Καλοκαίρι και επαγγελματική εξουθένωση μοιάζουν συνθήκες ασυμβίβαστες, όμως δεν είναι. Ακριβώς την πιο μεγαλόκαρδη εποχή του χρόνου, το σώμα και το πνεύμα γιατρών, νοσηλευτών, πυροσβεστών, εργαζομένων στον τουρισμό δεν λύνονται μες στο νερό, στον αέρα, στο φως, στις εξάψεις, στις χαρές, ελευθερωμένα από την κούραση. Καίγονται, και μαζί τους ένα κομμάτι της κοινωνικής ευημερίας.
Την καμπάνα της ανυπέρβλητης κόπωσης κτύπησαν ξανά τις τελευταίες ημέρες, αυτή τη φορά υγειονομικοί υπερφορτωμένων περιφερειακών νοσοκομείων. Υποστελέχωση, εξαντλητικά ωράρια, απανωτές εφημερίες, αναρίθμητα επείγοντα, μετακίνηση από το ένα νοσοκομείο στο άλλο, τους ωθούν στην παραίτηση από το ΕΣΥ. Τα περιθώρια εξαντλήθηκαν. Οχι τώρα, πάνω στην πιο δύσκολη κούρμπα του καλοκαιριού, από τις προπανδημικές εποχές γεμίζει το σακούλι της εξουθένωσης των επαγγελματιών της υγείας, που υπερέβησαν εαυτούς δίνοντας επί COVID-19 ηρωικές μάχες εντός κι εκτός ΜΕΘ. Μικρές ενέσεις νέου προσωπικού δεν γιάτρεψαν την αρρώστια, και το ποτήρι για ορισμένους ξεχείλισε, η ανθρώπινη μπαταρία έπαψε να επαναφορτίζεται, με συνέπειες βαριές. Κατά τον ΠΟΥ, το σύνδρομο, που αναγνωρίστηκε μόλις το 2019, δημιουργεί «ψυχική απόσταση από τη δουλειά και αισθήματα αρνητισμού και κυνισμού, με συνέπεια τη μειωμένη επαγγελματική αποτελεσματικότητα». Εξουθενωμένοι γιατροί ομολογούν πως την πλάστιγγα της παραίτησης έγειρε ο φόβος μην περιπέσουν σε ιατρικά λάθη.
Από όλους τους δεσμούς που κρατούν μια κοινωνία συνεκτική, δεν υπάρχει κανένας που να μην καταστρέφεται από τον «καμένο» επαγγελματία. Και η μέχρι επαγγελματικής εξόντωσης συναισθηματική και σωματική κούραση δεν ξεπερνιέται με λίγες ημέρες ανάπαυλας· ειδικός συνέκρινε την ολιγοήμερη άδεια με την απόπειρα να αδειάσεις με κουβά το νερό από πλοίο που βουλιάζει. Θέλει συνθήκες που να διατηρούν άσβεστο τον εσωτερικό ήλιο της συνδημιουργίας, όχι ελλειμματικές καταστάσεις που υποχρεώνουν τους ανθρώπους να πολεμούν αδιάλειπτα, να αγωνίζονται μέχρι αυτοκαταστροφής. Το σύνδρομο, που συνοδεύεται ενίοτε από αϋπνίες, κενά μνήμης, μυϊκούς πόνους, εκνευρισμό, μελαγχολίες, σιωπές, έχει χαρακτηριστεί ως το πιο οφθαλμοφανές σύμπτωμα ανισορροπίας φαινομενικά λειτουργούντων συστημάτων. Και η παραίτηση του υπερκοπωμένου δεν επιταχύνει την πορεία τους προς την κατάρρευση, αντίθετα τη φρενάρει. Είναι το σχίσιμο της κουρτίνας. Φτάνει οι επιτελείς να θελήσουν να δουν τι κρύβεται πίσω της.
