Μερικές κινηματογραφικές ταινίες δίνουν την ευκαιρία στο κοινό να μάθει. Να ψάξει για τα γεγονότα που εξιστορούνται, ξεχωρίζοντας τη μυθοπλασία από την Ιστορία. Να εξερευνήσει το περιβάλλον, πολιτικό και κοινωνικό, μέσα στο οποίο κινούνταν οι πρωταγωνιστές, να προσπαθήσει να βρει τις εναλλακτικές τους, αν υπήρχαν, να αξιολογήσει τη συνεισφορά τους όχι μόνο στον τομέα τους, αλλά και στο ιστορικό γίγνεσθαι.
Ο Οπενχάιμερ δεν είχε κανέναν ενδοιασμό για την κατασκευή και χρήση της ατομικής βόμβας, καθώς αρχικά στόχος ήταν η ναζιστική Γερμανία.
Μια τέτοια ταινία είναι του Κρίστοφερ Νόλαν για τον Ρόμπερτ Οπενχάιμερ και την ατομική βόμβα. Δίνει τα ερεθίσματα στον θεατή να πάει και παραπέρα, κάτι που στην ψηφιακή εποχή είναι πολύ εύκολο. Με ένα πάτημα του πλήκτρου βρίσκεις ό,τι θέλεις. Ψάχνοντας, έπεσα πάνω σε ένα ντοκιμαντέρ για τον Οπενχάιμερ που υπάρχει σε συνδρομητικό κανάλι με τίτλο «Τo end all war». Στα 85 λεπτά που διαρκεί, ο θεατής αντιλαμβάνεται πόσο κολοσσιαίο ήταν το «πρόγραμμα Μανχάταν», καθώς κινητοποιήθηκαν και συντονίστηκαν εκατοντάδες κορυφαίοι επιστήμονες που εργάζονταν σε μια μικρή πόλη, το Λος Αλαμος, η οποία δημιουργήθηκε εκ του μηδενός στο Νέο Μεξικό. Αυτοί ήταν χωρισμένοι σε ομάδες, που δεν γνώριζε η μια ομάδα τι έκαναν οι άλλες. Υπήρξε πλήρης διαμερισματοποίηση του σχεδίου υπό την επιστημονική καθοδήγηση του Οπενχάιμερ.
Οταν ξεκίνησε το «πρόγραμμα Μανχάταν» στόχος δεν ήταν η Ιαπωνία, παρόλο που στα πεδία των μαχών του Ειρηνικού οι Αμερικανοί υφίσταντο βαριές απώλειες, αλλά η ναζιστική Γερμανία, διότι οι Γερμανοί επιστήμονες σχεδίαζαν και αυτοί ανάλογο όπλο. Ετσι, ο φόβος του Φραγκλίνου Ρούζβελτ και των στρατιωτικών ήταν μήπως αυτό το υπερόπλο στα χέρια των ναζιστών αλλάξει τον ρουν του πολέμου. Οσο προχωρούσαν οι εργασίες των επιστημόνων στις εγκαταστάσεις στην έρημο και όσο ξεπερνιόνταν τα προβλήματα που διαρκώς ανέκυπταν, τόσο μεγάλωνε η αβεβαιότητά τους για την ισχύ του όπλου που κατασκεύαζαν. Γνώριζαν ότι δημιουργούσαν κάτι το ιδιαίτερα καταστροφικό, που θα απελευθέρωνε τεράστιες ποσότητες ενέργειας, αλλά μέχρις εκεί. Εφτασαν στο σημείο να φοβούνται μήπως με τη δοκιμή του υπερόπλου πάρει φωτιά το οξυγόνο της ατμόσφαιρας και καταστραφεί ο πλανήτης. Παρά τα όσα έχουν ειπωθεί, ο Οπενχάιμερ δεν είχε κανέναν ενδοιασμό τόσο για την κατασκευή όσο και για τη χρήση της ατομικής βόμβας. Γόνος εύπορης εβραϊκής οικογένειας μισούσε τους ναζιστές, ενώ στη συνέχεια απέρριψε την πρόταση η βόμβα να πέσει σε θαλάσσια περιοχή έξω από το Τόκιο για να μην υπάρξουν θύματα μεταξύ των πολιτών. Τελικά η Ιαπωνία συνθηκολόγησε άνευ όρων μόνο μετά τη ρίψη και της δεύτερης ατομικής βόμβας. Η πτώση του Οπενχάιμερ ξεκίνησε όταν σε συνάντησή του με τον Χάρι Τρούμαν τού είπε πως αισθάνεται ένοχος γιατί έχει βάψει τα χέρια του με αίμα, κάτι που ο Αμερικανός πρόεδρος το εξέλαβε ως προσβολή προς το πρόσωπό του. Η αποκαθήλωσή του ήταν τάχιστη, βοηθούντος βεβαίως και του μακαρθισμού.
