Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί κάποιοι προτιμούν μια οργανωμένη παραλία από την αυθόρμητη σύναξη λουομένων σε κάποια ειδυλλιακά μέρη. Δεν είναι μόνο το αλμυρό αντίτιμο για «υπηρεσίες πέντε αστέρων», κατά πως έγραφε η φίλη Δώρα Αντωνίου χθες («Καθημερινή» 4.8.2023). Είναι και η ταλαιπωρία. Πρέπει κάποιος να κάνει κράτηση(!), να δηλώσει την… επιθυμητή εγγύτητα στο κύμα (με ανάλογη χρέωση), διαδικασία που οι φυσιολογικοί άνθρωποι βαριούνται, ακόμη κι αν πρόκειται για το Ηρώδειο.
Μετά αρχίζει η ταλαιπωρία του συνωστισμού. Οι ξαπλώστρες είναι πιο στριμωγμένες ακόμη και από τα τραπέζια σε μπουζουξίδικο. Ούτε να τεντωθεί μπορεί κάποιος, χωρίς να χώσει γροθιά στον διπλανό του. Αφήστε δε τον θόρυβο, που κάποιοι ονομάζουν μουσική και ακούγεται στη διαπασών από κάτι θηρία, που κάποιοι βάφτισαν ηχεία.
Ο συνωστισμός, βεβαίως, ευνοεί το φλερτ. Οι νέοι έχουν αντοχές και ερωτικούς στόχους. Οι οργανωμένες παραλίες ίσως εξυπηρετούν και τις οικογένειες με μικρά παιδιά. Αντί να κουβαλούν ένα ψυγείο με σάντουιτς και αναψυκτικά, τα πιτσιρίκια μπορούν να παραγγείλουν ό,τι θέλουν, αν και συνήθως θέλουν ό,τι δεν υπάρχει. Επομένως κάποιος πατέρας ή μια μητέρα προτιμούν τον θόρυβο των ηχείων από τις τσιρίδες των μικρών. Τέλος, υπάρχουν και οι «θείοι που θέλουν να είναι στο τραπέζι με τη νεολαία».
Υπάρχει και εκείνη η «μεγάλη κατηγορία ιδιαίτερα πλούσιων τουριστών, που η παραμονή τους στην ακτή είναι κάτι μεταξύ διασκέδασης, επίδειξης και δημοσίων σχέσεων», όπως την περιγράφει ο Σάκης Μουμτζής («Καθημερινή» 4.8.2023) Αυτοί, συμφώνως με το άρθρο, «δεν πάνε να κάνουν το μπάνιο τους. Κατεβαίνουν στην αμμουδιά για να τους δουν και για να δουν. Είναι λογικό να μη θέλουν δίπλα στην ακριβοπληρωμένη ξαπλώστρα τους να έρθει μια τετραμελής οικογένεια με την ομπρέλα της, την πετσέτα της και τα ταπεράκια της. Ετσι παίζεται το παιχνίδι παγκοσμίως. Εκτός αν θέλουμε να επιστρέψουμε στην εποχή του μπατιροτουρισμού».
Κατανοητά τα κίνητρα, αλλά πάλι όλες οι μεγάλες συνάξεις πλούτου και ισχύος παγκοσμίως δεν γίνονται σε πλατείες, όπου οι ακριβοθώρητοι συμμετέχοντες κινδυνεύουν να συναντήσουν το βλέμμα της πλέμπας. Νοικιάζουν ιδιωτικά σαλέ. Στις ΗΠΑ κυριαρχούν τέτοιες νοοτροπίες, αλλά ήδη καταγράφονται πολλά κοινωνικά προβλήματα με τις λεγόμενες «περιφραγμένες κοινότητες» (gated communities), παρόλο που χτίζονται σε αμιγώς ιδιωτικούς χώρους.
Θα εισάγουμε λοιπόν το gated ήθος –ό,τι χειρότερο παρήγαγε ο, κατά τα άλλα, αξιολογότατος αμερικανικός πολιτισμός– και μάλιστα α λα ελληνικά, δίνοντάς τους δηλαδή ως μπαχτσίσι την απουσία μας από τους δημόσιους χώρους;
