Σε όλο τον κόσμο παρατηρούμε ότι η έλλειψη αποτελεσματικής πολιτικής μπροστά στις μεγάλες προκλήσεις οδηγεί σε ακόμη μεγαλύτερη αβεβαιότητα, ανοίγοντας τον δρόμο σε δημαγωγούς, που ενώ αδυνατούν να βελτιώσουν την κατάσταση, τονώνουν το ηθικό των οπαδών με υποσχέσεις, επιλέγοντας πάντα μια «βολική» ομάδα να κατηγορήσουν για όλα τα δεινά του τόπου. Μετά τον περασμένο αιώνα (και παρακολουθώντας σήμερα τη Ρωσία του Πούτιν και την Τουρκία του Ερντογάν, μεταξύ άλλων) γνωρίζουμε πού καταλήγει αυτή η πορεία – σε ολοένα πιο αυταρχικά καθεστώτα, που επιβιώνουν μόνο ασκώντας βία εναντίον των πολιτών τους, ενώ τους ωθούν να μισήσουν άλλους (ομοεθνείς «αντιφρονούντες», εθνικές και κοινωνικές μειονότητες, μετανάστες – πρόσφυγες, γειτονικούς λαούς, κ.ο.κ.).
Η Ελλάδα σήμερα βρίσκεται σε άλλον κόσμο απ’ αυτά τα καθεστώτα, και πολύ μακριά από τις εντάσεις που σημάδεψαν την Ιστορία της. Ως μέλος της Ευρωπαϊκής Ενωσης, η χώρα διανύει τη μακρύτερη περίοδο ειρήνης, σταθερότητας και ευημερίας που γνώρισε. Κι όμως, η πολιτική και η κοινωνία συχνά φαίνονται «εθισμένες» σε επίπεδα έντασης και μισαλλοδοξίας δυσανάλογα ψηλά για την εποχή και τις συνθήκες ζωής μας. Σαν το μοναδικό κριτήριο για κάθε συμπεριφορά να είναι η δική μας επικράτηση (της όποιας ομάδας ημών) με κάθε τρόπο και με τη συντριβή των άλλων. Το παρατηρούμε στις σεξιστικές επιθέσεις που δέχθηκε η Εφη Αχτσιόγλου από (δήθεν) οπαδούς του κόμματός της, στις αντιπαραθέσεις στην τηλεόραση και τα κοινωνικά δίκτυα, έως τη βία των χουλιγκάνων (η πιο «καθαρόαιμη» εκδήλωση της στρατηγικής του διχασμού). Ετσι φθάσαμε να δούμε πολίτες να κυνηγούν και να απαγάγουν μετανάστες και πρόσφυγες, ενώ ακραίοι εθνικιστές τούς ενθαρρύνουν και οι Αρχές συλλαμβάνουν και τους «κυνηγούς» και τα «θηράματα». Την ίδια ώρα, ακτιβιστές κατηγορούν την κυβέρνηση ότι πνίγει και καίει μετανάστες και πρόσφυγες. Οι ακραίες θέσεις και υπερβολές της μιας πλευράς τρέφουν τις ακραίες θέσεις της άλλης, σε έναν αέναο αγώνα να δείξει ο καθένας πιο θιγμένος, πιο σωστός, πιο αποφασισμένος από τους άλλους. Οι υπερβολές ωθούν κάποιους που βρίσκονταν στη μέση να επιλέξουν πλευρά (συχνά από απέχθεια προς τη θέση της άλλης), ενώ άλλοι απογοητεύονται. Οι πολλοί δεν θέλγονται από τα άκρα, όμως μέσα στη συνεχή ένταση, η πολιτική και η κοινωνία εξοικειώνονται με τη γλώσσα, τις θέσεις, τις πρακτικές των ακραίων. Γίνεται όλο και πιο δύσκολο να υπάρξει ψύχραιμη αποτίμηση και σωστή διαχείριση των προβλημάτων, καθώς τα κόμματα μας έχουν συνηθίσει κι αυτά στην ολομέτωπη σύγκρουση σε κάθε θέμα. Ομως, οφείλουμε όλοι να επαγρυπνούμε. Επειδή, ενώ γνωρίζουμε ότι μια σπίθα αρκεί για να φέρει την καταστροφή, δεν έχουμε καταφέρει να την αποκλείσουμε ούτε στα δάση ούτε στην καύσιμη ύλη της μισαλλοδοξίας και της ανευθυνότητας όσων την καλλιεργούν.
