Στις 15 ∆εκεμβρίου 1924 ο Ουίνστον Τσώρτσιλ, τότε Μέγας Θησαυροφύλακας, σε μια επιστολή του προς τον πρωθυπουργό Στάνλεϊ Μπάλντουιν ανέφερε, μεταξύ άλλων, τα εξής: «Ο πόλεμος με την Ιαπωνία δεν είναι μια πιθανότητα που οποιαδήποτε λογική κυβέρνηση πρέπει να λάβει υπόψη». Νωρίτερα σημείωνε ότι «δεν πιστεύω ότι υπάρχει η παραμικρή πιθανότητα (σ.σ. πολέμου) στη διάρκεια της ζωής μας. Οι Ιάπωνες είναι σύμμαχοί μας». Οι γκάφες και οι αποτυχίες του Τσώρτσιλ πριν από την ανάδειξή του σε σύμβολο πείσματος και αντίστασης κατά των ολοκληρωτισμών του 20ού αιώνα είναι γνωστές. Το 1924, σχεδόν δηλαδή πριν από έναν αιώνα, τα δεδομένα για την υποβάθμιση της Βρετανίας και των λοιπών ευρωπαϊκών δυνάμεων, όπως η Γαλλία, από αποικιακές αυτοκρατορίες σε δεύτερης τάξης δυνάμεις, πίσω από τις ΗΠΑ και την τότε Σοβιετική Ενωση, ήταν υπαρκτά.
Ο Τσώρτσιλ στήριζε αυτή του την αισιοδοξία στις συμφωνίες της Ναυτικής Διάσκεψης της Ουάσιγκτον (1921-22), που ουσιαστικά ανάγκαζε τη Βρετανία να ακολουθήσει τα συμφέροντα των ΗΠΑ στον Ειρηνικό, διακόπτοντας τις δικές της διμερείς συνεννοήσεις με την πανίσχυρη τότε Ιαπωνία.
Συμφωνίες όπως αυτή ή εκείνη των Βερσαλλιών αποδείχθηκαν μυωπικές και ανεπαρκείς στον υποτιθέμενο στόχο τους, δηλαδή την εξασφάλιση της ειρήνης. Ενας κανόνας που υποτίμησε τότε ο Τσώρτσιλ –ή πολύ πιο πρόσφατα– ήταν τα κίνητρα πίσω από την κούρσα εξοπλισμών της Ιαπωνίας. Οι Βρετανοί τότε θεωρούσαν ότι μια βιομηχανική Ιαπωνία, με τις δικές της προτεραιότητες (εξεύρεση ζωτικού χώρου για τη μετανάστευση του πλεονάζοντος πληθυσμού, διατροφική ασφάλειά της και πλουτοπαραγωγικές πηγές) θα μετέτρεπε το Τόκιο σε ενός είδους τοποτηρητή των Δυτικών στην αχανή Ανατολική Ασία. Οι –ήδη τότε παρωχημένες– αποικιοκρατικές πλάνες των Βρετανών και μια ψευδής αίσθηση ελέγχου, οδήγησε τον Τσώρτσιλ σε αυτές τις μεγαλοστομίες.
Διακηρύξεις όπως αυτές ακούγονται πολύ συχνά και τα τελευταία χρόνια από κομβικούς εταίρους στην Ε.Ε. και το ΝΑΤΟ, αυτή τη φορά με αφορμή παράγοντες και δρώντες που βρίσκονται μέσα στο στενό ή το ευρύτερο δαχτυλίδι συμμαχιών και συνεργασιών της ευρύτερης Δύσης (ό,τι κι αν σημαίνει αυτό επί της ουσίας). Μικρές χώρες όπως η Ελλάδα προχωρούν σε εξοπλιστικά προγράμματα προκειμένου να διασφαλίσουν την εθνική κυριαρχία τους με αποτρεπτικά μέσα. Υπάρχουν όμως και εκείνες που αγοράζουν και παράγουν όπλα για να επιβάλλονται στους γείτονές τους. Με παραδείγματα που πλέον είναι πολλά και υπαρκτά. Σε Ουάσιγκτον, Βερολίνο, Βρυξέλλες και αλλού, οι πεπερασμένες αντιλήψεις για έναν κόσμο που δεν υπάρχει πια, δεν πρέπει να αποπροσανατολίζει από τις υφέρπουσες δυναμικές που αναπτύσσονται σε πολλά σημεία του πλανήτη και ταχύτατα στη δική μας γειτονιά.
