Τον νοσταλγούν. Πιο πολύ τον νοσταλγούν εκείνοι που πάντοτε αγαπούσαν να τον μισούν. Ο ίδιος ο Τσίπρας φαίνεται να συμβιβάστηκε με την ήττα του πολύ πιο γρήγορα απ’ ό,τι οι «αντισύριζα» που έμειναν με το μένος τους ορφανό.
Αυτή η έσχατη κολακεία του «αντιπένθους» για το αποκαθηλωμένο είδωλο δεν έχει πάντως παρασύρει τον πρώην αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ. Από την ημέρα που παραιτήθηκε στο Ζάππειο δεν έχουμε δει ούτε την όψη του.
Σύμφωνα με τις πληροφορίες που διοχετεύονται στον κομματικό Τύπο, δεν θα τον δούμε ούτε στο συνέδριο του κόμματος το Σαββατοκύριακο – ούτε καν σαν σιωπηλή τελετουργική παρεύρεση. Οι αναφορές στην υποτονική αναμέτρηση για τη διαδοχή του συμπληρώνονται πάντα από την επωδό ότι «ο Αλέξης Τσίπρας έχει καταστήσει σαφές ότι δεν βοηθάει και δεν υπονομεύει κανέναν».
Από την πλευρά του, η απουσία μετράει σαν επιβεβλημένη ουδετερότητα. Ακόμη κι ένα νεύμα του θα μπορούσε να παρερμηνευθεί και να εγγραφεί σαν «χειρονομία» στον εσωκομματικό ανταγωνισμό.
Μεταμοντέρνοι αιφνιδιασμοί σε ένα άδειο κόμμα.
Από την πλευρά των υπολοίπων όμως πώς πρέπει να καταλάβουμε την απουσία του Τσίπρα από το κομματικό τοπίο το οποίο, μέχρι πριν από εξήντα ημέρες, εκείνος όριζε; Γιατί δεν μιλούν για τον Τσίπρα και την κληρονομιά του εκείνοι που φιλοδοξούν να τον διαδεχτούν; Γιατί χρειαζόταν να εμφανιστεί η διάττουσα υποψηφιότητα ενός ξένου με το κόμμα μη πολιτικού για να ακουστεί η πρώτη επίκληση του πρώην αρχηγού;
Η τελευταία ερώτηση εμπεριέχει ίσως και την απάντησή της. Η ευκολία με την οποία ένα μεταμοντέρνο πολιτικό προϊόν –εφοπλιστικός αντικαπιταλισμός, καλλωπισμένος πολακισμός, αντισυστημική αριστεία– κατάφερε να καταλάβει αμέσως τόσο χώρο στη σκηνή του κόμματος, είναι επειδή ο χώρος είχε αφεθεί κενός. Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν αδειανός. Γιατί η ηγεσία που τον μεγάλωσε και τον διέπλασε είχε πρώιμα εφαρμόσει τον μεταμοντέρνο συγκρητισμό του Κασσελάκη: Ολα μαζί στο ζυμωτήριο. Και Καμμένος και Εξάρχεια· και ανδρεοπαπανδρεϊσμός και μερκελισμός· και κατά της Δύσης και με τον Τραμπ· και Ιερώνυμος και Βελουχιώτης.
Η κληρονομιά του Τσίπρα είναι ότι δεν άφησε καμία κληρονομιά. Μεγάλωσε το κόμμα, αλλά δεν έστερξε να το γεμίσει με περιεχόμενο, από το οποίο θα μπορούσαν να προκύψουν και διάδοχα ρεύματα συνέχειας ή αντίθεσης προς το υπόδειγμά του. Γι’ αυτό και η συζήτηση που αφορά τα πεπραγμένα του εξαντλείται στους χειρισμούς της τακτικής του –την απλή αναλογική, το ύφος της αντιπολίτευσής του– και όχι σε ιδεολογικές επιλογές που αφορούν την ταυτότητα του κόμματος.
Το κόμμα κληροδοτείται σε κρίση ταυτότητας. Γι’ αυτό και μπορεί να το χρησιμοποιεί ως πρόχειρο κάτοπτρο κάποιος που έρχεται από το πουθενά, χωρίς να χρειάζεται συγγένεια και «συμβατότητα». Αρκεί να είναι συμβατός με την προϋπάρχουσα ασυναρτησία.
