Κάποτε, όχι πολύ παλιά, ήταν διαδεδομένη στην πολιτική μια δημοφιλής πρακτική: εκείνη των μηδαμινών ή μηδενικών κινήσεων, με την ακράδαντη λογική ότι κάποια στιγμή όλα αυτορρυθμίζονται. Το να μην κάνεις τίποτα, να αφήνεις τα περίπλοκα προβλήματα να λιμνάζουν με την ελπίδα ότι κάποια στιγμή θα επιλυθούν από μόνα τους, αποτελούσε τη συνταγή του μικρότερου πολιτικού κόστους και την ευρεία πύλη της υπηρεσιακής επιβίωσης. Η αναβλητικότητα, μία από τις βάσεις της γραφειοκρατίας, βαφτιζόταν προφύλαξη (όποιος βάζει το χέρι του στη φωτιά, καίγεται· η καθυστέρηση είναι προτιμότερη από το λάθος) και κατοχυρωνόταν ως ανώδυνη οδός σε αμφίρροπες υποθέσεις. Στην πραγματικότητα, αναβολές, αδράνειες, ακαμψίες, εμπλοκές άθροιζαν επικείμενα δράματα. Διότι στα πηδάλια του κράτους, το καλό δεν αργεί να γίνει, η σιωπή των αντανακλαστικών είναι η αρχή του ολέθρου. Ευτυχώς, από τότε προχωρήσαμε. Κάναμε άλματα πιο γρήγορα από τη φθορά. Ομως η αλλαγή γεννάει αντιστάσεις, κομμάτια της μηχανής έμειναν αγκυροβολημένα μακριά από τους τρόπους που εκφράζεται πλέον η ζωή μας, και στέκονται να κοιτούν μόνο όσα βολικά φέρνει η μέρα, ή να μην κοιτούν τίποτα…
Δεν υφίσταται αυτοδιόρθωση χωρίς αυτοκριτική, αυτοαξιολόγηση και οικεία αντίδραση στο τέλμα. Τα κενά στο σύστημα τηλεδιοίκησης των τρένων, οι καθυστερήσεις στις συμβάσεις για τα μέσα αποτροπής δυστυχήματος, η ανικανότητα σταθμαρχών δεν αυτορρυθμίζονται. Οδηγούν σε τραγωδία – τα Τέμπη. Οι πολεοδομικές πρακτικές που παραβλέπουν ή ευκολύνουν την αυθαιρεσία δεν αυτορρυθμίζονται. Αφήνουν τις παρανομίες να φυτρώνουν σαν οιδήματα η μία πάνω στην άλλη και διαφθείρουν τόσο βαθιά τους μηχανισμούς ελέγχου, που η πολιτεία αδυνατεί να ανακαλύψει ποια υπηρεσία λέει την αλήθεια σχετικά με την αποκατάσταση της νομιμότητας και ποια ψεύδη, όπως συνέβη με την ιλαροτραγική περίπτωση του Principote στη Μύκονο. Η επεκτατική αυτοκρατορία των ομπρελοκαθισμάτων δεν αυτοπεριορίζεται· οπισθοχωρεί μπρος στην πυγμή λουομένων. Οι ελλείψεις στην πυροπροστασία δεν αυτοθεραπεύονται· οι βόμβες σκάνε όταν η φωτιά φτάσει στον χορταριασμένο περίγυρο αποθήκης πυρομαχικών. Οποιος σκορπάει τον καιρό, δεν τον ξαναμαζεύει. Η ανενόχλητη κάθοδος ταγμάτων του θανάτου δεν μετουσιώνεται σε συνάντηση φιλίας, φέρνει πόλεμο και χύνεται αίμα.
Το ζήσαμε. Η αδράνεια σκοτώνει. Θα κατεδαφιστούν τώρα τα φρούρια παγιωμένης και εσκεμμένης απραξίας;
