Ποιος είναι περισσότερο «λαϊκή Δεξιά»; Ο Πατούλης ή ο Χαρδαλιάς; Ποιος εκπροσωπεί πιο πιστά την παραδοσιακή βάση της Ν.Δ.; Ο αυτοδιοικητικός παράγων των βορείων προαστίων, που ποτέ δεν αντιστάθηκε στη σαγήνη της νεοπλουτίστικης επίδειξης· ή ο πρώην δήμαρχος Βύρωνα, που, μετά τη θητεία του στην αυτοδιοίκηση, παρέμεινε στρατευμένο κομματικό στέλεχος;
Τα ερωτήματα αυτά, βέβαια, αφορούν μια ξεχασμένη γωνία στην πίσω αυλή της Δεξιάς. Την πικραμένη μειοψηφία που φαντάζεται τη Ν.Δ. όπως ήταν πριν από είκοσι χρόνια – τότε που οι ίδιοι είχαν κάποιον ρόλο στα πράγματα.
Οποιο αντίκρισμα στην πραγματικότητα κι αν έχουν εκείνες οι στερεοτυπικές ταξινομήσεις, δεν έπαιξαν πάντως ρόλο στις επιλογές της νυν Ν.Δ. για τις αυτοδιοικητικές εκλογές. Ο Πατούλης δεν απερρίφθη επειδή ανήκει στον έναν ή στον άλλον κλάδο της Δεξιάς. Ούτε ο Χαρδαλιάς επελέγη στη θέση του, πρωτίστως επειδή έχει κομματικά γαλόνια. Δεν έγινε διαγωνισμός ζεϊμπέκικου.
Ολοκληρώνοντας την πολιτική κυριαρχία και στην αυτοδιοίκηση.
Ο nickhardgr –όπως, εύγλωττα, αυτοσυστήνεται ο ίδιος στα κοινωνικά δίκτυα– εμφανίστηκε στην πίστα της κεντρικής πολιτικής ως γενικός γραμματέας Πολιτικής Προστασίας στην πανδημία.
Το ύφος με το οποίο απήγγελλε τότε τις απαγορεύσεις, φορώντας το μπουφανάκι με το σήμα της Πολιτικής Προστασίας, τον καθιέρωσε ως ενσάρκωση του «εμπόλεμου» πατερναλιστικού κράτους –«οι επόμενες εβδομάδες είναι κρίσιμες», «μένουμε όλοι σπίτι»– και δικαιολόγησε τη γρήγορη αναβάθμισή του σε υφυπουργό. Αυτή η προϋπηρεσία του στην οικοδόμηση του μηχανισμού της Πολιτικής Προστασίας, που δοκιμάστηκε σκληρά στις πυρκαγιές του 2021, είναι το κεφάλαιο που επιχειρεί τώρα να εξαργυρώσει εκλογικά στην Περιφέρεια.
Ακόμη πιο κρίσιμο πάντως φαίνεται να ήταν το κεφάλαιο της εμπιστοσύνης και της πολιτικής ομοιογένειας. Και οι τρεις «διορθωτικές» παρεμβάσεις του Μαξίμου στον χάρτη των περιφερειακών εκλογών –Πτωχός στην Πελοπόννησο, Στεφανής στο Βόρειο Αιγαίο και εκκαθάριση του πατουλισμού στην Αττική– είχαν κίνητρο την ανάγκη να αποκτήσει η κυβέρνηση αξιόπιστους συνεργάτες την επόμενη ημέρα στα κρίσιμα πόστα της αυτοδιοίκησης.
Επιχειρησιακά, ο στόχος είναι θεμιτός. Τα πρόσωπα στις περιφέρειες δεν είναι αμελητέα για τον ρυθμό υλοποίησης πτυχών του κυβερνητικού προγράμματος. Πολιτικά, η παρεμβατική μέριμνα του Μαξίμου στην αυτοδιοίκηση θα μπορούσε να ερμηνευθεί και ως το τελευταίο σκέλος του σχεδίου για πολιτική κυριαρχία. Πρώτα παίρνουμε την επικράτεια και μετά την Αττική. Αν τελεσφορήσει (και) αυτή η ελάσσων εκλογική καμπάνια, η νεομητσοτακική Ν.Δ. –όπως κι αν τη ζυγίζει κανείς με το παλιό του δεξιόμετρο– θα είναι χωρίς αντιπολίτευση στη Βουλή και χωρίς αυτόνομους παράγοντες στην αυτοδιοίκηση. Αρα και χωρίς άλλοθι, αν αποτύχει.
