Το ερώτημα απασχόλησε τη συντροφιά ένα βράδυ πριν από την ημερολογιακή εκπνοή του καλοκαιριού, στο πλαίσιο του καθιερωμένου απολογισμού των διακοπών: «Και πώς σας φάνηκαν όλες αυτές οι φωτογραφίες και τα βίντεο από θέρετρα και παραλίες, που πλέον δεν αναρτώνται μόνο δημοσίως στα social media, αλλά στέλνονται και σε ομαδικά γκρουπ ή ιδιωτικά μηνύματα;» αναρωτήθηκε ένας από την παρέα, που δεν συνηθίζει να κοινοποιεί τα θερινά του κατορθώματα.
«Μας φαίνονται κουραστικές», ήρθε ομόθυμα η ετυμηγορία, που ακολουθήθηκε από αναλύσεις εξίσου επικριτικές: «Θέλουν να δείξουν ότι η ζωή τους είναι αξιοζήλευτη», είπε μία από εμάς και όλοι σπεύσαμε να συμφωνήσουμε· «είναι μια προσπάθεια για επικοινωνία, αλλά η μεγάλη συχνότητα των αναρτήσεων γίνεται ενοχλητική», συμπλήρωσε κάποιος, με τον οποίο επίσης συμφωνήσαμε· και βέβαια, δεν άργησε να ακουστεί ο όρος «ναρκισσιστική συμπεριφορά», η οποία, ειδικά φέτος, μοιάζει τουλάχιστον παράταιρη.
«Ναι, αλλά γιατί όλα αυτά είναι “κουραστικά”;» επέμεινε ο υποκινητής της συζήτησης. Ο ίδιος δεν έβρισκε ξεκάθαρη απάντηση. Ούτε οι υπόλοιποι είχαμε να προσθέσουμε κάτι. Κάποιος ψέλλισε μόνο ότι η «κούραση» ίσως οφειλόταν και στο «τεχνικό» κομμάτι της υπόθεσης: τόσες ηλεκτρονικές ειδοποιήσεις απλώς ενοχλούν και δεν μας αρέσει να βλέπουμε τα ίδια και τα ίδια, ενώ χαζεύουμε αμέριμνοι στο κινητό μας.
Το ερώτημα μας απασχόλησε και στην επόμενη συνάντηση (θα έρθει η εποχή που, θέλουμε δεν θέλουμε, τα θέματα θα σοβαρέψουν) στην οποία τις αιτίες της «κούρασης» κάπως τις ψηλαφίσαμε: ο καταιγισμός ειδυλλιακών φωτογραφιών από τις διακοπές ισοδυναμεί με το να μιλάει κάποιος πολλή ώρα επαινετικά για τον εαυτό του.
Εκτός και αν… όντως ζηλεύουμε λιγάκι. Η χαρά, φοβόμαστε ενίοτε, είναι ακριβώς εκεί όπου δεν είμαστε εμείς, που διαρκώς κάτι μας διαφεύγει, όσο καλά και αν περνάμε. Και αν αυτός ο φόβος αφορά τον παραλήπτη των φωτογραφιών, πού να πιάσουμε τον φόβο του αποστολέα. Ο μονόλογός του μπορεί να μην καταφάσκει, αλλά κατά βάθος να διερωτάται: «Περνάω όντως υπέροχα; Κάνω πράγματι κάτι αξιοζήλευτο; Καλημέρα, πώς είμαι; Είμαι καλά;».
Ολα αυτά είναι, φυσικά, εικασίες. Και η λύση του «μυστηρίου» των ειδυλλιακών φωτογραφιών ίσως προϋποθέτει τελικά μια ερώτηση κοινότοπη, αλλά ουσιαστική, αν τεθεί ειλικρινώς, πράγμα όχι πάντοτε δεδομένο: «Εσύ», θα μπορούσε να ξεκινά η απλή, απλούστατη διατύπωσή της, «πώς τα πέρασες αυτό το καλοκαίρι;».
