Οι Αθηναίοι ζούμε πολλές παράλληλες πραγματικότητες μαζί. Αλλά για ποια Αθήνα πρέπει να μιλάμε; Για την Αθήνα ενός πρωτοφανούς τουριστικού momentum, που γεμίζει την πόλη με ακόμη περισσότερα ξενοδοχεία, ακόμη περισσότερα διαμερίσματα βραχείας μίσθωσης, με ακόμη περισσότερες ουρές στην είσοδο της Ακρόπολης; Για την Αθήνα που προσπαθεί να ισορροπήσει την ολοένα αυξανόμενη ζήτηση για κατοικία στις κεντρικές γειτονιές της με ένα γερασμένο κτιριακό απόθεμα; Για την Αθήνα μιας ακατάπαυστης πολιτιστικής και καλλιτεχνικής υπερδιέγερσης, που προικίζει την πόλη με νέα μουσεία, γκαλερί, φεστιβάλ και πλατφόρμες; Για την Αθήνα της μεγαλύτερης εν εξελίξει αστικής ανάπλασης στην Ευρώπη που λαμβάνει χώρα στο νότιο υπογάστριό της; Ή για την Αθήνα με όλες τις πληγές μιας σχεδόν σαδιστικής καθημερινότητας ορθάνοιχτες, πληγές που δεν λένε να κλείσουν όσοι Ολυμπιακοί Αγώνες κι αν γίνουν, όσα νέα ξενοδοχεία ή resort πολυτελείας κι αν ανοίξουν;
Κι ενώ η πρώτη εντύπωση είναι ότι οι μόνοι τομείς που κινούνται στην Αθήνα είναι ο τουρισμός και το real estate, δεν είναι ακριβώς αυτή η περίπτωση. Υστερα από μια μεγάλη περίοδο σχετικής ανυδρίας στο μέτωπο των υποδομών, παρατηρείται αυξημένη κινητικότητα που θυμίζει εποχές ολυμπιακής προετοιμασίας. Παρά την κατασκευαστική και τουριστική κοσμογονία, ωστόσο, η Αθήνα δεν λέει να απαλλαγεί από τις παιδικές της ασθένειες. Μπορεί η κακή ψυχολογία της δεκαετίας του 2010 να είναι μακριά, όμως η νέα αυτοπεποίθησή της εξακολουθεί να βάλλεται από τις διαχρονικές παθογένειες που υπονομεύουν την ποιότητα της ζωής σε καθημερινή βάση. Το πνεύμα γενικής ασυδοσίας μπορεί να μοιάζει ενδιαφέρον σε κάποιους από τους επισκέπτες μας (γιατί πολύ εσφαλμένα συγχέεται με μιαν αίσθηση νεοχίπικης ελευθεριότητας που δύσκολα συναντάς στην υπόλοιπη Ευρώπη), αλλά για τους ίδιους τους κατοίκους της πόλης έχει καταντήσει ένα κακό αστείο.
Ετσι η Αθήνα δίνει την εντύπωση πως νοιάζεται υπερβολικά για τους επισκέπτες της και λιγότερο για τους κατοίκους της· μοιάζει να ξοδεύει περισσότερη ενέργεια για τη βιτρίνα παρά για τα «μέσα δωμάτια». Ομως, μια πόλη με δυσαρεστημένους ή απογοητευμένους ανθρώπους που ξεδίνουν μόνο το βράδυ σε ένα καλοφτιαγμένο μπαρ, σαν πρωταγωνιστές μιας νησιώτικης καρτ ποστάλ, είναι ένα μοντέλο που δεν μπορεί να δουλέψει για πολύ. Κανείς δεν θα θέλει να πηγαίνει σε μια πόλη που οι άνθρωποί της δείχνουν εξουθενωμένοι ή εγκλωβισμένοι. Βρισκόμαστε σε εκείνο το σημείο που η Αθήνα πρέπει να κοιτάξει και τα μέσα της «δωμάτια». Επειγόντως.
