Ηταν θέμα χρόνου να εκπέσει ένα πολύ σοβαρό θέμα, όπως αυτό της διαχείρισης των ακτογραμμών μας, στην κατηγορία διαδικτυακής κλωτσοπατινάδας όπως πάντα συμβαίνει στις μόνιμα διψασμένες για αίμα αρένες των social media. Οσο, όμως, και αν οι καλοθελητές βελάζουν ότι «δεν υφίσταται ζήτημα» και «τι θέλουν τα ταγάρια και οι άπλυτοι; Να μας τρώει ο ήλιος και η βρώμα;», οι κινητοποιήσεις των πολιτών στην Πάρο και στη Νάξο όχι μόνο παράγουν ήδη απτό πολιτικό αποτέλεσμα (μέσω της άτακτης συμμόρφωσης των μέχρι χθες παρανομούντων), αλλά επιβεβαιώνουν τις βαθιές, υπόγειες μετατοπίσεις στο κοινωνικό σώμα καθώς και τις νέες, επιμέρους ταυτίσεις, που διαμορφώνονται όχι βάσει κομματικής προτίμησης αλλά με επίκεντρο ένα νέο μέτωπο πολιτικού ανταγωνισμού που αφορά την αγνοημένη από το επίσημο κομματικό σύστημα ατζέντα της καθημερινότητας. Οσο και αν προσπαθούν ορισμένοι επιτήδειοι να προσδώσουν στο θέμα της άλωσης ενός δημόσιου αγαθού από μια κουλτούρα απληστίας και μίσους για οτιδήποτε φυσικό και αυθεντικό χαρακτηριστικά… ταξικής σύγκρουσης (τόσο από αριστερά όσο και από δεξιά), η πραγματικότητα είναι ότι η αγωνία για την ποιότητα του δημόσιου χώρου και το περιβάλλον διαπερνά εγκάρσια την παραδοσιακή κομματική μας διαστρωμάτωση και ορίζει νέες κοινωνικές συμμαχίες. Αν η προστασία του περιβάλλοντος ήταν τις προηγούμενες δεκαετίες προνομιακό θέμα μιας πιο αριστερόστροφης ατζέντας, το λεγόμενο «κίνημα της πετσέτας», με την αξιοσημείωτη απήχησή του σε ακροατήρια που πρόσκεινται φιλικά στον Κυριάκο Μητσοτάκη, έρχεται να αναδείξει τον διαταξικό του χαρακτήρα. Ετσι εξηγούνται η αυξημένη εγρήγορση της κυβέρνησης και οι αυστηρές δηλώσεις του Κώστα Χατζηδάκη. Το πρόβλημα με τη Ν.Δ. και την ίδια την κυβέρνηση είναι ότι δεν διαθέτουν τα αντανακλαστικά εκείνα έτσι ώστε να δράσουν προληπτικά και να μην τρέχουν πάντα εκ των υστέρων και πίσω από τα γεγονότα. Γιατί η αλήθεια είναι ότι χωρίς τον ξυλοδαρμό του αρχαιολόγου από τη Μύκονο, τις κινητοποιήσεις των κατοίκων και παραθεριστών της Πάρου και την ανάδειξη των θεμάτων από τον έντυπο Τύπο, το απόστημα της καταπάτησης του νόμου στις Κυκλάδες δεν θα είχε ανοίξει. Και ανοίγοντας αυτό το απόστημα κατέρρευσε κι ένας δημοφιλής μύθος, το δίλημμα «περιβάλλον ή ανάπτυξη». Βοήθησε πολύ και η εμπειρία της πανδημίας, που ανέδειξε νέες αξιολογήσεις και προτεραιότητες. Δεν είναι εύκολο για μια χώρα που ακόμη προσπαθεί να συνέλθει από διαδοχικές κρίσεις να επανεξετάσει τις αξίες της και να ορίσει τι έχει πραγματικά σημασία. Θέλουμε και το Ελληνικό, αλλά θέλουμε και τις παραλίες μας προσβάσιμες για τους πολλούς. Θέλουμε και ρεκόρ στον τουρισμό, θέλουμε και αμόλυντα, προστατευμένα τοπία στα νησιά μας. Θέλουμε και το «μαύρο» χρήμα της βραχυχρόνιας μίσθωσης που βουλώνει τρύπες, θέλουμε και τα ενοίκια σε προσιτά επίπεδα.
Η προστασία του δημόσιου χώρου ορίζει νέες κοινωνικές συμμαχίες.
Ισως το μάθημα που έχουμε μπροστά μας να είναι κάτι πραγματικά καινοτόμο: να αναζητήσουμε την ισορροπία ανάμεσα στην ανάπτυξη και στην προστασία των φυσικών μας πόρων σε εκείνο το πολύ ευαίσθητο σημείο που η πρώτη δεν γίνεται καταστροφική για τη δεύτερη. Οι πετσέτες δείχνουν τον δρόμο.
