Η ομπρέλα φυτρώνει στις παραλίες όπως το αρμυρίκι ή το κρινάκι της άμμου; Η απορία μου δημιουργήθηκε την περασμένη εβδομάδα που την πέρασα στη Νάξο. Επιστρέφοντας αποφάσισα να αναδιφήσω στη σχετική βιβλιογραφία ίνα επιδαψιλεύσω στους αναγνώστες τις πληροφορίες που συνέλεξα. Αν εξαιρέσω ορισμένους που πιστεύουν ότι η γη είναι επίπεδη και υποστηρίζουν ότι οι ομπρέλες προσγειώνονται στους αιγιαλούς όπως το μάννα εξ ουρανού, οι υπόλοιποι θεωρούν πως για την ανάπτυξή της απαιτείται η παρέμβαση της ανθρώπινης εργατικότητας. Oπως η περίφημη πατάτα του αιγαιοπελαγίτικου νησιού. Εδώ χρειάστηκε να μελετήσω έργα που αναλύουν την οικονομική ανάπτυξη και την εν γένει κοινωνική συμπεριφορά. Oλοι οι μελετητές με διαβεβαίωσαν πως ο άνθρωπος δεν κοπιάζει χωρίς να προσδοκά κάποιο όφελος. Oταν λοιπόν φυτεύουν ομπρέλες, ή πατάτες, περιμένουν ότι κάποιοι θα τις χρειαστούν καταβάλλοντας και το σχετικό αντίτιμο. Αν δεν υπήρχε ζήτηση δεν θα φύτευαν ομπρέλες. Ο επιχειρηματίας που θέλει να αξιοποιήσει την αύξηση της ζήτησης αυξάνει και την παραγωγή. Αυτό συμβαίνει και με τις ομπρέλες. Οι άδειες για τις ομπρελοφυτείες έχουν δοθεί όταν η ζήτηση ήταν πολύ μικρότερη από αυτή που είναι σήμερα. Δεν ισχυρίζομαι ότι καλά κάνουν και παρανομούν όσοι καταπατούν αιγιαλό για να αυξήσουν τον τζίρο της επιχείρησής τους. Εκείνο που θέλω να πω είναι ότι το πρόβλημα δεν αντιμετωπίζεται ούτε με την αυξημένη εποπτεία των ελεγκτικών μηχανισμών του κράτους, ούτε με καβγάδες, ούτε με συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας. Το πρόβλημα έχει να κάνει με τις αντοχές του τόπου. Ο ίδιος που απαιτεί «ελεύθερες» παραλίες έχει πάει ώς εκεί με το αυτοκίνητό του. Ομως κανείς δεν μιλάει για το κυκλοφοριακό χάος στη Νάξο, τα παρκαρισμένα κολεόπτερα από λαμαρίνα στα σοκάκια που μετατρέπουν την πεζοπορία σε άθλο. Το αυτοκίνητο είναι δημοκρατικό δικαίωμα.
Οι ξαπλώστρες και οι ομπρελοφυτείες είναι η λεπτομέρεια στη μεγάλη εικόνα. Σύμφωνα με υπολογισμούς, ο πληθυσμός στη Νάξο τριπλασιάζεται το καλοκαίρι. Το μεγαλύτερο ποσοστό του συγκεντρώνεται στη δυτική της πλευρά, όπου και οι δημοφιλείς παραλίες με τα υπέροχα νερά, οφείλω να ομολογήσω. Ας μη μιλήσω για τη δοκιμασία των νεύρων, ιθαγενών και αλλογενών. Σημασία έχουν οι αντοχές του τόπου. Κι αν υπήρχε ένα πραγματικό υπουργείο Τουρισμού, αυτές θα έπρεπε να μετρήσει. Να χαρτογραφήσει την επικράτεια, τις υποδομές του κάθε νησιού σε συνεργασία με την τοπική αυτοδιοίκηση και τα λοιπά και τα λοιπά. Κάνω την πλάκα μου κι εγώ γιατί ξέρω ότι δεν πρόκειται να γίνει. Υπάρχει ο άγριος τουρισμός, όπως υπάρχει και ο άγριος καπιταλισμός. Εν τω μεταξύ μπορούμε να μετράμε τα παραπάνω τετραγωνικά που κατέλαβαν οι ομπρελοφυτείες και να νομίζουμε πως κάτι κάνουμε.
