To 2019, ο Γιώργος Πατούλης δεν είχε κόμμα. Ή, κι αν είχε, δεν το λογάριαζε. Ο πολυπαράγοντας –δήμαρχος τότε Αμαρουσίου, συνδικαλιστής με αντιμνημονιακές περγαμηνές και ανέσπερος αστέρας στο στερέωμα της πρωινής τηλεδημοσιότητας– είχε, χωρίς να περιμένει κόμμα, αναγγείλει ότι θα διεκδικούσε τον Δήμο Αθηναίων. Η καμπάνια του είχε, επί της ουσίας, ξεκινήσει.
Το 2019, ο Κυριάκος Μητσοτάκης όφειλε να αποφύγει έναν νεοδημοκρατικό εμφύλιο στον μεγαλύτερο δήμο της χώρας. Το αντάλλαγμα ήταν να απωθηθεί το πρόβλημα «Πατούλης» στη μεγαλύτερη περιφέρεια της χώρας – παρά τις περί του αντιθέτου φωνές που ακούγονταν τότε στην Πειραιώς. Επικράτησε η άποψη πως το κόμμα που διεκδικούσε τότε την εξουσία, δεν είχε την πολυτέλεια να αποξενώσει ένα μέρος της «λαϊκής Δεξιάς». Σίγουρα, δεν είχαν την πολυτέλεια να το αποξενώσουν όσοι πολιτεύονταν στον Βόρειο Τομέα με «κοστούμι» πατούλειων πολιτικών και αισθητικών προδιαγραφών.
Η καταναγκαστική στήριξη τελεσφόρησε εκλογικά, αλλά μετεκλογικά δοκιμαζόταν κάθε φορά που η κυβέρνηση έπρεπε να συνεργαστεί με την Περιφέρεια. Σε πανδημίες, χιόνια και φωτιές, ο άρχοντας της Αττικής επειγόταν να προσφέρει στις κάμερες εικόνες «επιτόπου» ανδραγαθίας, παίζοντας έτσι προληπτικά το παιχνίδι των ευθυνών έναντι της κυβέρνησης.
Η όψιμη λύση ενός απωθημένου προβλήματος.
Με αυτή την προϊστορία, δεν ήταν έκπληξη ότι ο Μητσοτάκης αποφάσισε να βάλει τέλος στα προσχήματα που συντηρούσαν μια επιεικώς δυσλειτουργική πολιτική σχέση. Εκπληξη ήταν ότι ο Πατούλης ενέδωσε στην πολιτική πίεση, χωρίς να δοκιμάσει ένα προεκλογικό «Κούγκι» στις τάξεις της Ν.Δ. Λένε ότι δεν είχε την ευχέρεια. Στις ώρες που ακολούθησαν την τραγοποδική πυροβασία χωρίς κάρβουνα –που εξελήφθη συμβατικά ως «ζεϊμπέκικο»– ο περιφερειάρχης διαπίστωσε ότι είχε μείνει χωρίς ερείσματα. Κατάλαβε ότι χωρίς το κόμμα δεν είχε ψηφοδέλτιο.
Το ερώτημα είναι τι κατάλαβε το κόμμα; Γιατί μια εξαρχής βεβαρημένη υποψηφιότητα, παράταιρη ως προς το ύφος και τα προτάγματα της νεοδημοκρατικής ηγεσίας, επέζησε μέχρι το παρά πέντε των εκλογών; Γιατί ο Μητσοτάκης άργησε τόσο πολύ να επισημοποιήσει την απόσταση που εξόφθαλμα τον χώριζε από τον κόσμο του Πατούλη;
Μια φιλική προς τον πρωθυπουργό εκδοχή είναι ότι ούτε ο ίδιος δεν είχε τον χρόνο να αφομοιώσει το αποτέλεσμα των εκλογών. Δεν είχε τον χρόνο να εμπεδώσει ότι η εντολή που έλαβε του υπαγορεύει –αν δεν του επιβάλλει κιόλας– να αψηφήσει τα παλιά στερεότυπα για την εικαζόμενη επιρροή των συνιστωσών του δεξιού λαϊκισμού. Οπως δείχνει η λύση που βρέθηκε για την αντικατάσταση του Πατούλη, το αντίδοτο σε εκείνον τον παρωχημένο λαϊκισμό μπορεί να είναι εξίσου «δεξιό» και «λαϊκό», χωρίς το επίχρυσο μασκαριλίκι.
«Λαϊκό» δεν είναι (μόνο) το μπουζουκομπαρόκ. «Δεξιό» δεν είναι (μόνο) το πεπατημένο.
