Δεν είναι αρμόδιος. Δεν ήταν ανάγκη να εμφανιστεί ο ίδιος την ώρα της καταστροφής. Δεν θα του ζητούσε κανένας τον λόγο αν επέλεγε τη σιωπή. Ωστόσο, ο υπουργός Μετανάστευσης έκρινε σκόπιμο να προβεί σε δημόσια δήλωση για τις πυρκαγιές όχι μόνο για να εκφράσει τη θλίψη του για τον θάνατο 18 ανθρώπων που βρέθηκαν απανθρακωμένοι στο δάσος της Δαδιάς. Αλλά και για να τους αποδώσει υπαιτιότητα για τον θάνατό τους, αποφαινόμενος ότι «η τραγωδία αυτή επιβεβαιώνει, για άλλη μία φορά, τους κινδύνους της παράτυπης μετανάστευσης».
Η πρωτοβουλία του Δημήτρη Καιρίδη, που αρχικώς φαινόταν αχρείαστη, αποκάλυψε έτσι μια αλλότρια σκοπιμότητα. Διά του υπουργού της η ελληνική Πολιτεία εμφανίζεται να χρησιμοποιεί τη φυσική καταστροφή ως φό
βητρο· και τα θύματά της ως εργαλεία παραδειγματισμού. Το μήνυμα είναι «μην έρχεστε προς τα εδώ, γιατί ή θα πνιγείτε ή θα καείτε ζωντανοί».
Ακόμη κι αν κάποιοι το βρίσκουν θεμιτό, το μήνυμα δεν ήταν πάντως ενιαίο. Αρμοδιότερη φωνή της Πολιτείας, ο εκπρόσωπος Τύπου της Πυροσβεστικής, απαντούσε στην ερώτηση περί εμπρησμών με τη διαπίστωση ότι «τα μέρη που σημειώθηκαν οι φωτιές είναι ουσιαστικά κάποια περάσματα που χρησιμοποιούν κατά κόρον οι μετανάστες». Τον ισχυρισμό επανέλαβε ο υπουργός Πολιτικής Προστασίας.
Αχρείαστα φόβητρα και χρήσιμες εικασίες.
Αρα; Ποια είναι η ετυμηγορία των υπεύθυνων οργάνων του κράτους; Τι είναι οι νεκροί μετανάστες της Δαδιάς; Θύματα της ριψοκίνδυνης απόφασής τους να περάσουν τα σύνορα; Ή θύτες που πυρπολούν τα μεθοριακά δάση; Ή μήπως είναι παράφρονες που διακινδυνεύουν τη ζωή τους μέχρι να φτάσουν εδώ, όπου μπορούν επιτέλους με ασφάλεια να αυτοπυρποληθούν;
Δεν είναι η πρώτη φορά που θολές εικασίες διακινούνται για τα αίτια μιας καταστροφής. Αν στόχος είναι να παροχετευθεί ο θυμός, θα πρέπει να υπολογιστεί και η ήδη ορατή παρενέργεια: Η πολιτική δεν απαλλάσσεται από την ευθύνη, επειδή την προσάπτει σε αόρατες «υβριδικές απειλές». Υποδαυλίζει μάλλον την τυφλή απόρριψη του «συστήματος» και τις τάσεις κανιβαλικής αυτοδικίας, κρούσματα της οποίας ήδη εκδηλώθηκαν στον Εβρο.
Ταυτόχρονα υποσκάπτεται και η προηγούμενη προσπάθεια της Πολιτείας να οργανώσει τις δομές της για μια κατάσταση διαρκούς εγρήγορσης έναντι της κλιματικής απειλής και να διαπαιδαγωγήσει αναλόγως τους πολίτες. (Οι χάρτες με τις πυρομετεωρολογικές προγνώσεις που το περασμένο Σαββατοκύριακο έδειχναν ακραίο κίνδυνο πυρκαγιάς είναι ακόμη ανηρτημένοι. Είναι χάρτες που καταρτίστηκαν χωρίς τη συνδρομή της ΕΥΠ…).
Με τη σπερμολογία περί δολιοφθοράς, το κράτος εμφανίζεται ως διπλά ανίκανο: Ούτε να αμυνθεί στην (παγκόσμια και ακατανίκητη) κλιματική απειλή μπορεί· ούτε τους θρυλούμενους εμπρηστές να συλλάβει. Ξέρουμε ποιος κερδίζει στο τέλος από αυτή την αυτοϋπονόμευση. Το δάσος καίγεται. Και σπέρνεται η ζούγκλα.
