Πανηγυρικά, το δελτίο Τύπου ανακοίνωνε ότι έγιναν 918 έλεγχοι σε τουριστικές επιχειρήσεις. Ποιος έκανε τους ελέγχους; Οι κατά τόπους κτηματικές υπηρεσίες. Και πού υπάγονται αυτές; Στο υπουργείο Οικονομικών.
Ο υπουργός Οικονομικών, Κωστής Χατζηδάκης, δεν είναι ο μόνος αρμόδιος για την οικονομική δραστηριότητα στον αιγιαλό. Συναρμόδιοι –δηλαδή συναναρμόδιοι– είναι και οι υπουργοί Περιβάλλοντος και Ενέργειας, Προστασίας του Πολίτη, Δικαιοσύνης, Τουρισμού, Ανάπτυξης, Εσωτερικών, Πολιτισμού και –βεβαίως– η τοπική αυτοδιοίκηση. Με τέτοιο αξεδιάλυτο πλέγμα αρμοδιοτήτων στο κεντρικό κράτος, είναι αναμενόμενη η τάση ορισμένων δημάρχων να λουφάζουν στο νέφος της σύγχυσης.
Ετσι εξηγείται και η ανομοιογένεια με την οποία παραχωρείται ο δημόσιος χώρος από τόπο σε τόπο. Στην επικράτεια, συναντά κανείς από τοπικά καθεστώτα απόλυτης προστασίας («καμία ξαπλώστρα στους Λειψούς!») μέχρι λελογισμένη εκμετάλλευση, αλλά και νυφικές παστάδες ποντισμένες σαν υπερπολυτελή τσαντίρια μέσα στη θάλασσα.
Η υπαγωγή της εκμετάλλευσης των παραλιών στο υπουργείο Οικονομικών θα μπορούσε, όμως, να αποβεί χρήσιμη για τη συζήτηση που γίνεται με αφορμή το «κίνημα της πετσέτας». Τι είναι αυτοί που αντιδρούν στην εκμετάλλευση; Είναι οι σεσημασμένοι εχθροί της ανάπτυξης, που δαιμονοποιούν κάθε επένδυση, επιδιώκοντας την καθήλωση της χώρας σε μια κατάσταση παρθένου, πλην πτωχού παραδείσου; Είναι μήπως φορείς ενός ελιτίστικου ευδαιμονισμού, που πιστεύουν ότι τα νησιά υπάρχουν μόνο για τα φυσιολατρικά τους γούστα και την παραθεριστική τους απόλαυση; Είναι αναχωρητές οικολόγοι; Τζαμπατζήδες; Γκρούβαλοι; Κομμουνιστές;
Είναι αυτοί που διαμαρτύρονται στις παραλίες εχθροί της ανάπτυξης;
Θα μπορούσε να πει κανείς ότι, ανεξαρτήτως προθέσεων και ιδεασμών, οι διαμαρτυρόμενοι διεκδικούν να είναι προστάτες του κεφαλαίου που και η ίδια η πολιτεία έχει επιλέξει να ταξινομήσει ως ύλη του υπουργείου Οικονομικών. Πώς οικονομείται αυτός ο εθνικός πλούτος; Πώς, με αμιγώς οικονομικά κριτήρια, πρέπει να διαχειριστούμε το φυσικό κεφάλαιο, ώστε να εξακολουθήσει να διατηρεί την υπεραξία του;
Οσοι πραγματικά νοιάζονται για την ανάπτυξη, θα έπρεπε πρώτοι να ανησυχούν για την κατασπατάληση του «κεφαλαίου» των ελληνικών ακτών. Με τον ρυθμό και, κυρίως, με τον τρόπο που καλπάζει η εκμετάλλευση, δεν θα αργήσει η στιγμή που το «προϊόν» θα ευτελιστεί. Ηδη, ακριβοί προορισμοί έχουν πάψει να αποτελούν τόπους απόλαυσης και δυσφημίζονται από τις ασφυκτικές –και αντιαισθητικές– συνθήκες που έχει διαμορφώσει ο ανεξέλεγκτος τουρισμός της αρπαχτής.
Από την οπτική γωνία του ατομικού συμφέροντος –του ξαπλωστράδικου που θέλει να βγάλει τη σεζόν– η καταστροφή του κοινού αγαθού δεν είναι ορατή. Ομως, μαζί με τη φύση και το πολιτιστικό απόθεμα, θα αυτοκτονήσει και η τουριστική οικονομία – που δεν θα μπορεί να διατηρήσει τις τιμές της ψηλά. Θα πνιγεί στη χλιδάτη φτήνια της.
