Κοιτούσε το αγόρι δίπλα της με ζήλια. Κοιτούσε το στόμα του και το πιγούνι του που κοκκίνιζε αργά από μια παχιά σταγόνα κέτσαπ. Στο τέλος δεν άντεξε. «Μπαμπά», είπε. «Θα μου πάρεις κι εμένα χοτ ντογκ στο ημίχρονο;».
Εκείνη τη στιγμή είχαν ήδη διαλυθεί όλοι οι δισταγμοί: Πού πάω με το παιδί; Μπορεί το ματς να είναι με τον Παναιτωλικό. Αλλά τι θα ακούσουν τ’ αυτάκια του εκεί; Τι θα δουν τα μάτια του;
Ναι, οι δισταγμοί είχαν διαλυθεί. Γιατί εκείνη την ηλιόλουστη Κυριακή του χειμώνα όλα στο γήπεδο ήταν φωτεινά. Γιορτινά. Κόσμος, τραγούδι, χρώματα. Ενα μεγάλο πανηγύρι με πολλές οικογένειες. Το γήπεδο όπως δεν είχες ποτέ τολμήσει να το φανταστείς στην Ελλάδα.
Οι δισταγμοί επέστρεψαν σαν τύψη το βράδυ της σφαγής. Ο φόνος θα παίζει όλη μέρα στις ειδήσεις. Και τι θα απαντήσεις; Πώς θα εξηγήσεις στο παιδί ότι ο τόπος εκείνης της γιορτής είναι πλέον τόπος του αίματος; Πώς θα προλάβεις να μην το δηλητηριάσει ο φόβος;
Υπάρχει η κυνική άποψη που λέει ότι η χουλιγκανική βία αφορά μόνο τους στρατούς των φανατικών που αλληλοσκοτώνονται. Δεν αφορά την κοινωνία των «κανονικών» ανθρώπων. Θα μπορούσε και να είναι έτσι, αν η βία αυτή δεν είχε ήδη διαχυθεί εκτός γηπέδων. Αν δεν είχε βρει τον Αλκη Καμπανό αμέριμνο ένα βράδυ έξω από το σπίτι του. Αν δεν είχε καταφέρει την περασμένη Δευτέρα να διασχίσει ανενόχλητη τη μισή επικράτεια.
Το αίσθημα ασφάλειας δεν τραυματίζεται μόνο όταν αισθάνεσαι ο ίδιος κίνδυνο ζωής. Τραυματίζεται και από την αίσθηση αδυναμίας που μεταδίδει ο εκπρόσωπος της Πολιτείας όταν περιγράφει «τζάμπα» φόνους που δεν μπόρεσε να εμποδίσει στον τόπο της κυριακάτικης βόλτας σου. Τραυματίζεται και από τη νεοφυή αγωνία ότι το καταφύγιο των διακοπών σου μπορεί ανά πάσα στιγμή να γίνει παρανάλωμα μιας «αναπόφευκτης» φυσικής καταστροφής.
Το αίσθημα της ασφάλειας τραυματίζουν πρωτίστως οι διακηρύξεις εξεζητημένης ανευθυνότητας που αποδίδουν τις απειλές κατά της ασφάλειας σε μια αόρατη, αναπόδραστη μοίρα. Η κλιματική κρίση; Τι να κάνουμε, είναι παγκόσμιο φαινόμενο, δεν αντιμετωπίζεται τοπικά, δεν σταματιούνται οι μεγαπυρκαγιές έπειτα από καύσωνα. Ο χουλιγκανισμός; Τι να κάνουμε, είναι κι αυτά παγκόσμια φαινόμενα· μητροπολιτική βία που την υποδαυλίζει η αγελαία υποκουλτούρα των κοινωνικών δικτύων.
Παρά τις κοινότοπες αλήθειες τους, οι μηρυκασμοί αυτοί, όταν προέρχονται από αρμόδια χείλη, ούτε εξηγούν τίποτε ούτε μετριάζουν τον πολιτικό καταλογισμό. Το αντίθετο. Ακούγονται σαν παραίτηση του κράτους από την πιο θεμελιώδη –τη χομπσιανή– αποστολή του. Το κράτος, διά των εκπροσώπων του, ομολογεί ότι δεν μπορεί πλέον στα όριά του να προστατεύσει ούτε τη ζωή. Η πολιτική ομολογεί ότι είναι πολύ «τοπική», πολύ αδύναμη για να τα βάλει με τις παγκόσμιες μάστιγες.
Η πολιτική διακηρύσσει ότι η εντολή που της δόθηκε είναι «τζάμπα».
Ξαπλωστράκηδες
Καιρός να μιλήσουμε και για τις ατομικές αυθαίρετες εγκαταστάσεις (αντίσκηνο, καρεκλάκια, τραπεζάκι, ψυγειάκι, φουσκωτό γαϊδουροφλαμίνγκο).
Εν οίκω
Η λέξη φορέθηκε πολύ και ξεχάστηκε. Και δεν χρησιμοποιείται πια γιατί μοιάζει ντεμοντέ και ξύλινη: Οικολογία. Η λέξη όμως διεκδικεί χάρη στην ετυμολογία της μια δεύτερη ευκαιρία. Από τη στιγμή που η κλιματική κρίση βιώνεται στο εδώ και στο τώρα, ο «οίκος» που είχε ξεχαστεί εντός της οικολογίας απειλεί να λάβει οδυνηρά κυριολεκτική υπόσταση. Καίγεται το σπίτι μας, χωρίς αυτό να είναι πια σχήμα λόγου. Μια ανάλογη ετυμολογική προβολή μπορεί να επιχειρηθεί και στο κίνημα της πετσέτας – που, μεταξύ άλλων, χλευάστηκε ως «οικολογικό», καθώς ο όρος έχει φτάσει να συμπαραδηλώνει στα ελληνικά τον ελιτιστή που έχει την πολυτέλεια να βάζει τις φυσιολατρικές του ανησυχίες πάνω από την οικονομική αναγκαιότητα. Το κίνημα όμως είναι όντως οικολογικό, στον βαθμό που αντιδρά στη μετάλλαξη του τοπίου. Η παραλία που φιλοξενούσε τις ανέμελες στιγμές σου –μαζί με το υπόλοιπο νησί– γίνεται «ανοίκεια». Το πρόβλημα δεν είναι το ύψος του τιμήματος που επιβάλλεται για να έχεις πρόσβαση στο αγαθό της παρα-θαλάσσιας χαλάρωσης. Το πρόβλημα είναι ότι η ίδια η επιβολή του τιμήματος σε αποξενώνει από τον χώρο που «κατοικούσες». Σαν να πληρώνεις εισιτήριο για να μπεις σπίτι σου.
