Σε λιγότερο από δύο μήνες ψηφίζουμε για την ανάδειξη των αυτοδιοικητικών αρχόντων. Η συγκυρία, κυρίως εξαιτίας των διπλών εθνικών εκλογών που προηγήθηκαν, δεν ευνοεί προεκλογικό κλίμα. Είναι κοινή διαπίστωση στα κομματικά επιτελεία που προσπαθούν –όσο προσπαθούν– να οργανώσουν προεκλογικές εξορμήσεις σε δήμους και περιφέρειες, ότι οι πολίτες κουράστηκαν να ακούν και να συζητούν για εκλογές. Κι όμως, οι αυτοδιοικητικές εκλογές είναι πολύ πιο σημαντικές για την άμεση, απτή καθημερινότητά μας. Για την ποιότητα ζωής, για την καθαριότητα, τον ηλεκτροφωτισμό, το πράσινο, τη στάθμευση, τα πάρκα, τους χώρους άθλησης, τις πλατείες, τις παιδικές χαρές.
Είναι κρίμα που η συζήτηση για όλα αυτά, όπως όλα δείχνουν, θα συμπιεστεί σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα και θα εξαντληθεί σε λίγες τοποθετήσεις. Ιδιαίτερα για την Αθήνα, η συζήτηση για το «τι πόλη θέλουμε» θα έπρεπε να είναι εξαντλητική. Η πόλη βρίσκεται αντιμέτωπη με μια νέα πραγματικότητα και θα ήταν χρήσιμο να ακούσουμε από τους υποψηφίους τις προτάσεις τους και το σχέδιο για κομβικά ζητήματα, όπως:
– Τη ραγδαία αύξηση της τουριστικής κίνησης, που έχει ήδη αλλάξει και συνεχίζει να μεταμορφώνει μεγάλο μέρος της πόλης. «Εξορίζοντας» τους μόνιμους κατοίκους, απομακρύνοντας παραδοσιακές επαγγελματικές δραστηριότητες, απειλώντας να μετατρέψει σε τουριστικό θεματικό πάρκο όλο το ιστορικό κέντρο.
– Την κλιματική κρίση, που κάνει όλο και πιο δύσκολη την καθημερινότητα στα μεγάλα αστικά κέντρα. Με παρατεταμένα υψηλές θερμοκρασίες το καλοκαίρι και με ακραίες καιρικές μεταβολές τις υπόλοιπες εποχές.
– Το κυκλοφοριακό, που δείχνει να επιδεινώνεται παρά τα έργα που υποτίθεται ότι θα αποσυμφόριζαν την πόλη, όπως η λειτουργία του μετρό.
– Την αξιοποίηση ελεύθερων χώρων, που θα μπορέσουν να δώσουν ανάσες στους κατοίκους.
– Τα πιο απλά, καθημερινά, που δυσκολεύουν τη ζωή στην πόλη, όπως τα τραπεζοκαθίσματα που απλώνονται ανεξέλεγκτα, τα «ξηλωμένα» πεζοδρόμια, τις τρύπες στο οδόστρωμα, τις ξεριζωμένες πέτρες και πλάκες σε πεζοδρόμους, που μετατρέπουν μια απλή βόλτα σε δοκιμασία.
Θα ήταν χρήσιμο, αναγκαίο ίσως, να ακούσουμε από τους υποψηφίους εάν διαθέτουν ολοκληρωμένο πρόγραμμα για το πώς σχεδιάζουν να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα και τις προκλήσεις στην καθημερινότητα της πόλης. Οχι γενικόλογα και θεωρητικά, αλλά με σαφείς, προσδιορισμένους στόχους και ρεαλιστικές δράσεις. Με ειλικρίνεια για αυτά που πιστεύουν ότι μπορούν να γίνουν και με παραδοχή για όσα πολύ δύσκολα μπορούν να αλλάξουν. Κοστολογημένα, με νοικοκυρεμένους προϋπολογισμούς, προσαρμοσμένους στις δυνατότητες που υπάρχουν. Με λόγο και αντίλογο. Με καλοπροαίρετη κριτική για όσα έγιναν και λειτούργησαν αλλά θα μπορούσαν να βελτιωθούν, και για εκείνα που δοκιμάστηκαν και απέτυχαν. Και, κυρίως, με μια ανοιχτή διαδικασία διαλόγου με τους δημότες, ώστε να ακουστούν και τα δικά τους «θέλω», οι δικές τους ιδέες και προτάσεις για όσα χρειάζεται η πόλη. Στο κάτω κάτω, αυτοί τη ζουν καθημερινά.
