Από τα μεγαλύτερα κενά στη στοιχειώδη συνοχή μιας κοινωνίας είναι η απώλεια της εμπιστοσύνης στις δυνατότητες της χώρας. Ανήμερα Δεκαπενταύγουστο σήμερα και η μεγάλη αυτή γιορτή συμβολίζει εμμέσως και τους συνεκτικούς αρμούς της ελληνικής κοινωνίας. Παρά τις τεράστιες μεταβολές και τους κλυδωνισμούς, την πρόοδο και την παλινδρόμηση, η ελληνική κοινωνία εξακολουθεί να επενδύει ψυχικά και να διατηρεί προσδοκίες από όσα ενώνουν ανόμοιες κοινωνικές ομάδες μέσα από την πολιτισμική ώσμωση, την άυλη συγγένεια και την ιερότητα της κοινότητας. Ο Δεκαπενταύγουστος, όπως και άλλες γιορτές με θρησκευτικό, πολιτισμικό και κοινωνικό χαρακτήρα, υπενθυμίζει τις αφανείς κινήσεις στο σώμα της κοινωνίας.
Οπως σε κάθε χώρα, έτσι και στην Ελλάδα υπάρχει επιθυμία για μια κίνηση προς το μέλλον. Οπως την εννοεί ο καθένας. Και αυτή η κίνηση αιμοδοτείται συγκινησιακά και προχωράει ρεαλιστικά από την πίστη ότι η επένδυση κόπου, γνώσης και παντός είδους κεφαλαίου θα έχει αντίκρισμα, ανταπόδοση και επιδραστική συνέργεια με άλλες δυνάμεις που επίσης επενδύουν στο μέλλον. Αυτό ίσως να λέγεται εξέλιξη μιας κοινωνίας.
Για να διατηρείται, όμως, υψηλός αυτός ο ρυθμός της σχεδόν νομοτελειακής κίνησης μπροστά, επιβάλλεται να συνηγορούν δύο παράγοντες. Ο ένας είναι η περηφάνια για τη χώρα. Η πεποίθηση, προσωπική μεν αλλά με κοινωνική αντανάκλαση και απορρόφηση, πως η χώρα έχει τις δυνατότητες να κρατάει σε εγρήγορση την κρίσιμη μάζα της προόδου. Και ο άλλος παράγοντας είναι η συνομιλία με τον χρόνο σε ένα ασυνεχές: παρελθόντος (παράδοση και εμπειρία), παρόντος (επιβίωση και αυτοπραγμάτωση) και μέλλοντος (επένδυση και προσδοκία). Στην Ελλάδα, θεωρητικά λειτουργούν και επιδρούν και οι δύο αυτοί παράγοντες.
Ωστόσο, απαιτείται διαρκής φροντίδα στην κοινή πίστη για τις δυνατότητες της χώρας. Φροντίδα στις υποδομές ασφαλείας και φροντίδα στην αξιοκρατική κλίμακα. Τους τελευταίους μήνες, επλήγησαν καίρια οι βασικοί πυλώνες της αρχιτεκτονικής πίστης, της ασφάλειας και της ψυχικής σύνδεσης με τον κρατικό μηχανισμό. Αυτό είναι κάτι απολύτως αναστρέψιμο, όμως, τα ρήγματα είναι εμφανή και τα σημάδια τους θα χρειαστούν χρόνο και έργο για να επουλωθούν.
Η πιο σημαντική αφετηρία είναι η εμπιστοσύνη. Χωρίς πίστη ότι η κανονική ζωή δεν θα διαταράσσεται από ανατροπές που μπορεί να είχαν αποφευχθεί, δεν υπάρχει ανοδικό κλίμα. Είναι άμεση προτεραιότητα η ανάκτηση της πίστης.
