε δεν υπάρχει πια. Ο,τι προκύψει από τον χώρο της ριζοσπαστικής Αριστεράς θα είναι κάτι άλλο.
Είναι δε άγνωστο αν η απουσία του Αλ. Τσίπρα, ενός ηγέτη που αποτελούσε τον ενοποιητικό παράγοντα διαφόρων τάσεων, θα έχει αρνητικές ή θετικές συνέπειες στην πορεία αυτού του χώρου. Πάντως, είναι εύλογο η ρευστότητα που επικρατεί στον ΣΥΡΙΖΑ να επηρεάζει το γενικότερο πολιτικό τοπίο και να διευκολύνει τον πρωθυπουργό να λάβει κάποιες ριψοκίνδυνες αποφάσεις. Οταν παίζεις χωρίς αντίπαλο αναλαμβάνεις ρίσκα σχεδόν εκ του ασφαλούς, αφού δεν υπάρχει κάποιος να επωφεληθεί, αν δεν σου βγει η παράτολμη κίνηση.
Αυτό είναι το θετικό στοιχείο της παντοδυναμίας Μητσοτάκη, που υποθέτω θα αποτυπωθεί και στην πολιτική των μεταρρυθμίσεων-τομών στις οποίες προτίθεται να προχωρήσει. Είναι ολοφάνερο πως αυτή η φυγή προς τα εμπρός είναι η μόνη οδός που πρέπει να ακολουθήσει η κυβέρνηση αν θέλει να διατηρήσει ζεστή την επαφή με τους ψηφοφόρους της. Γιατί; Διότι μαζί με τον ΣΥΡΙΖΑ έχει καταρρεύσει και το αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο. Δεν έχει λόγο ύπαρξης.
Ως εκ τούτου, έχει εκλείψει και ο φόβος της επιστροφής του, που ήταν η συγκολλητική ουσία αυτού του μετώπου. Πλέον, η κυβέρνηση θα πρέπει να παρουσιάζει έργο σύμφωνα με τις προγραμματικές θέσεις της.
Ολιγωρίες και καθυστερήσεις δεν συγχωρούνται, διότι η αξιωματική αντιπολίτευση βρίσκεται σε φάση πολιτικής αφασίας, ενώ είναι γνωστό πως δεν υπάρχει πίστωση χρόνου σε δεύτερη συνεχόμενη κυβερνητική θητεία. Ωσπου να ανακάμψει ο ΣΥΡΙΖΑ –αν ανακάμψει– η κυβέρνηση θα έχει τον χρόνο, συμμετέχοντας σε ένα παιχνίδι για έναν μόνον παίκτη, να παίξει την μπάλα που ξέρει.
