Ο 29χρονος Μιχάλης Κατσουρής, του οποίου έκοψαν το νήμα της ζωής το βράδυ της Δευτέρας 7 Αυγούστου 2023 στη Νέα Φιλαδέλφεια οργανωμένοι δολοφόνοι, δεν είναι το πρώτο θύμα της μάστιγας του χουλιγκανισμού (και) στη χώρα μας. Η οικογένειά του, οι φίλοι του, δεν είναι οι πρώτοι που θρηνούν την απώλεια αγαπημένου προσώπου, που χάθηκε με πρόσχημα το χρώμα, το έμβλημα, τη φανέλα κάποιας –κατά κανόνα ποδοσφαιρικής– ομάδας. Αυτό είναι το κακό. Το χειρότερο είναι πως δεν θα είναι ούτε οι τελευταίοι.
Στους γηπεδικούς χώρους έχει πλέον γίνει κανόνας η βία. H λεκτική με τα άθλια συνθήματα, κλιμακώνεται διαρκώς: χρήση καπνογόνων, φωτοβολίδων, λέιζερ και μετά εισβολή στις διπλανές εξέδρες ή στους αγωνιστικούς χώρους. Επόμενο στάδιο; Οι συμπλοκές στους γύρω χώρους ή σε «ραντεβού θανάτου». Τα έχουμε ζήσει κι αυτά. Η δε προετοιμασία μεθοδικά εξελίσσεται και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Το βλέπουμε κι αυτό.
Από μαχαιριά έχασε τη ζωή του o Μιχάλης. Από μαχαιριά πέρυσι και ο Αλκης Καμπανός. Πάλι «για το ποδόσφαιρο», αλλά άλλης ομάδας, σε άλλη πόλη, από άλλα χέρια.
Διάβαζα χθες ότι κάποιος εκ των συλληφθέντων είναι σεσημασμένος. Γνωστός στις Αρχές. Αλλά κυκλοφορούσε και δρούσε ανενόχλητος. Ολα Λάθος.
Τίποτα δεν έγινε από τους υπεύθυνους, προκειμένου να δοθεί ένα τέλος σ’ αυτό το Λάθος που κρατάει ανοιχτή την πληγή των ελληνικών γηπέδων. Ωστόσο «εδώ», στο δράμα της δολοφονίας του Μιχάλη Κατσουρή, υπάρχει κάτι ευρύτερο.
Ολοι όσοι έδρασαν στη Νέα Φιλαδέλφεια δολοφόνησαν, προέβησαν σε καταστροφές με φονικά εργαλεία, τρομοκράτησαν. Λειτούργησαν σαν τάγμα εφόδου. Με σχέδιο. Και σαφές ιδεολογικό προφίλ: ακροδεξιοί, νεοναζί.
Αυτό το μαύρο κύμα απλώνεται στη Γηραιά Ηπειρο. Στη χώρα μας δεν αιφνιδιαστήκαμε, βλέποντάς το ως τάχα εισαγόμενο είδος.
Βιώσαμε τα τάγματα εφόδου. Με τα νεοναζιστικά σύμβολα χαραγμένα ακόμη και στο σώμα τους, δρούσαν ανενόχλητα για καιρό, κρατώντας ίδια φονικά εργαλεία, αφαιρώντας ζωές και τρομοκρατώντας. Οχι για τα χρώματα κάποιας ομάδας. Αλλά για το χρώμα του δέρματος, για τις απόψεις των «στόχων», στο όνομα της «πατρίδας – θρησκείας – οικογένειας» και για την «καθαρότητα της φυλής».
Ναι, μιλάμε για κάτι πολύ μεγαλύτερο. Κάτι που έχει σχέση με τη σκέψη εκείνων που επιμένουν να στηρίζουν στην κάλπη τους καθοδηγητές των ταγμάτων, δίνοντάς τους πολιτική υπόσταση και κατ’ επέκταση ασπίδα. Κάτι το οποίο αφορά, κυρίως, και τη διαχρονικά επιλεκτική στάση και δράση κρατικών μηχανισμών.
