«Πολύπαθο», αυτή είναι η πιο trendy λέξη της χώρας. Πολύπαθοι οι πευκώνες, πολύπαθες οι δασικές εκτάσεις, πολύπαθες οι παραλίες των τουριστικών νησιών, πολύπαθο το εμπορικό τρίγωνο της πρωτεύουσας, πολύπαθο το Σύνταγμα, η Ομόνοια, η Πανεπιστημίου, η Σταδίου… Πολύπαθο το πάρκο πέριξ του Πνευματικού Κέντρου του Δήμου Αθηναίων – σιγά μην καταφύγεις εκεί ιδρωμένος για λίγη σκιά· απελπισμένοι άνθρωποι σταθμεύουν στα παγκάκια συγκατοικώντας με σκουπίδια. Πολύπαθο και το πάρκο του Ευαγγελισμού, στέκι για «ποιος ξέρει ποιους» που κόβουν κεφάλια – τον Ιανουάριο, άγνωστοι αποκεφάλισαν το μαρμάρινο «Κοριτσάκι» του πάρκου που φιλοτέχνησε ο γλύπτη Αντώνιος Σώχος και την άλλη ημέρα οι εργάτες καθαριότητας βρήκαν πιο πέρα πεταμένο το κεφάλι.
Πολύπαθος ο δημόσιος χώρος της πρωτεύουσας, μαθημένος στις καταστροφές, νομιμοποιημένες και παράνομες. Τι νιώθει η παρέα που κάθεται σε ένα από τα καφέ πέριξ της πλατείας Βραζιλίας ή εκείνη η γυναίκα που επισκέφθηκε κάποιον δικό της στο Αιγινήτειο νοσοκομείο και περπατά θολωμένη προς την οδό Μιχαλακοπούλου, όταν βλέπει το μπρούντζινο γλυπτό του πάρκου κομμένο στη μέση; Φτωχοδιάβολοι που ξηλώνουν καλώδια, χάλκινους αγωγούς, σχάρες υπονόμων το έκοψαν με τροχό, ώστε να πουλήσουν τα βαριά μπρούντζινα κομμάτια για σκραπ.
Οι νεαροί ίσως το αναφέρουν στην κουβέντα, αν είχαν ποτέ προσέξει τα «Σήματα δομών» του Κλέαρχου Λουκόπουλου. Η κουρασμένη γυναίκα είναι πολύ θλιμμένη για να νιώσει κάτι. Εχει μπουχτίσει από τις απώλειες, αισθάνεται ήδη εγκαταλελειμμένη και ανασφαλής. Και όμως, μια περαστική εκείνο το πρωί της 8ης Αυγούστου είδε να τραβολογούν τα κομμάτια του έργου, ίσως άκουσε τον τροχό των δραστών να κόβει το μέταλλο, και αντέδρασε. Πήρε τηλέφωνο την αστυνομία για να καταγγείλει το συμβάν. Ενα περιπολικό έλαβε την κλήση, αντέδρασε γρήγορα, συνέλαβαν τους ενόχους με τα κλοπιμαία φορτωμένα στο αυτοκίνητο.
Στο ρεπορτάζ της «Κ», όσοι διηγήθηκαν το περιστατικό, ήταν έκπληκτοι με το (σχεδόν) αίσιο τέλος. Η πολίτις έδειξε ευαισθησία και θάρρος, η αστυνομία έπραξε το καθήκον της. Ενα από τα πολύπαθα ορειχάλκινα δημόσια γλυπτά αυτής της πόλης (σχεδόν) σώθηκε, αν και θα πάρει πολύ χρόνο και χρήμα για να αποκατασταθεί η ζημιά. Ολη η πολύπαθη χώρα καίγεται, λες, τα δημόσια γλυπτά θα κλάψουμε; Αλλωστε λίγα έχουν απομείνει, τα περισσότερα έχουν κλαπεί ήδη από το 2012 και εξής. Ας μη δουλεύουν οι γλύπτες σε μέταλλο, ας μην υπάρχει τέχνη στον δημόσιο χώρο.
Οι αρμόδιοι του δήμου είπαν με αφορμή τη γυναίκα που αντέδρασε, «να ενθαρρύνουμε την αλληλεγγύη». Μήπως στο μέλλον εξαγγελθούν σεμινάρια αγωγής ευαισθητοποιημένου κατοίκου πόλεως; Και όμως, θα ήταν απλούστερο αν οι πολίτες νιώθαμε ότι δεν είμαστε μόνοι. Αν κάποιος λάμβανε έστω ένα μέτρο που εμείς οι πολύπαθοι θα βλέπαμε ότι όντως κάποιο πρόβλημα μπορεί να λύσει.
