Η δημόσια εκτέλεση του Γεβγκένι Πριγκόζιν και στενών συνεργατών του συνοψίζει σε μία θεαματική πράξη τον τρόπο που ο Βλαντιμίρ Πούτιν διαχειρίζεται την απόλυτη εξουσία του – χωρίς οίκτο, χωρίς αιδώ, χωρίς αύριο. Οπως η εισβολή στην Ουκρανία αποδεικνύει καθημερινώς εδώ και 18 μήνες, ο Ρώσος πρόεδρος συμπεριφέρεται μπροστά στις οθόνες του 21ου αιώνα σαν μονάρχης παλαιότερων εποχών. Πολλοί (ο γράφων μεταξύ τους) πίστευαν ότι η διεθνής κοινότητα δεν θα δεχόταν τη συνέχιση του πολέμου όταν θα άρχιζαν να εμφανίζονται στις οθόνες μας οι νεκροί και οι τραυματίες. Κάναμε λάθος. Η σφαγή αμάχων, η καταρράκωση των κανόνων του πολέμου και του διεθνούς δικαίου δεν συγκίνησαν ούτε τους περισσότερους Ρώσους πολίτες ούτε το διεθνές κοινό, σε βαθμό που η Ρωσία θα πιεζόταν να σταματήσει τον πόλεμο. Πολλές χώρες, μάλιστα, βρήκαν ευκαιρία για στενότερη συνεργασία με τη Ρωσία, ενώ πολλοί πολίτες παντού ενέταξαν στην καθημερινή ρουτίνα τους τις ειδήσεις για το τι συμβαίνει στην Ουκρανία.
Ετσι, ο Πούτιν όχι μόνο μπορεί να διαπράττει βαρβαρότητες χωρίς να ανησυχεί για το πώς θα τις κρίνει ο κόσμος, αλλά, αφού δεν πιέζεται αρκετά για να σταματήσει, είναι «αναγκασμένος» να επιδιώξει τον θρίαμβο με κάθε τρόπο. Εχει επενδύσει όλο του το κύρος (και την επιβίωσή του) σε στρατιωτική νίκη. Οσο αυτή καθυστερεί ή απομακρύνεται, τόσο πιο αναμενόμενες οι ανησυχίες των κοντινότερων συνεργατών του· και τόσο πιο επικίνδυνες. Η ανταρσία Πριγκόζιν ήταν θανάσιμη απειλή. Για να την αντιμετωπίσει, ο Πούτιν δεν είχε καμία επιλογή από το να εντείνει την προσπάθεια να νικήσει στην Ουκρανία, αλλά και, εξουδετερώνοντας έναν τόσο στενό συνεργάτη, να αποδείξει στους πάντες ότι παραμένει κυρίαρχος στο εσωτερικό.
Εκεί είναι η παγίδα όποιου ηγέτη βασίζεται σε γκανγκστερικές μεθόδους για να επικρατήσει. Οταν οι πιο αποτελεσματικοί, οι πιο βάναυσοι συνεργάτες τον αμφισβητούν, δεν έχει άλλη επιλογή από το να τους εξουδετερώσει. Βασίζεται ολοένα περισσότερο σε ανίκανους και πονηρούς, ελέγχοντάς τους με τον τρόμο. Ετσι, διαστρεβλώνεται περαιτέρω η αντίληψή του για τα πράγματα, εξαρτάται από τον τρόμο και την τύχη. Ελπίζει να λυγίσει ο εχθρός, χωρίς ο ίδιος να μπορεί να το πετύχει. Κάθε μέρα κινδυνεύει περισσότερο από τους φοβισμένους «δικούς του».
