Ολο και στενεύουν για τους πολιτικούς τα όρια της θερινής ανάπαυλας. Η ζωή εκεί έξω παράγει διαρκώς έκτακτα συμβάντα. Οι διακοπές είναι πλέον οι στιγμές που κάθε πολιτικός, παγκοσμίως, φοβάται. Εδαφος ολισθηρό. Ειδικά στη χώρα μας, μετά την παρασπονδία Μηταράκη, οι υπουργοί μαζεύτηκαν, σχέδια ακυρώθηκαν, οι διακοπές τους δεν έφθασαν ακόμη να γίνουν ένα από τα νέα του Αυγούστου. Αλλοτε, τα ρεπορτάζ με τον πρωθυπουργό, υπουργούς, αρχηγούς κομμάτων, βουλευτές να ψαρεύουν, να κολυμπούν, με το σορτς, με φίλους ήταν η πιο λαμπρή, η πιο απολαυστική στιγμή της χαλαρής θερινής ειδησεογραφίας. Κοινότατες πράξεις της καθημερινής τους ζωής, σπάνια στο προσκήνιο, φανέρωναν τη γήινη ανθρώπινη ύπαρξή τους, χωρίς να αφαιρούν τίποτα από την αίγλη τους – το αντίθετο. Περασμένα μεγαλεία τα γήπεδα του γκολφ στη Ρόδο και την Κέρκυρα, η Ελούντα, οι βίλες της Μυκόνου και τα Club Hotel.
Φέτος, με εξαίρεση ίσως τις μετρημένες άδειες κατά την «άπνοια» του Δεκαπενταύγουστου, πολυήμερες διακοπές πολιτικών δεν φαίνεται να προκύπτουν. Δεν συμβαίνει για πρώτη φορά. Ολα τα χρόνια των ακατάπαυστων κρίσεων οι πολυτελείς αποδράσεις προσιδιάζουν σε ατόπημα, ακόμη και σε περιόδους με κλειστά μέτωπα. Πόσο μάλλον σε ολέθρους… Τότε φαντάζουν, και πολύ ορθά, απλά αδιανόητες. Προσέχουν πια οι παραθερίζοντες πολιτικοί. Αλλά και πάλι, πάντα κάτι αξιοκατάκριτο ανασκάπτεται από καραδοκούντες επαγγελματίες της κακεντρέχειας.
Σήμερα, στον κόσμο, περισσότερο από τη φυγή των πολιτικών σχολιάζεται το πόσο σύντομα επέστρεψαν στη βάση τους μετά το ξέσπασμα μιας κρίσης. Και είναι τότε που διατυπώνεται το επικριτικό ερώτημα, μα γιατί, εν τοιαύτη περιπτώσει, πήγαν να παραθερίσουν την ώρα που η χώρα ζορίζεται; Δεν υπάρχει πια καλή στιγμή να αναπαυθεί ένας ηγέτης. Ο Αύγουστος δεν είναι μήνας χωρίς ειδήσεις. Στη συζήτηση ότι οι πολλαπλώς πιεζόμενοι και καταπονημένοι πολιτικοί έχουν δικαίωμα στην ξεκούραση, στις τέρψεις μέσα σε ένα καλοκαιρινό τοπίο, κι ότι τα πολυμέσα και η ευκολία της τηλεδιάσκεψης κάνουν δυνατή την πολιτική δουλειά από οπουδήποτε, προβάλλεται ο αντίλογος πως η φυσική παρουσία του πολιτικού συνδέεται απόλυτα με την εθνική ανάκαμψη και την αναπτέρωση του ηθικού των ανθρώπων. Οι καπετάνιοι δεν εγκαταλείπουν το πλοίο ποτέ. Αυτό είναι το πρόσταγμα της εποχής. Η θυμική προσέγγιση της πιεστικής απαίτησης για άμεση παραγωγή αλμάτων.
