Η είδηση πέρασε στα ψιλά τόσο των εφημερίδων όσο και του Διαδικτύου, διότι με τον πόλεμο στην Ουκρανία και τις παρενέργειές του ασχολούμαστε πλέον περιθωριακά. Εχει ενσωματωθεί στην καθημερινότητά μας, καθώς συνεχίζεται αδιαλείπτως επί δεκαεπτά και πλέον μήνες. Και μόνο αυτό το γεγονός, δηλαδή η συνέχιση του πολέμου, αποτελεί ήττα για τη Ρωσία του Βλαντιμίρ Πούτιν. Ποια είναι η είδηση;
Στο παγκόσμιο πρωτάθλημα ξιφασκίας, η Ρωσίδα πρωταθλήτρια Αννα Σμιρνόβα αντιμετώπισε την Ουκρανή Ολγα Χάρλαν. Η αναμέτρηση, πέραν όλων των άλλων, ήταν φορτισμένη και λόγω της εισβολής των στρατευμάτων της χώρας της μιας στην πατρίδα της άλλης. Νεκροί, αγνοούμενοι, καταστροφές και λεηλασίες χώριζαν τις δύο αθλήτριες. Επηρέαζαν κυρίως τη σκέψη και τον τρόπο αντίδρασης του θύματος, δηλαδή της Ουκρανής πρωταθλήτριας, που ήταν εύλογο να μην μπορεί να ξεπεράσει αυτή τη συναισθηματική κατάσταση. Ετσι, στο τέλος του αγώνα, που ήταν νικηφόρος γι’ αυτή, όταν η ηττημένη Ρωσίδα Αννα Σμιρνόβα της πρότεινε το χέρι της, στο πλαίσιο του ευ αγωνίζεσθαι, η Ουκρανή, της πρόταξε επιθετικά το ξίφος της αρνούμενη την καθιερωμένη χειραψία. Η Παγκόσμια Ομοσπονδία Ξιφασκίας για αυτή την πράξη της την τιμώρησε, αποκλείοντάς την από τη συνέχεια των αγώνων.
Το ερώτημα είναι αν καλώς έπραξε η Ουκρανή πρωταθλήτρια. Αν δηλαδή σε οριακές καταστάσεις το πνεύμα του ολυμπισμού παραμερίζεται, για να αναδειχθεί η συναισθηματικά φορτισμένη κατάσταση του αθλητή, από ένα γεγονός εκτός αθλητισμού. Αν ο αθλητισμός είναι «τυφλός» σε κατάφωρες παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων και σε απόπειρες κατάλυσης της εθνικής κυριαρχίας. Με αφορμή το πρόσφατο γεγονός το μυαλό μου πήγε πολλά χρόνια πίσω, στους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Μεξικό, τον Οκτώβριο του 1968, όταν δύο Αφροαμερικανοί σπρίντερ, ο Τόμι Σμιθ και ο Τζον Κάρλος, ανέβηκαν στο βάθρο του νικητή φορώντας μαύρο γάντι στην υψωμένη γροθιά τους, διαμαρτυρόμενοι για την απάνθρωπη μεταχείριση των μαύρων στις ΗΠΑ. Η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή (ΔΟΕ) επενέβη αμέσως και απαίτησε και πέτυχε την εκδίωξη των δύο αθλητών από την ολυμπιακή ομάδα των ΗΠΑ.Και για να μην ξεχνιόμαστε, την Ολυμπιάδα της Μόσχας το 1980 την μποϊκόταραν όλες οι δυτικές χώρες –πλην της Ελλάδος– λόγω της εισβολής των Σοβιετικών στο Αφγανιστάν και ως αντίποινα οι σοσιαλιστικές χώρες, τέσσερα χρόνια μετά, μποϊκόταραν τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λος Αντζελες. Δηλαδή ο αθλητισμός και κατά το παρελθόν εργαλειοποιήθηκε από κινήματα και κυβερνήσεις για να προβάλουν τις θέσεις τους και να καταγγείλουν συμπεριφορές που αντίκεινται στους κανόνες που διέπουν ή οφείλουν να διέπουν τον πολιτισμένο κόσμο. Είναι αλήθεια ότι η ΔΟΕ προσπαθεί να προστατεύσει το ολυμπιακό πνεύμα από πολιτικές και εθνικές έριδες, όμως πολλές φορές η δυναμική των καταστάσεων, όπως στην περίπτωση της Ουκρανής Ολγα Χάρλαν, καθιστά αυτές τις προσπάθειες ατελέσφορες. Ο θυμός, η οργή και ο πόνος δύσκολα τιθασεύονται.
