Χθες πέρασα από την οδό Πανεπιστημίου μετά ένα μήνα απουσίας. Είχα μια ανησυχία μήπως το εργοτάξιο έχει κλείσει, ευτυχώς όμως διαπίστωσα πως ήταν πάντα εκεί. Το αγαπημένο μου work in progress συνεχίζει να κρατάει σε εγρήγορση το νευρικό μας σύστημα. Αυτό που έχει ενδιαφέρον με τα έργα στην Πανεπιστημίου δεν είναι τόσο η διάρκειά τους. Είναι ότι κανείς μας δεν έχει καταλάβει πού θα καταλήξουν. Κυρίως, δε, για ποιο λόγο γίνονται. Παραχώρηση χώρου στους πεζούς; Μα η ταλαίπωρη λεωφόρος διαθέτει τα πιο άνετα και γενναιόδωρα πεζοδρόμια της πρωτεύουσας. Εν αρχή ην ο «Μεγάλος Περίπατος», μήκους εφτακοσίων μέτρων αν δεν κάνω λάθος, ό,τι πρέπει για προπόνηση μαραθωνίου. Μετά ήσαν οι φοίνικες. Λυπάμαι, αλλά δεν πρόσεξα αν είναι ακόμη εκεί. Τους φοίνικες τους συνόδευαν οι ζαρντινιέρες. Ζήτημα αισθητικής που λένε. Και εκεί που λες ότι πάει πια, το κλείσαμε το έργο, να που όλα ξαναρχίζουν από την αρχή. Αυτό δεν είναι ανάπλαση. Είναι αστυνομικό μυθιστόρημα. Εκεί που νομίζεις ότι βρέθηκε ο δολοφόνος, όλα ανατρέπονται. Αλήθεια, έχει αναρωτηθεί ποτέ κανείς τι πρόσφερε η πεζοδρόμηση της Βασιλίσσης Ολγας στη ζωή των Αθηναίων; Αγανακτούμε με τις ομπρέλες στην παραλία, όμως δεν άκουσα κανέναν να διαμαρτύρεται για τον δημόσιο χώρο που καταπατούν τα τουριστικά λεωφορεία επειδή κανείς δεν έχει σκεφτεί πως θα πρέπει να βρεθούν ειδικοί χώροι για να φορτώνουν ή να ξεφορτώνουν τα εμπορεύματά τους χωρίς να δημιουργούν κυκλοφοριακή συμφόρηση.
Δεν θέλω να απαξιώσω τη θητεία του Κώστα Μπακογιάννη. Το αντίθετο. Πιστεύω ότι έχει κερδίσει τη μάχη της καθαριότητας, ουσιαστική για την καθημερινότητα. Eχει χάσει τη μάχη της ευταξίας, στον βαθμό που του αναλογεί. Η εξάπλωση των τραπεζοκαθισμάτων, η αφόρητη ηχορρύπανση, η απουσία της Δημοτικής Αστυνομίας. Κι αν του δοθεί η ευκαιρία μιας δεύτερης θητείας, που του το εύχομαι, θα του πρότεινα να βρει ένα τέλος για το μυθιστόρημα της Πανεπιστημίου και να διοχετεύσει την ενεργητικότητά του στα άθλια πεζοδρόμια του έκτου διαμερίσματος, στις φυτείες των τραπεζοκαθισμάτων και στη δραστηριοποίηση της Δημοτικής Αστυνομίας. Η Αθήνα δεν είναι άσχημη πόλη, όπως μας υπαγορεύει η κοκεταρία μας. Η Αθήνα είναι μια πόλη που αναπτύχθηκε άναρχα, όπως το κράτος του οποίου είναι πρωτεύουσα. Eζησε την πλημμυρίδα της αστυφιλίας στις πρώτες μεταπολεμικές δεκαετίες και τώρα ζει την πλημμυρίδα της ανεξέλεγκτης μετανάστευσης και του υπερτουρισμού. Οι αντοχές της έχουν φτάσει σε οριακό σημείο. Η παραβατικότητα έχει γίνει κανονικότητα και η κεντρική κυβέρνηση έχει μεγάλες ευθύνες. Oμως οι αυτοδιοικητικές εκλογές είναι μια ευκαιρία για να τεθούν αυτά τα καίρια ζητήματα τα οποία είθε να κρίνουν και την αξία των υποψηφίων.
