Δεν παλεύεται εύκολα ο χουλιγκανισμός, λέμε. Είναι η ομάδα, που αποτελεί γι’ αυτούς «θρησκεία», πάνω από οικογένεια, φίλους, εργασία. Είναι η ένταση που γεννά η συμμετοχή στο ομοούσιο «εμείς» ενάντια στο μισητό «εσείς». Η οπαδική ταυτότητα, που αναστηλώνει το εγώ, διαχέει την ευθύνη. Τα ιδεολογήματα περί φυσικής υπεροχής και περισσού ανδρισμού. Τα υψηλών συγκινήσεων προεόρτια του αγώνα. Η δύναμη των συμβόλων. Η τελετουργία του πολέμου – χρώματα, συνθήματα, ύμνοι, φωνές. Το εξυψωτικό αίσθημα κυριαρχίας πάνω στον άλλο. Η ψευδαίσθηση της κατασίγασης των ταραχών της ψυχής με την άσκηση βίας. Το αλκοόλ και οι ουσίες που κάνουν περισσότερο απολαυστικό το ράντισμα της γης με εχθρικό αίμα. Το μάτι της κάμερας που μεταμορφώνει τους οργίλους σε πρωταγωνιστές. Μάλλον η αρρώστια αυτή δεν θεραπεύεται, συμπεραίνουμε. Ομως, μπορεί να ελεγχθεί.
Οι χούλιγκαν είναι υποπροϊόν του δυτικού πολιτισμού, των ανισοτήτων, των κρίσεων, των αδιεξόδων του. Υπήρξαν και συνεχίζουν να αποτελούν πιόνι φαιών ρευμάτων, ναζιστικών μορφωμάτων, πολιτικών άκρων, παραστρατιωτικών κινημάτων. Σήμερα, είναι και εκτελεστικό χέρι της βιομηχανίας ασφάλειας, του κόσμου της νύχτας (κάνουν πόρτα και ελέγχουν τη διακίνηση ουσιών), του ναρκεμπορίου, της κάθε μαφίας που κυνηγά δύναμη και θέσεις εξουσίας. Και σε κρίσιμους ποδοσφαιρικούς αγώνες, συσπειρώνονται και ξεδίνουν πετσοκόβοντας ανταγωνιστές με καδρόνια, λοστούς, βεγγαλικά, μαχαίρια. Δεν δαμάζονται τα αιμοδιψή στίφη, είδαμε, με ειδικές επιτροπές, κώδικες δεοντολογίας, γραφεία πρόληψης βίας, πρόστιμα, απαγόρευση αγώνων, αποκλεισμό από τα γήπεδα σεσημασμένων οπαδών, ηλεκτρονικά ονομαστικά εισιτήρια, έλεγχο μετακινήσεων (που δεν διενεργήθηκε), προληπτικές προσαγωγές (που δεν πραγματοποιήθηκαν) και μερικές εκατοντάδες συλλήψεις. Διότι χρειάζεται κάτι περισσότερο. Βούληση. Εκείνη που επέδειξαν χώρες οι οποίες βιώνουν τη χουλιγκανική βία από τα βάθη των δεκαετιών, ακόμη και των αιώνων, όπως η Βρετανία, η Ολλανδία, το Βέλγιο, και κάπως αναχαίτισαν την ορμή των ορδών του θανάτου.
Από το 1983 μετράμε εκατοντάδες αιματηρά συμβάντα και 13 θύματα – τα δύο τελευταία μέσα σε ενάμιση χρόνο. Οι διαβεβαιώσεις μετά κάθε φονικό ότι κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να ξανασυμβεί είναι η πρώτη θυμική αντίδραση των αρμοδίων. Μετά; Αν παραμείνει η γυμνή ευχή πυλώνας του γίγνεσθαι, έχει προδιαγραφεί το επόμενο χτύπημα του τέρατος, που τρέφεται με αποτροπιασμούς και αμείλικτες προθέσεις.
