Οταν έχεις μπροστά σου, καθημερινά, έναν άνθρωπο επί 15 χρόνια, είναι απολύτως φυσιολογικό η απουσία του να γίνεται αισθητή και το ενδιαφέρον για το τι κάνει και τι σκέφτεται να είναι κυρίως ανθρώπινο. Για τον Αλέξη Τσίπρα το ενδιαφέρον εστιάζεται, πέραν όλων των άλλων, και για το πώς βλέπει το πολιτι-κό του μέλλον.
Είναι νέος για να μιλήσουμε για αποστρατεία και έχει και έναν κόσμο που τον ακολουθεί, διότι πιστεύει στις ικανότητές του –παρά τις συνεχόμενες ήττες του– και έχει μαγευτεί από το αναμφίβολο επικοινω-νιακό χάρισμά του.
Είναι αλήθεια –και είναι ελαφρυντικό για τις αποτυχίες του– πως επί 15 χρόνια δεν πήρε καμιά αναπνοή. Ηταν και παραμένει ο δεύτερος μακροβιότερος ηγέτης κόμματος εξουσίας μετά τον Ανδρέα Παπανδρέου.
Ηταν συνεχώς στην πρώτη γραμμή του πυρός, μέσα σε όλες τις μάχες και γι’ αυτό δεν είχε την πολυτέλεια να αποστασιοποιηθεί έστω για λίγο από τα γεγονότα, να δει πιο καθαρά τη μεγάλη εικόνα που είναι κρυμμένη μέσα στη διαχείριση των καθημερινών καθηκόντων. Πιθανόν τη μεγάλη εικόνα να τη διέκρινε ο ίδιος τη νύχτα της μεγάλης διαπραγμάτευσης, στις 12 προς 13 Ιουλίου 2015, ή να τον βοήθησαν οι εταίροι μας να τη δει. Το αποτέλεσμα μετράει.
Μετά την εκλογική ήττα –που δεν ήταν απλώς μία ακόμη ήττα, ήταν συντριβή– θεώρησε σκόπιμο ο Αλέξης Τσίπρας να αποτραβηχτεί από τα πολιτικά δρώμενα, να ξεκουραστεί, να καθαρίσει το μυαλό του από τις εντάσεις και τις συγκρούσεις των τελευταίων 15 ετών. Ετσι, του δίνεται η ευκαιρία να δει τα λάθη του με ψυχραιμία και, το κυριότερο, να ιχνογραφήσει τη μελλοντική του πορεία. (Δεν γράφω «να αποφασίσει», αλλά «να ιχνογραφήσει». Οι αποχρώσεις στις έννοιες ορίζουν την ακρίβεια όσων θέλουμε να πούμε ή να γράψουμε.)
Οι εξελίξεις σε όλα τα μέτωπα –εσωκομματικό, εσωτερική πολιτική κατάσταση, διεθνής κατάσταση– θα είναι σημαντικές και αυτός σε πρώτο στάδιο, ως παρατηρητής των γεγονότων μακρόθεν, θα μπορέσει να διαμορφώσει πληρέστερα τη στρατηγική του. Ηγετικός ρόλος στο Ευρωκοινοβούλιο; Ενεργός ανάμειξη στα εσωτερικά του ΣΥΡΙΖΑ, με στόχο την επιστροφή του στην ηγεσία; Δημιουργία νέου κόμματος; Το σίγουρο είναι πως δεν θα συνταξιοδοτηθεί.
Αν επιλέξει την επανεμφάνισή του στο εσωτερικό μέτωπο το ρίσκο που θα πάρει θα είναι σημαντικό, γιατί κουβαλά στις πλάτες του μόνον ήττες με αντίπαλο τον Κυριάκο Μητσοτάκη.
Συνεπώς, conditio sine qua non για την επιστροφή του είναι η αυξημένη πιθανότητα επιτυχίας. Δεν έχει περιθώριο για νέα ήττα. Βέβαια, πολιτική χωρίς ρίσκο δεν υπάρχει. Οποιος φοβάται, κάθεται σπίτι του.
Ο Αλέξης Τσίπρας μάλλον θα κινηθεί στο «βλέποντας και κάνοντας», κάτι που είναι και το πιο λογικό. Προς το παρόν, απολαμβάνει μια ιδιωτικότητα που τη στερήθηκε, χαίρεται την οικογένειά του και παίρνει το οξυγόνο για να συνεχίσει.
