Εδώ και μέρες περιμένω κάποια αντίδραση από τους υπευθύνους του Φεστιβάλ Αθηνών – Επιδαύρου ή το υπουργείο Πολιτισμού για την πανηγυρική αθώωση του Γιώργου Λούκου. Θα μου πείτε ποιου Λούκου; Ναι, αυτού που το όνομα έχει διαγραφεί από τη μνήμη των υπευθύνων του φεστιβάλ, όπως ο Τρότσκι από τις φωτογραφίες με τον Στάλιν. Στην ιστοσελίδα του φεστιβάλ δεν αναφέρεται πουθενά το όνομά του. Αναγράφεται, αν θυμάμαι καλά, ότι το 2006 το φεστιβάλ μεταφέρθηκε και στις εγκαταστάσεις της οδού Πειραιώς, μάλλον δι’ επιφοιτήσεως, αφού πουθενά δεν αναφέρεται ποιος ήταν ο διευθυντής που ίδρυσε το παράρτημα της Πειραιώς. Μάλλον σ’ αυτό το κενό της μνήμης να οφείλεται και το σύνδρομο της κυρίας Ευαγγελάτου. Η οποία, κρίνοντας από τα όσα μου καταμαρτύρησε προ δεκαημέρου («Κ», 29.7.2023), μάλλον ταυτίζεται με την ύπαρξή του. Κατ’ αρχάς, μου ζητάει τον λόγο γιατί δεν πάω να δω τις παραστάσεις. Και δεν αναρωτιέται για ποιον λόγο ένας άνθρωπος σαν κι εμένα που έχει αγαπήσει την Επίδαυρο την έχει διαγράψει. Θα μου πείτε, δεν είναι υποχρεωμένη να με ξέρει. Ούτε εγώ την ήξερα, παρότι το επίθετό της μου είναι οικείο. Οπότε μπορώ να της πω ότι χάρηκα πολύ για τη γνωριμία. Απλώς, επειδή φαίνεται ότι τα κενά της μνήμης της δεν περιορίζονται στη διαγραφή του Γιώργου Λούκου, θα τη βοηθήσω να αποκαταστήσει τις ρωγμές. Ο «Οιδίπους Τύραννος» του Μπομπ Ουίλσον δεν παρουσιάστηκε στην Επίδαυρο σε παγκόσμια πρώτη. Είχε ήδη παρασταθεί στην Πομπηία και η Επίδαυρος ήταν μία από τις 26 συνολικά παραστάσεις στην Ευρώπη. Το ίδιο ισχύει και για την παράσταση «Ορέστης – Ηλέκτρα» της Comédie Française, που είχε κάνει πρεμιέρα στη Salle Richelieu.
Επανέρχομαι στο κυρίως θέμα του σημερινού μου χρονογραφήματος. Και το κυρίως θέμα είναι το παρόν και το μέλλον του θεάτρου της Επιδαύρου. Πώς θα ξεφύγει από τη μοίρα των «ενοικιαζόμενων δωματίων» και θα διεκδικήσει τον ρόλο που δικαιούται: ένα παγκόσμιο κέντρο αναφοράς. Ας πάρουμε το φετινό πρόγραμμα. Παραστάσεις αρχαίου δράματος, παραγωγές του Εθνικού ή του ΚΘΒΕ και ανάμεσά τους μία και μοναδική παράσταση παραγωγής του φεστιβάλ, η «Μήδεια» του Κάστορφ. Και επειδή στο θέατρο δεν φτάνουν οι ηθοποιοί, χρειάζεται και το κοινό, μήπως ήρθε η ώρα να αναρωτηθούμε και γι’ αυτό; Πόσοι απ’ αυτούς που παρακολούθησαν τον «Ιππόλυτο» δεν πήγαν στην πραγματικότητα για να δουν τον Ορέστη Χαλκιά, που τον γνώρισαν στο «Μαέστρο» του Παπακαλιάτη; Δεν είναι απαραιτήτως κακό. Απλώς αναρωτιέμαι. Αυτήν την Επίδαυρο θέλουμε; Αυτή η Επίδαυρος μας αξίζει; Αυτό είναι το ζητούμενο. Και σ’ αυτό η αυταρέσκεια όσων διαχειρίζονται τη μοίρα της όχι μόνο δεν βοηθάει· βλάπτει σοβαρά την υγεία.
