Χαμένος πάντα είναι ο ακάλεστος. Στη συνάντηση των Αθηνών, χαμένος ήταν μάλλον αυτός που δεν βρήκε θέση στο κάδρο, στη βαλκανική ομήγυρη μαζί με τους Ευρωπαίους ηγέτες.
Οι παρόντες έδειξαν ότι συνομιλούν με την Ευρωπαϊκή Ενωση από την πρωτεύουσα του πιο παλιού κράτους-μέλους της γειτονιάς. Ο απών έχει λόγους να νιώθει αποσυνάγωγος. Αλλά αν σκοπός της συνάντησης ήταν να καταγραφεί ακριβώς αυτή η απουσία του Εντι Ράμα, τότε στον αποκλεισμό του εμπεριέχεται και ισχυρή δόση κολακείας. Τέτοια σκηνοθεσία μόνο και μόνο για να στιγματιστεί η Αλβανία;
Εχει περάσει μόλις μισός χρόνος από τότε που το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών διοργάνωνε έκθεση με τα έργα του Αλβανού πρωθυπουργού στο Ζάππειο – υποχρεώνοντας τους επισκέπτες να ξύνουν με περισπούδαστη αμηχανία τα πιγούνια τους ενώπιον των εκτιθέμενων έργων.
Είχε προηγηθεί λίγους μήνες πριν επίσκεψη Μητσοτάκη στη Χειμάρρα – η πρώτη Ελληνα πρωθυπουργού στις εστίες της ομογένειας τα τελευταία τριάντα χρόνια. Τι έφταιξε για την απότομη μετάπτωση; Θα μπορούσε κανείς να πει ότι ο Ράμα δεν έπαψε να είναι ο εαυτός του. Οπως φαίνεται από την τροπή που πήρε η υπόθεση Μπελέρη, ακόμη και μια μεθοδική προσπάθεια προσέγγισης δεν ήταν αρκετή για να εξομαλύνει την επικοινωνία της Αθήνας με τα Τίρανα.
Το μήνυμα και το αίνιγμα στη συνάντηση των Αθηνών.
Κοινή γλώσσα, που θα επιτρέπει να λύνονται οι παρεξηγήσεις, δεν βρέθηκε. Ούτε καν η άνεση να διευθετούνται τα ζητήματα, προτού κακοφορμίσουν, με ένα τηλεφώνημα. Τζάμπα τα Ζάππεια.
Η γειτονική χώρα δίνει την εντύπωση ότι μπαίνει με καθυστέρηση στη νεοπλουτίστικη παραφορά που είχε καταλάβει τις μετασοβιετικές χώρες: Νομίζει ότι καλπάζει προς μια δυτικού τύπου ανάπτυξη – βασιζόμενη κυρίως στο Ελ Ντοράντο του τουρισμού, στο οποίο τα περιουσιακά δικαιώματα της ομογένειας αντιμετωπίζονται απλώς ως γραφειοκρατικά εμπόδια. Νομίζει ότι έτσι, με την άναρχη «ανάπτυξη», μπορεί να κόψει δρόμο προς το ανάλογο διεθνές status μιας χώρας που θα την παίρνουν στα σοβαρά, χωρίς να μεριμνήσει για τα υπόλοιπα δυτικά στάνταρ.
Σε αυτό το τυχοδιωκτικό παίγνιο μπορεί να την έχουν ευνοήσει και αβλεψίες της ελληνικής πλευράς ως προς τη διαχείριση της ομογένειας. Με έναν λιγότερο αστάθμητο γείτονα, όμως, η υπόθεση Μπελέρη δεν θα είχε αφεθεί να εξελιχθεί στην παρούσα κρίση.
Η συνάντηση των Αθηνών συνιστά μια εμφατική δήλωση του γεωπολιτικού βεληνεκούς της Ελλάδας στην περιοχή: Αν θέλετε Ευρώπη, εμείς είμαστε η πύλη, λέμε στους γείτονές μας.
Αν αυτό ήταν το μήνυμα, τότε δείχνουμε ότι ξέρουμε τι θέλουν τα Βαλκάνια από εμάς. Μένει να φανεί αν με την ίδια αυτοπεποίθηση ξέρουμε και τι θέλουμε εμείς από τα Βαλκάνια.
