Ας μου επιτραπεί μια πιο προσωπική ιστορία: στα τελευταία χρόνια της ζωής του ο πατέρας μου ζούσε μόνος του με την πολύτιμη βοήθεια μιας κυρίας από την Αλβανία. Εχοντας να αντιμετωπίσει παράλληλα κι ένα σοβαρό πρόβλημα όρασης, η μοναδική του διασκέδαση ήταν το ποδόσφαιρο. Δεν μπορούσε να δει πια τους αγώνες στην τηλεόραση αλλά τους άκουγε στο ραδιόφωνο. Κάποια στιγμή (ήταν μέσα στην κρίση) οι παίκτες προχώρησαν σε απεργία. Για δύο-τρεις εβδομάδες, ίσως και περισσότερο, το πρωτάθλημα σταμάτησε και ο πατέρας μου μαράθηκε.
Θυμήθηκα εκείνες τις άβολες μέρες, το άδειο βλέμμα ενός 88χρονου που του είχαν ξαφνικά στερήσει τη μία και μοναδική του διασκέδαση, ακούγοντας διάφορους δημοσιολογούντες να προτείνουν διάφορα «δραστικά μέτρα» για την αντιμετώπιση της βίας στα γήπεδα. Αν μπορούσαν θα ζητούσαν την κατάργηση του ποδοσφαίρου στην Ελλάδα. Οπως σε όλες τις κοινωνίες, υπάρχει και στην Ελλάδα μια μερίδα πολιτών που αποστρέφεται το ποδόσφαιρο. Το αντιπαθούν, δεν το καταλαβαίνουν και εύχονται κάποια μέρα να εξαφανιστεί. Το βρίσκουν ανιαρό, πολεμοχαρές, βάρβαρο. Δικαίωμά τους.
Είναι μοχλός ανάπτυξης, ευημερίας και κοινωνικής συνοχής, όχι χόμπι αντικοινωνικών τραμπούκων.
Ομως οι διάφορες μαξιμαλιστικές λύσεις που προτείνουν δεν είναι συνήθως μόνο εκτός τόπου και χρόνου αλλά βλάπτουν και την κοινωνία και την οικονομία. Το ποδόσφαιρο σε όλη την προηγμένη Ευρώπη είναι μηχανή που γεννά εκατομμύρια, σκορπίζει χαρά, εκτονώνει ένταση και ψυχικά ζητήματα, φέρνει κοντά τους ανθρώπους, συνδέει αποξενωμένους γείτονες, συναδέλφους, γιους και πατεράδες, δίνει ζωή σε ηλικιωμένους. Αυτό κάνει το ποδόσφαιρο. Στην Ελλάδα μπορεί να συμβαίνουν όλα αυτά, όμως την ίδια στιγμή είμαστε μία φάση πίσω: είμαστε στη φάση που το ποδόσφαιρο είναι συνυφασμένο με τη μιζέρια, την εκτόνωση (με την κακή, την πολύ κακή έννοια), την τοξική αρρενωπότητα, τη βία, τα ναρκωτικά, το ξέσπασμα, το ξύλο μέχρι θανάτου. Στην Ελλάδα το ποδόσφαιρο σημαίνει ακόμη πόλεμο με την πιο αρχαϊκή έννοια του όρου. Οι αθλητικές μας εφημερίδες, τα αθλητικά μας ραδιόφωνα πριμοδοτούν αυτή την πρωτόγονη εκδοχή του ποδοσφαίρου.
Αλλά κοιτάξτε τι συνέβη με το νέο γήπεδο της ΑΕΚ. Μια ολόκληρη ομάδα αναστήθηκε επειδή άρχισε να παίζει στο νέο της γήπεδο και πήρε το πρωτάθλημα. Και μετά και το Κύπελλο. Δεν είναι τυχαίο ότι ο φρικτός θάνατος του 29χρονου Μιχάλη συνέβη έξω από το νέο γήπεδο. Οι αντίρροπες δυνάμεις, που τη μια μας εκτοξεύουν στα ουράνια και την άλλη μας ρίχνουν στα Τάρταρα πίσω, ήταν παρούσες εκείνο το αποτρόπαιο βράδυ στη Νέα Φιλαδέλφεια. Ομως το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω. Το ποδόσφαιρο είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για να το παίρνουμε στην πλάκα. Πρέπει το κράτος, η κυβέρνηση να πει πού θέλει να βρίσκεται το ελληνικό ποδόσφαιρο σε τέσσερα χρόνια από σήμερα. Στις δέκα πιο προηγμένες ποδοσφαιρικά χώρες της Ευρώπης ή παράδειγμα προς αποφυγήν όπως είναι σήμερα; Το ποδόσφαιρο είναι μοχλός ανάπτυξης, ευημερίας και κοινωνικής συνοχής, όχι χόμπι αντικοινωνικών τραμπούκων με πρότυπα μαχαιροβγάλτες και επαγγελματίες δολοφόνους. Ας αποφασίσουμε με ποιους θα πάμε και ποιους θα αφήσουμε.
