Ως γνωστόν, η Ρωσία έθεσε βέτο στην απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας για τις προκλήσεις των Τουρκοκυπρίων στην Πύλα. Μία απόφαση που δεν παραξένεψε κανέναν από όσους έχουν στοιχειώδεις γνώσεις για το Κυπριακό. Η κραταιά Σοβιετική Ενωση –ασχέτως των πομπωδών φιλειρηνικών διακηρύξεων– αντιμετώπιζε το πρόβλημα της Κύπρου με όρους γεωπολιτικής. Επεδίωκε σταθερά τη διαιώνισή του, διότι όξυνε τις σχέσεις δύο κρατών–μελών του ΝΑΤΟ, της Ελλάδας και της Τουρκίας. Επιπροσθέτως, η Ενωση σε οποιαδήποτε μορφή και με οποιαδήποτε ανταλλάγματα θα ήταν μια νατοϊκή λύση που θα άλλαζε τις γεωστρατηγικές ισορροπίες στην ευαίσθητη περιοχή της ΝΑ Μεσογείου. Συνεπώς, για τα σοβιετικά συμφέροντα, η μόνη θεμιτή λύση ήταν αυτή της ανεξαρτησίας, έστω και αν ήταν «δεσμευμένη» σύμφωνα με τη συνθήκη του Λονδίνου, μια «λύση» που διαιώνιζε το πρόβλημα.
Μια μεγάλη δύναμη, για να ενθυλακώσει την πολιτική της σε ένα μικρότερο κράτος, χρειάζεται να έχει και ισχυρούς εγχώριους συνεργάτες. Στην Κύπρο, η Σοβιετική Ενωση είχε το ΑΚΕΛ. Πολύ γρήγορα, σχεδόν από τις αρχές της δεκαετίας του 1960, ο βαθύτατα αντικομμουνιστής Μακάριος διαπίστωσε πως τα προσωπικά του συμφέροντα συνέπιπταν με αυτά των Σοβιετικών. Αν η Κύπρος ενωνόταν με τη μητέρα–πατρίδα δεν θα υπήρχε ρόλος γι’ αυτόν.
Οι μεγάλες δυνάμεις, ανεξαρτήτως κοινωνικών και πολιτικών καθεστώτων, έχουν μια συνέχεια στην εξωτερική πολι- τική τους· τα γεωπολι- τικά τους συμφέροντα παραμένουν τα ίδια.
Σε αυτό το παιχνίδι θα πρέπει να συνυπολογίσουμε και τη βούληση της ομάδας Μπρέζνιεφ να βελτιώσει τις σχέσεις της ΕΣΣΔ με την Τουρκία. Ετσι η πολιτική Χρουστσόφ 1963-1964 γρήγορα ξεχάστηκε. Τελικά, φτάσαμε στα τραγικά γεγονότα του καλοκαιριού του 1974. Ισως λίγοι γνωρίζουν πως η Σοβιετική Ενωση ουδέποτε καταδίκασε την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, ούτε στην πρώτη ούτε στη δεύτερη φάση της, καθώς έλαβε διαβεβαιώσεις –βλ. συνάντηση Τουρκμέν – Γκρομίκο στις 20 Ιουλίου 1974– πως δεν θα προσαρτηθούν κυπριακά εδάφη στην Τουρκία. Ετσι, το ψήφισμα 353 του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ ζητάει την αποχώρηση από την Κύπρο του «στρατιωτικού προσωπικού» και όχι των ξένων στρατευμάτων. Μάλιστα, σε προφορική διευκρίνιση ο Σοβιετικός αντιπρόσωπος στο Συμβούλιο Ασφαλείας ξεκαθάρισε πως αναφέρεται στους Ελληνες αξιωματικούς της Κύπρου. Ανακεφαλαιώνοντας, η Σοβιετική Ενωση πάντα προσέγγιζε το Κυπριακό ως ένα πρόβλημα που δυναμίτιζε τη συνοχή του ΝΑΤΟ και ποτέ δεν καταδίκασε τον «Αττίλα 1-2».
Οι μεγάλες δυνάμεις, ανεξαρτήτως κοινωνικών και πολιτικών καθεστώτων, έχουν μια συνέχεια στην εξωτερική πολιτική τους· τα γεωπολιτικά τους συμφέροντα παραμένουν τα ίδια. Σήμερα η Ρωσία δεν έχει απολύτως κανένα λόγο να σταθεί δίπλα στην Κύπρο και ενάντια στην Τουρκία του Ερντογάν, πολύ δε περισσότερο μετά την τοποθέτηση της ελληνικής κυβέρνησης υπέρ της Ουκρανίας. Η στάση της στο Συμβούλιο Ασφαλείας μπορεί να μη μας αρέσει, αλλά στη χάραξη της εξωτερικής πολιτικής αυτό που μετράει είναι τα γεωστρατηγικά συμφέροντα. Και αυτά τα συμφέροντα, ιστορικά, είτε επί Σοβιετικής Ενωσης είτε επί Ρωσίας του Πούτιν, βρίσκονται απέναντι στα ελληνικά.
