Αν βρέθηκες κάπου ολόγυρα στη Μεσόγειο αυτόν τον Ιούλιο, καυσωνισμένος επέστρεψες. l Δύσκολη ακόμα και η αναπνοή με το που πατούσες το πόδι εκτός κλιματισμού l – καύσωνες αλλεπάλληλοι και ανηλεείς, έως και 50° C εκεί που ήμουν εγώ· l σε περιοχή γνωστή μου πολλά χρόνια, φιλόξενη και δροσερή παρά θίν’ αλός. l Αλλοτε· όχι έτσι, όχι φέτος. l
Γκρίνια μεν, αλλά το καλοκαίρι, έστω και έτσι, δεν παύει να είναι… ανάσα. l Και πρόκληση για τις αισθήσεις. l Που τέρπονται μεν αλλά και υποφέρουν, όχι λιγότερο συχνά. l Αρχής γενομένης από το ανυπέρβλητο έθος (να πω πια;) των πυρκαγιών. l Συνόδευσε και φέτος τις καψαλισμένες διαθέσεις και αισθήσεις μας. l Πέραν αυτού τώρα, ένα κενό θα έλεγες l – μια αίσθηση έλλειψης τοξικής πολιτικής ατμόσφαιρας! l Αιτίες δεν ψάχνουμε, υπαίτιους αυτής δεν κατονομάζουμε, l άσ’ τους να χαρούν λίγη Ντίσνεϊλαντ, οι πεπτωκότες, l την παράδοξη αίσθηση αυτού του κενού σημειώνουμε. l Που οι συριζαίοι το βιώνουν μαχόμενοι ταυτόχρονα τον αγώνα τον άγονο l – ποιος θά ‘ναι ο τυχερός που θα κερδίσει την προεδρία, για να λουστεί εν συνεχεία την κουτρουβάλα του κόμματος. l Αισθήσεις ποικίλες κι από το νέο γκουβέρνο – αλλά αυτό υγεία νά ‘χουμε να το παινεύουμε ή να το καταχερίζουμε, ακόμη κι όταν αποτυγχάνει να μας λυτρώσει κι από το προπατορικό αμάρτημα. l Οσο για την οσμή ευωδίας τουριστικής α λα γκρέκα, πέρσι ψόφησε φέτος βρόμισε. l Οσμή σήψης πολυχρονεμένης, εκ της δεκαετίας του ’70 εξικνούμενη l με κυρίαρχα σουσούμια του ελληναρά και του κράτους του l – άρπα κόλλα, αυθαιρεσία, ασυδοσία, κερδοσκοπία και λυσσαλέα πλεονεξία. l Χάριν των οποίων στάχτη και μπούρμπερη να γίνει ακόμη και «Η Ελλαδάρα μας, ρε!». l Τώρα που η κάποτε ονειρική παραλία Καμάρι της Σαντορίνης έχει γίνει μακριά αλυσίδα πακτωμένων πολυκατοικιών, l η δε ανεμόεσσα Μύκονος με τις χρυσίζουσες παραλίες κατάντησε μια εφιαλτική ομπρελοξαπλώστρα σε σχήμα νήσου l – τώρα τρεχάτε πολεοδομίες μου να μη μας θέσει ο τουρίστας μας… l
Η Ευρώπη του Φελλίνι είχε παραμεριστεί από μια εντελώς άλλη Ευρώπη.
«Προτεραιότητες». l Ποια Υγεία, ποια Δικαιοσύνη, ποια Εκπαίδευση. l Αμέτρητες οι Πληγές του Φαραώ που απαιτεί να εξυγιανθούν «εδώ και τώρα» ο αθώος του αίματος πολίτης. l Αξιώνοντας δηλαδή κι έναν Μητσοτάκη σαν Φαραώ Ραμσή τον Β΄. l
Ο κατά την απουσία του Υποβολείου θάνατος του σπουδαίου Μίλαν Κούντερα, l από τους συγγραφείς που αγάπησα στη ζωή μου, l έκανε ακόμη πιο επίκαιρα τα «Μπερλουσκονικά παραλειπόμενα» που έχω υποσχεθεί πριν από τις εκλογές ακόμα. l Oταν πέθανε τότε ο Μπερλουσκόνι, δεν είχα δει, ακόμα και σε εκτενή δημοσιεύματα των ΜΜΕ, να επισημαίνεται πόσο ολέθρια υπήρξε η εισβολή του μπερλουσκονισμού στην ιταλική τηλεόραση· l το πολιτιστικό επίπεδο της οποίας υποβαθμίστηκε έτσι κατά πολλούς και ποικίλους τρόπους, l επηρεάζοντας ακολούθως, όπως καλά γνωρίζουμε κι εμείς στην Ελλάδα, όχι μόνο της ιταλικής αλλά και γενικότερα της ευρωπαϊκής κοινωνίας το επίπεδο. l Γράφει σχετικά με το ζήτημα αυτό ο Μίλαν Κούντερα στη «Συνάντηση» (εξαιρετικά δοκίμιά του για την ευρωπαϊκή τέχνη στον 20ό αιώνα, «Βιβλιοπωλείο της Εστίας», μετάφραση Γιάννης Η. Χάρης): l «Στην τελευταία αυτή περίοδο (της ζωής του) ο Φελλίνι συγκρούστηκε βίαια με τον Μπερλουσκόνι, αντιδρώντας στην τακτική του να διακόπτονται οι ταινίες στην τηλεόραση από διαφημίσεις. l Σ’ αυτήν τη σύγκρουση εγώ διέκρινα ένα βαθύτερο νόημα: καθώς το διαφημιστικό σποτ είναι κι αυτό κινηματογραφικό είδος, είχαμε σύγκρουση ανάμεσα σε δύο κληρονομιές των αδελφών Λυμιέρ: σύγκρουση ανάμεσα στο φιλμ σαν τέχνη και στο φιλμ σαν παράγοντα αποβλάκωσης. l Το αποτέλεσμα είναι γνωστό: το φιλμ σαν τέχνη έχασε. (…) l Η Ευρώπη του Φελλίνι είχε παραμεριστεί από μια εντελώς άλλη Ευρώπη».
