Εκ πρώτης όψεως φαίνεται πως η κυβέρνηση πολύ γρήγορα έχασε τον βηματισμό της. Η φωτιά στην αεροπορική βάση της Αγχιάλου, η πανεπιστημιακή και η έφιππη αστυνομία, η παραίτηση Μηταράκη, το φιάσκο της ΕΛ.ΑΣ. με τους Κροάτες χούλιγκαν, όλα αυτά συνθέτουν μια αρνητική εικόνα για την κυβέρνηση. Μπορεί οι πολίτες τον Αύγουστο να χαλαρώνουν, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν ενημερώνονται. Δεν σημαίνει πως δεν σχηματίζουν μια άποψη για τα γεγονότα.
Η κυβέρνηση έχει όλες τις δυνατότητες και τα χρονικά περιθώρια για να αναστρέψει το κλίμα μέχρι τις αυτοδιοικητικές εκλογές, όπου ο στόχος είναι να επαναληφθούν οι επιδόσεις του 2019. Θα γίνουν οι εξαγγελίες στη ΔΕΘ, θα έρθουν στη Βουλή μεταρρυθμιστικά νομοσχέδια, τη στιγμή που η αξιωματική αντιπολίτευση, βυθισμένη στην εσωστρέφεια, θα προσπαθεί να εκλέξει τον νέο ηγέτη της. Ουσιαστικά η κυβέρνηση παίζει χωρίς αντίπαλο. Κάποιοι το θεωρούν θετικό, προσωπικά όχι. Και δεν μιλώ επί θεωρητικής βάσεως, αλλά επί πολύ συγκεκριμένης. Την κυβέρνηση τη βολεύει μια αξιωματική αντιπολίτευση με μαρξιστικό πρόσημο, διότι αυτό θα της δώσει ακόμη μεγαλύτερο πολιτικό χώρο. Η μετατόπιση του ΣΥΡΙΖΑ προς τη ριζοσπαστική Αριστερά και η εγκατάλειψη της προσπάθειας να ανοιχτεί προς τη σοσιαλδημοκρατία, πέραν όλων των άλλων, θα προσφέρει μεγαλύτερη ευστάθεια στο πολιτικό μας σύστημα. Και η Νέα Δημοκρατία θα έχει μια ακίνδυνη, ιδεοληπτική αντιπολίτευση και το ΠΑΣΟΚ θα βρει ελεύθερο το πεδίο να μονοπωλήσει τη σοσιαλδημο-κρατική παράταξη.
Τα γράφω αυτά γιατί τόσο η κ. Εφη Αχτσιόγλου όσο και ο κ. Ευκλείδης Τσακαλώτος ανήκουν στην αριστερή τάση του ΣΥΡΙΖΑ και δεν το κρύβουν. Μάλιστα ο κ. Τσακαλώτος, υπουργός ων, ήταν υπερήφανος για την υπερφορολόγηση της μεσαίας τάξης γιατί ήταν προϊόν ταξικής επιλογής. Η δε κ. Αχτσιόγλου, σχετικά πρόσφατα, είχε δηλώσει πως την Αριστερά δεν τη βολεύει η κανονικότητα. Αυτός ο ιδεολογικός προσανατολισμός και των δύο, αν αποτυπωθεί στον αντιπολιτευτικό λόγο τους, θα συρρικνώσει το ακροατήριό τους. Σήμερα η συντριπτική πλειονότητα των πολιτών δεν συγκινείται με καταγγελίες για την «ανάλγητη ταξική πολιτική της κυβέρνησης» ούτε με κραυγές για τον νεοφιλελευθερισμό και την «ακροδεξιά Νέα Δημοκρατία». Απαιτεί συγκεκριμένες προτάσεις για τη βελτίωση της καθημερινότητάς του. Και η κ. Αχτσιόγλου και ο κ. Τσακαλώτος, με την παλαιομαρξιστική θεωρία –επί εποχής ακόμη του περιοδικού «Ανταίου»– πως την ανάπτυξη της οικονομίας τη φέρνει η αύξηση των μισθών, δεν πρόκειται να πείσουν παρά μόνον το στενό ακροατήριό τους, που είναι διαπαιδαγωγημένο με παρόμοιες θεωρίες.
Συνεπώς, εκφράζοντας μια αιρετική άποψη, εκτιμώ ότι την κυβέρνηση τη συμφέρει τάχιστα ο ΣΥΡΙΖΑ να αποκτήσει ηγεσία η οποία –κατά τα φαινόμενα– θα περιορίσει κι άλλο το πεδίο επιρροής του κόμματος, με δεδομένο πως ο μαρξιστικά προσδιορισμένος πολιτικός λόγος που θα εκφέρει, εκ των πραγμάτων, είναι ξεπερασμένος και πολιτικά αναποτελεσματικός.
