Κάθε καλοκαίρι δεν ξεκινάει με την απαρίθμηση των πτητικών μέσων και των ενισχυμένων δυνάμεων; Κάθε Αύγουστος, τα τελευταία χρόνια, δεν τελειώνει με την επίκληση στην κλιματική αλλαγή και τις εκκλήσεις για πρόληψη; Στο ενδιάμεσο δεν μπλέκονται οι σέλφι στις παραλίες με τα απανθρακωμένα δάση; Το απέραντο γαλάζιο με την καταμέτρηση των θυμάτων και των καμένων στρεμμάτων;
Ενα τέτοιο δυστοπικό σχήμα μοιάζει να παίρνει τα τελευταία χρόνια το ελληνικό καλοκαίρι. Εκεί που βουτάς στη θάλασσα ή ανεβαίνεις το βουνό, μπορεί ξαφνικά να βρεθείς κυκλωμένος από φλόγες και να πρέπει να εγκαταλείψεις το σπίτι και την περιουσία σου ή το ξενοδοχείο σου σε μια γλώσσα που δεν καταλαβαίνεις. Από εκεί που το πρωί χαίρεσαι τις διακοπές σου, το βράδυ μπορεί να κοιμάσαι σε ένα γήπεδο. Από εκεί που μια πυρκαγιά έπληττε κυρίως το φυσικό περιβάλλον, τώρα απειλεί ευθέως τη ζωή, αλλά και τον τρόπο ζωής. Η φωτιά γίνεται ένας παράγοντας αλλαγής των τόπων όπου ζούμε στο ακόμη χειρότερο.
Είναι ίδια η Αθήνα χωρίς το σύνολο της Πάρνηθας; Είναι ίδια η Αλεξανδρούπολη χωρίς το δάσος της Δαδιάς; Η Ρόδος; Η Εύβοια; Είναι ίδια μια χώρα όταν χάνει από τη φωτιά 1,2 εκατ. δάσους σε μία χρονιά;
Ηδη οι ειδικοί λένε ότι θα αλλάξει ο τρόπος ζωής και η καθημερινότητά μας. Τον χειμώνα, οι βροχές θα προκαλούν πιο συχνά πλημμύρες· τα καλοκαίρια θα γίνονται πιο ζεστά. Οι καύσωνες ακόμη πιο ανυπόφοροι. Οι περίοδοι ξηρασίας μεγαλύτερες. Οι πυρκαγιές θα είναι πιο εύκολο να ξεσπάσουν και να εξαπλωθούν. Ηδη, η φράση «φαινόμενο αστικής θερμικής νησίδας» ακούγεται ξεπερασμένη. Υποτίθεται ότι αφορά συγκεκριμένα σημεία μέσα σε μια πόλη όπου σημειώνονται υψηλές θερμοκρασίες. Τι να κάνεις, όμως, όταν όλη η πόλη πάει να γίνει μια μεγάλη νησίδα θερμότητας; Οταν όλοι βράζουμε ομαδικώς, οι πλάτανοι της Πανεπιστημίου θα μοιάζουν με κακό-γουστο αστείο.
Πώς θα είναι η λεκάνη της Αττικής χωρίς τον «μεγάλο της πνεύμονα». Χωρίς τη δροσιά του «φυσικού κλιματιστικού» της; Οπως και να το πούμε, αν συνεχίσουμε έτσι, θα φτάσουμε σε ένα σημείο που ούτε η επίκληση στην κλιματική αλλαγή θα αρκεί για να δικαιολογήσει τον αβίωτο βίο ούτε τα σενάρια των σκοτεινών σχεδίων και δυνάμεων. Και αντί για άδενδρες ακρογιαλιές, η κοινωνία θα διεκδικεί τις (λίγες) σκιερές και δασωμένες πλαγιές της πόλης. Μήπως αυτό χρειάζεται για να κινητοποιηθούν τα πράγματα; Οι «πετσέτες» να πάνε στα βουνά;
