Διαβάζω πως άναψαν στον Εβρο 15 φωτιές ταυτόχρονα, ενώ μέσα σε 24 ώρες είχαμε σε όλη την Ελλάδα 93 πύρινα μέτωπα. Αυτό θα το λέγαμε και «τέλεια καταιγίδα», δηλαδή την ταυτόχρονη εμφάνιση πολλών ακραίων φαινομένων που προκαλούν κινδύνους, οι οποίοι είναι ανέφικτο να αντιμετωπιστούν. Για να αντιμετωπιστεί αυτό το φαινόμενο θα πρέπει να υπάρχει μια κρατική μηχανή που να λειτουργεί με ιδανικούς ρυθμούς και να εκτελεί πολύπλοκους σχεδιασμούς βγαλμένους μέσα από υπολογιστή. Δηλαδή μια κατάσταση in vitro, που απέχει παρασάγγας από αυτό που συμβαίνει στην πραγματικότητα, εγχώρια αλλά και διεθνή.
Με απλά λόγια, αν κάποιος θέλει να προκαλέσει μια πυρκαγιά θα το πετύχει. Δεν υπάρχουν προληπτικά μέτρα. Θα πάει σε ένα δύσβατο σημείο, θα βάλει τη φωτιά και μετά, βοηθούντων και των καιρικών φαινομένων, επέρχεται η καταστροφή. Στο Διαδίκτυο τα πάντα αντιμετωπίζονται με μεγάλη ευκολία. Παλιότερα είχαμε τους προπονητές της εξέδρας. Τελευταίο σύμπτωμα, οι αρχιπυραγοί του Διαδικτύου. Αντιμετωπίζουν την πρόληψη με όρους παιγνίου με ένα μόνον παίκτη, αγνοώντας πως υπάρχει και ο αντίπαλος που και αυτός έχει σχέδιο. Ανακεφαλαιώνοντας, όσες αντιπυρικές ζώνες και αν κάνουμε, όσους δασοπυροσβέστες και αν προσλάβουμε, αν κάποιος θέλει να βάλει φωτιά, θα τη βάλει.
Αντί να μηδενίζουμε, ας δούμε τι γίνεται σε πιο προηγμένες χώρες και ας προσπα- θήσουμε, διατηρώντας τις κατακτήσεις μας να βελτιωνόμαστε.
Είναι προφανές νομίζω πως όταν σε μια περιοχή εμφανίζονται ταυτοχρόνως 15 σημεία φωτιάς, τότε και η ταχεία κατάσβεσή της, πριν η πυρκαγιά λάβει καταστροφικές διαστάσεις, είναι πολύ δύσκολη. Ολα αυτά δεν αποτελούν δικαιολογίες, αλλά είναι μια καταγραφή των εγγενών δυσκολιών που έχει η πυρόσβεση πολλών ταυτόχρονων εστιών. Από κάποιο σημείο και μετά –και αυτό το οριακό σημείο είναι όταν κινδυνεύουν να χαθούν ανθρώπινες ζωές–αυτό που μετράει είναι η ικανότητα εκκένωσης των πληγεισών περιοχών. Και σε αυτόν τον τομέα δεν τα πήγε άσχημα η κρατική μηχανή. Στη Ρόδο, με συντονισμένες προσπάθειες, 19.000 τουρίστες –τεράστιος ο αριθμός– δεν μεταφέρθηκαν απλώς σε ασφαλείς προορισμούς, αλλά συγχρόνως τους παρασχέθηκε περίθαλψη και διατροφή. Οπως μου εξηγούσε φίλος γιατρός, η εκκένωση και μετεγκατάσταση του νοσοκομείου Αλεξανδρούπολης ήταν μια πολύ δύσκολη επιχείρηση που προϋπέθετε την ύπαρξη σχετικού επιχειρησιακού σχεδίου. Και όχι μόνον αυτό. Το σχέδιο έπρεπε να εφαρμοστεί άψογα.
Αν συγκρίνουμε τώρα τα παραπάνω με την τραγωδία της Χαβάης όπου δεν λειτούργησε ο μηχανισμός έγκαιρης ειδοποίησης με αποτέλεσμα ο αριθμός των αγνοουμένων να ξεπερνάει τους 1.000 ή με τις φωτιές στον Καναδά ή στην Καλιφόρνια, τότε μπορούμε να πούμε ότι το ελληνικό κράτος λειτουργεί. Με προβλήματα, με νοσηρές νοοτροπίες, με λάθη –όπως αυτό που συνέβη στην Αγχίαλο– αλλά λειτουργεί. Σχεδιάζει και εφαρμόζει. Αντί να μηδενίζουμε και κυρίως να αυτομαστιγωνόμαστε, ας δούμε τι γίνεται και έξω από τα σύνορά μας, σε πιο προηγμένες χώρες και ας προσπαθήσουμε, διατηρώντας τις κατακτήσεις μας να βελτιωνόμαστε. Η ισοπέδωση είναι πολιτικά αναποτελεσματική και ηθικά άδικη.
