Είχε μάθει να ζει με τα λίγα: φθηνές κροκέτες, αποφάγια και βρώμικο νερό. Χάδι δεν ήξερε τι είναι, ούτε παιχνίδι. Πιθανότατα σε μια αλυσίδα είχε περάσει τα πρώτα οκτώ χρόνια της. Ετσι, όταν ο «άνθρωπός» της την άφησε δεμένη σε μια ερημική τοποθεσία της Σαντορίνης, μια μέρα αφόρητου καύσωνα, και της είπε «μείνε», εκείνη έκανε αυτό που έκανε πάντα, αυτό που της υπαγόρευε η φύση της (γερμανικός ποιμενικός, γαρ): υπάκουσε και τον περίμενε.
Ξημέρωνε και νύχτωνε, η πείνα και η δίψα άρχισαν να γίνονται βασανιστικές, αλλά και πάλι, μολονότι το σχοινί της ήταν λεπτό και πρόχειρα δεμένο και θα μπορούσε εύκολα να ελευθερωθεί, έμεινε εκεί, ασάλευτη, σίγουρη πως θα επέστρεφε να την πάρει.
Οι εθελοντές της Φιλοζωικής Ενωσης Σαντορίνης (SAWA) τη βρήκαν ετοιμοθάνατη. Με εντατική κτηνιατρική φροντίδα και πολλή στοργή, η Λίζα –αυτό το όνομα της έδωσαν– «αναστήθηκε». Λίγο καιρό μετά, δρομολογήθηκε η υιοθεσία της, όμως ακυρώθηκε την τελευταία στιγμή. Η οικογένεια που θα την έπαιρνε έμαθε για κάποια προβλήματα υγείας που αντιμετώπιζε και άλλαξε γνώμη. «Να αποκτήσουμε κατοικίδιο θέλουμε, όχι να γίνουμε ήρωες», θα σκέφτηκαν. Σύνηθες… Ετσι, το καταφύγιο έγινε το μοναδικό, το παντοτινό της σπίτι.
Πέντε χρόνια πέρασαν από τότε. Η Λίζα χόρτασε φαγητό και αγάπη. Ηταν κοινωνική με τους ανθρώπους και τρυφερή με τα άλλα σκυλιά. Επαιρνε πάντα υπό την προστασία της τα ορφανά κουτάβια που έφταναν κάθε τόσο στο καταφύγιο. Με το που μπήκε στα δεκατρία, όμως, εμφανίστηκαν οι πόνοι: αρθρική δυσπλασία και αρθρίτιδα, μαζί με αναπνευστική δυσλειτουργία. Η κλεψύδρα της είχε αρχίσει να αδειάζει, είπε ο κτηνίατρος.
Η Χριστίνα Καλούδη, πρόεδρος της φιλοζωικής, μαζί με μια εθελόντρια από τη Γερμανία, την Αντριάνα Ναρντόνε, αποφάσισαν τότε να προσφέρουν στη Λίζα ένα τελευταίο δώρο. Την έβαλαν στο καροτσάκι της –δεν μπορούσε πια να περπατήσει–, πήραν μαζί και την κολλητή της τη Λίμπρα, επίσης δεκατριών ετών, και μπήκαν στο καράβι για την Ανάφη. Διακοπές, ναι! Γιατί εκεί, σε μια υπέροχη παραλία, «οι δυο τετράποδες γριούλες μας θα ένιωθαν ότι είναι τα μοναδικά σκυλάκια στη ζωή μας», σκέφτηκαν, «με κολύμπι, παιχνίδια, λιχουδιές και αγκαλιές μόνο γι’ αυτές».
Ηταν το πρώτο και το τελευταίο ταξίδι της Λίζας, το αποχαιρετιστήριο. Πριν από λίγες ημέρες έκλεισε για πάντα τα μάτια της. Ηταν άτυχη γιατί γνώρισε τον πόνο και την εγκατάλειψη. Μα και τυχερή, γιατί αξιώθηκε να μάθει πώς είναι να σ’ αγαπούν. Γιατί αυτό το ζώο, το «πεταμένο» όπως τόσα άλλα, πρόλαβε να δει και την καλή πλευρά των ανθρώπων…
