Η Ιταλίδα πρωθυπουργός Τζόρτζια Μελόνι είναι ενδεχομένως η πλέον ενδιαφέρουσα μορφή της ευρωπαϊκής πολιτικής σκηνής. Για τα κρατούντα στις ημέρες μας στην παλαιά ηπειρωτική Ευρώπη, η εμφάνιση και τελικώς η επικράτηση της κ. Μελόνι στην ιταλική πολιτική αντιμετωπίσθηκε περίπου ως «αναχρονισμός». Η πολιτική κρίση στη Γαλλία, που ακολούθησε τη συντριπτική ήττα του Σοσιαλιστικού Κόμματος, ανέδειξε στην προεδρία αυτής της χώρας τον κ. Εμανουέλ Μακρόν, νέο «πρότυπο» πολιτικού ηγέτη κεντρώου φιλελεύθερου, τεχνοκράτη και με σημαντικότατη εμπειρία στα χρηματοοικονομικά ζητήματα.
Το υπόβαθρο της κ. Μελόνι υπήρξε τελείως διαφορετικό. Στο γυμνάσιο οι επιδόσεις της ήταν εξαιρετικές, αλλά δεν είχε την οικονομική δυνατότητα να φοιτήσει στο πανεπιστήμιο. Δούλευε ως μπέιμπι σίτερ, υπαίθρια πωλήτρια και δημοσιογράφος στη συνέχεια, πριν ασχοληθεί αποκλειστικά με την πολιτική. Και σε ηλικία μόλις 31 ετών έγινε η νεότερη υπουργός της Ιταλίας, στην τελευταία κυβέρνηση του Μπερλουσκόνι. Μια πολιτικός που διέτρεξε τα δύσκολα μονοπάτια της ζωής δεν ήταν «αυτό που είχε ανάγκη η εποχή», κατά τις προδιαγραφές της ευρωπαϊκής ελίτ. Κατηγορήθηκε πως είναι ακροδεξιά. Η ίδια, βέβαια, διέψευδε κατ’ επανάληψιν τα πάντα.
Σε μια συνέντευξή της σε συντηρητικό περιοδικό του Ηνωμένου Βασιλείου δήλωσε ότι «θα ανήκα πιθανότατα στους Τόρις εάν ήμουν Βρετανίδα. Αλλά είμαι Ιταλίδα». Και σε μια προεκλογική συγκέντρωση το 2019 διεκήρυξε με πάθος το πολιτικό πιστεύω της. «Θα υπερασπισθούμε την ταυτότητά μας. Είμαι η Τζόρτζια. Είμαι γυναίκα. Είμαι μητέρα. Είμαι Ιταλίδα. Είμαι χριστιανή. Δεν θα μου αφαιρέσετε αυτά». Είναι μια χώρα με προβλήματα η Ιταλία. Με τη φθορά του κ. Μακρόν και του καγκελαρίου Γερμανίας κ. Σολτς, ωστόσο, η κ. Μελόνι είναι πλέον η Prima Donna της ευρωπαϊκής πολιτικής. Αγνωστο εάν υπάρχει ιδεολογική συνάφεια με τον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη, τον οποίο συναντά σήμερα.
Υπάρχουν όμως και θέματα πρακτικά, που ενδιαφέρουν τις δύο χώρες και στα οποία δεν είναι ανιχνεύσιμες ταυτίσεις ή, έστω, αρμονικές συγκλίσεις. Είναι το θέμα της Αλβανίας, της Λιβύης, με τις οποίες οι σχέσεις της Ελλάδος δεν θα μπορούσαν να χαρακτηρισθούν λειτουργικές. Τυχαίνει, βέβαια, οι δύο προαναφερθείσες χώρες να έχουν ιστορικούς δεσμούς με την Ιταλία. Θα αναμείνουμε το αποτέλεσμα των συζητήσεων των δύο ηγετών όχι από τις επίσημες δηλώσεις, αλλά εν καιρώ.
