Θα πρόσεχα τους «Ποδοσφαιριστές», το μεγάλο επιτοίχιο έργο που βρίσκεται στον σταθμό μετρό της Ομόνοιας αν δεν ήμουν σχεδόν μόνη στις κυλιόμενες σκάλες που καταλήγουν στο επίπεδο μετεπιβίβασης;
Ισως, επειδή όσοι απομένουμε στην Αθήνα την εβδομάδα του Δεκαπενταύγουστου όλο και κάποιο καλαίσθητο δωράκι παίρνουμε από τις βαθιές τσέπες αυτής της πόλης, που είναι συνήθως τσιγκούνα κι άχαρη. Ομως το έργο βρίσκεται στην ίδια θέση πολύ καιρό. Αρα υπήρξαν κι άλλες στιγμές βραδύτητας ή σχόλης που προσπέρασα τους «Ποδοσφαιριστές» χωρίς να τους ρίξω μια ματιά. Τώρα γιατί;
Τώρα «η συμπλοκή οπαδών της ΑΕΚ και της Ντιναμό Ζάγκρεμπ είχε ως αποτέλεσμα τον θανάσιμο τραυματισμό ενός ατόμου και τον τραυματισμό ακόμη οκτώ το βράδυ της 7ης Αυγούστου», σύμφωνα με την ανακοίνωση της ΕΛ.ΑΣ. Πολεμοφόδια –στειλιάρια, ρόπαλα, αλυσίδες, μαχαίρια– και κάποιοι από τους πιο σκληρούς χούλιγκαν της Ντιναμό μαζί με Ελληνες οργανωμένους οπαδούς μπήκαν στα βαγόνια ενός τρένου και βγήκαν στον Περισσό. Ακολούθησαν βίαια επεισόδια, εκτοξεύτηκαν πέτρες, έπεσαν φωτοβολίδες, εξερράγησαν αυτοσχέδιοι εμπρηστικοί μηχανισμοί.
Χαρτοπόλεμος φτιαγμένος από χρωματιστό χαρτί, αφίσες, κομμένες λωρίδες στη μηχανή, ακρυλικά χρώματα, κόλλα και κόντρα πλακέ θαλάσσης ήταν τα υλικά που χρησιμοποίησε ο Pavlos για τους δικούς του «Ποδοσφαιριστές». Δημιουργήθηκαν με τον ίδιο τρόπο που χρησιμοποίησε το 1972 στο Folkwang Museum της Γερμανίας. Διοργάνωσε ένα μεγάλο χάπενινγκ και για τις ανάγκες του παρήγγειλε μια ειδική κόλλα που δεν στέγνωνε γρήγορα και είχε την ιδιότητα να «μαγνητίζει» το χαρτί. Σχεδίασε αόρατες σκηνές, οι οποίες αποκαλύφθηκαν όταν το κοινό έριξε στον τοίχο χαρτοπόλεμο.
Ο Παύλος Διονυσόπουλος, που γεννήθηκε στα Φιλιατρά το 1930 και απογειώθηκε καλλιτεχνικά στο Παρίσι κάνοντας παρέα με τους νεορεαλιστές που λάτρευαν τις εικαστικές αταξίες και το χρώμα, τα ευτελή υλικά και την απομυθοποίηση της τέχνης, προσκάλεσε το κοινό σε ένα ανάλογο εικαστικό δρώμενο το 2000 για να δημιουργήσει το έργο του μετρό της Ομόνοιας. Εστησε μια αθηναϊκή έκθεση-γιορτή που όταν ολοκληρώθηκε, 23 άνδρες με τα αθλητικά σορτσάκια τους, όλοι φτιαγμένοι από χαρτοπόλεμο, εμφανίστηκαν στο κόντρα πλακέ. Οι παίκτες των δύο ομάδων και ο διαιτητής τρέχουν σαν να θέλουν να βγουν από τον τοίχο διεκδικώντας τη μοναδική μπάλα της εικαστικής σύνθεσης.
«Είμαι αθεράπευτα αισιόδοξος», έλεγε ο Pavlos. Το έργο της Ομόνοιας είναι ένα χιουμοριστικό σχόλιο της καθημερινότητας που εκείνος γνώριζε, μια σκηνή που ίσως του θύμιζε τα ντέρμπι στο παλιό γήπεδο των Φιλιατρών ή κάποιον αγώνα του Μεσσηνιακού. Τότε όμως κανείς δεν φοβόταν το ποδόσφαιρο. Ούτε τα τρένα.
