Οι «συμβολισμοί» είναι, βεβαίως, απαραίτητοι. Αλλά την υπερβολική μέριμνα για τους συμβολισμούς –την πολλή «επικοινωνία»– την εκδικείται ενίοτε η ωμή πραγματικότητα. Η υπαγωγή του Αθλητισμού στο υπουργείο Παιδείας ήταν ένα επισφαλές συμβολικό διάβημα. Θα μπορούσε κανείς να το εκλάβει ως ομολογία αδυναμίας: Αφού δεν μπορούμε να διαχειριστούμε τον επαγγελματικό αθλητισμό, και τις παραφυάδες του στη δημόσια ζωή, ας δοκιμάσουμε να τον ξαναπακετάρουμε ως ζήτημα αθλητικής διαπλάσεως των παίδων. Ο «συμβολισμός» της γραφειοκρατικής μετάθεσης ήταν, όμως, ταυτόχρονα και ένα προληπτικό άλλοθι για το έγκλημα που περίμενε να ξανασυμβεί. Στο επόμενο αίμα, η κυβέρνηση θα μπορούσε να λέει ότι ο χουλιγκανισμός δεν είναι θέμα αστυνομικό· είναι «θέμα Παιδείας».
Και βρέθηκε όντως μέλος της κυβέρνησης (ο υφυπουργός Δικαιοσύνης, Μπούγας) να ισχυριστεί ότι, τι να κάνουμε, αυτά είναι πολυσύνθετα φαινόμενα, που δεν αντιμετωπίζονται με την καταστολή, γιατί… «Θέμα παιδείας». Το ίδιο είπε και ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη: «Χρειαζόμαστε», είπε, «πολλά περισσότερα, σε κάθε επίπεδο: αθλητικό, εκπαιδευτικό, μορφωτικό, πολιτικό και ευρύτερα κοινωνικό».
Αντιμετωπίζοντας ως πρόβλημα κυκλοφορίας το κύμα ανασφάλειας.
Οταν μια συμμορία καταφέρνει να διασχίσει όλα τα Βαλκάνια, περνώντας από σύνορα και επιτηρούμενα διόδια· όταν καταφέρνει να μπει στην έρημη Αθήνα και να επιβιβαστεί, μαζί με τους Ελληνες συνεργούς της, στον φυλασσόμενο ηλεκτρικό σιδηρόδρομο για να μεταβεί στον τόπο της επιδρομής της· τότε περιμένει κανείς από την ελληνική Πολιτεία να έχει κάτι πιο δραστικό να αντιτάξει στους μαχαιροβγάλτες από τα νάματα της ανθρωπιστικής παιδείας.
Η δευτερεύουσα, «συμβολική» εκπυρσοκρότηση του συμβολισμού είναι ότι ο κοινωνιολογίζων επικεφαλής του υπουργείου, που θα όφειλε να είχε σταματήσει το καραβάνι του τρόμου, ήταν ο πρώτος που κράτησε το χαρτοφυλάκιο του Αθλητισμού ως αναπληρωτής υπουργός Παιδείας. Δεν φταίει ο Γιάννης Οικονόμου για την παλιά μάστιγα που ξαναχτύπησε στη βάρδια του. Οπως δεν φταίει ούτε η Τροχαία, που ξηλώθηκε. Αξίζει όμως κανείς να αναρωτηθεί πώς μια κυβέρνηση που ισχυρίζεται ότι τα καταστρώνει όλα τόσο επιτελικά, ώστε να υποκλέπτει μέχρι και την επιδοματική ατζέντα των αντιπάλων της, έχει καταφέρει μέσα σε ενάμιση μήνα να αποτύχει στη βασική επαγγελία του δικού της ιδεολογικού πυρήνα: στην ασφάλεια.
Ο κτηνοτρόφος του κάμπου δεν μπορεί να αισθανθεί προστατευμένος από τις πυρκαγιές. Ο κάτοικος της κεντρικής Ελλάδας βρίσκεται να απειλείται από το ωστικό κύμα των βομβών που προορίζονται για την εθνική άμυνα. Ο ακρίτας του Εβρου φοβάται να οδηγήσει στην Εγνατία. Ο κάτοικος της πρωτεύουσας βλέπει παρείσακτους νεοναζί να επιδίδονται σε οργανωμένο δολοφονικό τουρισμό στη γειτονιά του. Κανένας περισπούδαστος κοινωνιολογισμός δεν μπορεί να συγκαλύψει αυτό το κύμα ανασφάλειας. Αυτό που επιχειρείται να «συμβολιστεί» ως ανεπάρκεια της Τροχαίας είναι η ανάγκη για την ανασύνταξη του κράτους.
