Κυριάρχησε σε όλες τις αναλύσεις η πολιτική ταυτότητα των Κροατών χούλιγκαν. Είναι γνωστό πως είναι νεοναζί και είναι από τους πιο επικίνδυνους στην Ευρώπη. Αλλωστε, οι περισσότεροι σύνδεσμοι ελέγχονται από άτομα με ακραίες ιδεολογικές πεποιθήσεις, τα περισσότερα με προσανατολισμό προς τον νεοναζισμό και άλλα με προσανατολισμό προς τον αντιεξουσιαστικό χώρο. Ομως είναι λάθος να επικεντρώνουμε την προσοχή μας σε αυτόν τον τομέα, διότι δεν είναι ο κυρίαρχος. Είναι παρεμπίπτων. Αυτό που συνδέει όλους αυτούς τους ανθρώπους, τους χούλιγκαν των γηπέδων, είναι η ταύτισή τους με την ομάδα τους, με τη φανέλα της και τα σύμβολά της. Δεν είναι η ιδεολογία τους.
Για έναν φυσιολογικό οπαδό, το ποδόσφαιρο και η ομάδα που υποστηρίζει από μικρό παιδί –γιατί ως γνωστόν τα πάντα αλλάζεις, ομάδα δεν αλλάζεις, όπως λένε– αποτελούν ένα μέρος της ταυτότητάς του. Για τους χούλιγκαν είναι η μοναδική ταυτότητα. Τα πάντα στην καθημερινότητά τους περιστρέφονται γύρω από την ομάδα τους. Δεν υπάρχουν άλλα ενδιαφέροντα, η ζωή τους είναι μονοθεματική. Και γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο, τον «Αλλον» τον θεωρούν εχθρό, ο οποίος θέλει να προσβάλει τη μία και μοναδική ταυτότητά τους, δηλαδή την ομάδα τους, το είναι τους. Ετσι, αμύνονται επιτιθέμενοι, πάντα με άσκηση φυσικής βίας. Οι επιθέσεις κατά των αντιπάλων συνδέσμων, οι ομαδικές συμπλοκές και τα ραντεβού του θανάτου, υπακούουν σε αυτή την παράλογη λογική. Οπως βέβαια και οι άγριοι ξυλοδαρμοί μεμονωμένων οπαδών, μόνο και μόνο γιατί φορούν τα διακριτικά της αντιπάλου ομάδας. Ολη αυτή η διαδρομή της βίας έχει μια κατάληξη. Την πρόκληση μιας βεντέτας, που στην ανάπτυξή της έχει θύματα πάντα νέα παιδιά. Η περίπτωση της δολοφονίας του Αλκη Καμπανού είναι χαρακτηριστική. Οι φονιάδες, σχεδόν συνομήλικοί του, βγήκαν μέσα στη νύχτα παγανιά για να εκδικηθούν για κάτι που συνέβη πριν από λίγο καιρό σε σύντροφό τους. Και σ’ αυτές τις περιπτώσεις είναι «όποιον πάρει ο Χάρος». Τότε ουδείς αναζήτησε τις ιδεολογικές προτιμήσεις των φονιάδων και καλώς έπραξε. Δεν σκότωσαν γιατί ήταν νεοναζί ή αντιεξουσιαστές, σκότωσαν γιατί ήταν χούλιγκαν.
Δεν αντιμετωπίζονται με πειθώ, γιατί ένας φανατισμένος δεν έχει λογική. Αντιμετωπίζονται μόνο με μέτρα, προληπτικά και κατασταλτικά.
Ολοι αυτοί, όταν έρθει η ώρα της αναμέτρησης, η ώρα του γηπέδου, μεταβαίνουν στον χώρο της ιεροτελεστίας εν πομπή για να δηλώσουν το ανήκειν στη συλλογικότητα των φανατικών. Θέλουν να ξεχωρίζουν από τους υπόλοιπους οπαδούς της ομάδας τους. Η ένταξη σε ένα σύνολο πάντα προσδίδει στο άτομο μια επιπλέον δύναμη, τη λεγόμενη δύναμη της αγέλης και γι’ αυτόν τον λόγο οι συμπλοκές με τους αντιπάλους χούλιγκαν αποτελούν μέρος της διασκέδασής τους. Και μετά, στους συνδέσμους ή στα καφέ, γεμάτοι ικανοποίηση, διασκεδάζουν με το τι συνέβη, μετρώντας συγχρόνως τις πληγές τους. Παράνοια.
Συμπερασματικά, αυτοί οι άνθρωποι δεν αντιμετωπίζονται με πειθώ, γιατί ένας φανατισμένος δεν έχει λογική. Αντιμετωπίζονται μόνο με μέτρα, προληπτικά και κατασταλτικά.
