Αφθαρτη κοινότοπη δοξασία των τοπικών αρχόντων: τα έργα της τελευταίας στιγμής είναι εκείνα που οι δημότες περισσότερο θυμούνται. Το αποδεικνύουν οι εργώδεις δημοτικές δραστηριότητες στο τέλος κάθε τετραετίας. Οδοστρώματα ξύνονται, πλατείες ξηλώνονται, ζαρντινιέρες ανανεώνονται, σιντριβάνια αναπλάθονται, δημοτικά έργα πυρετικά ολοκληρώνονται στο παρά πέντε της προσέλευσης στην κάλπη, με την ελπίδα πώς μπορεί κάτι να θυμούνται οι ωφελούμενοι ψηφοφόροι. Θαρρείς και ο μοναδικός σκοπός του προεκλογικού χρόνου είναι να αφυπνίσει τη μνήμη δημάρχων για χρόνιες τοπικές ανάγκες. Σχεδόν δεν υφίσταται δήμος, αθηναϊκός και μη, πόλη και κωμόπολη όπου να μην ανακατασκευάζεται κάτι. Τώρα. Στην τούρλα του Σαββάτου. Σε ορισμένες περιοχές, κορδέλες αποτρέπουν την είσοδο στα εργοτάξια, σύμβολα του ακροτελεύτιου σταδίου μιας δημαρχίας, σε άλλες οι δημότες δεν έχουν καμία οπτική επαφή με τα συμβαίνοντα πίσω από τον λαμαρινένιο φράχτη.
Χρειάζονται οι αναπλάσεις. Για να αποκτήσουν οι γειτονιές εκείνα που προσφέρει η πρόοδος, ευρηματικές αρχιτεκτονικές διαμορφώσεις, πρωτοποριακούς φωτισμούς, θαυμαστές υδάτινες ροές, φυτεύσεις και επικαλύψεις με ψυχρά υλικά που βελτιώνουν το μικροκλίμα, επιστρώσεις με φωτοκαταλυτικά υλικά που μετασχηματίζουν τους ρύπους σε αβλαβείς ουσίες, μικρούς βιότοπους, αρωματικούς κήπους, υπαίθριους χώρους τηλεργασίας. Για να πλατύνουν οι αγκαλιές, να πληθύνουν οι ανάσες των πεδίων που υποδέχονται την κοινοτική ζωή, τα ξεσκάσματα, τις κουβέντες, την περισυλλογή, τα σουλάτσα, τα τρεχαλητά, τα παιχνίδια. Ομως η ανάπλαση μιας πλατείας δεν είναι ασφαλτόστρωση, απαιτεί μήνες, καμιά φορά χρόνια. Είναι να απορείς που οι τοπικοί άρχοντες διακινδυνεύουν να τους βρουν οι εκλογές με τα μπάζα.
Σε πολλές γειτονιές, οι άνθρωποι έμειναν κλεισμένοι έξω από την απλοχωριά που ζωογονούσε την πνοή τους αυτό το δύσκολο καλοκαίρι, με τους απανωτούς καύσωνες, τα ατελείωτα ζεστά απογεύματα, τα αποπνικτικά βράδια. Εγκλωβίστηκαν σε λωρίδες πεζοδρομίων, στα λίγα τετραγωνικά που άφησαν ελεύθερα τα τραπεζοκαθίσματα παρακείμενων εστιατορίων και καφενείων και οι σειρές παρκαρισμένων αυτοκινήτων. Κάποιοι στέκονται και προσπαθούν να δουν μέσα από χαραμάδες του φράχτη το κρυμμένο τοπίο, να παρηγορηθούν για τα λειψά περιθώρια αναψυχής με εικόνες από το μέλλον· όμως βλέπουν μόνο εκσκαφείς, χώματα, οικοδομικά υλικά, γυμνά πεδία. Μήπως είναι αυτό που κυρίως θα θυμούνται όταν φτάσουν μπροστά στην κάλπη;
