Το ευρύτερο ενδιαφέρον που προκάλεσε η απρόσμενη διεκδίκηση της αρχηγίας του ΣΥΡΙΖΑ από τον Στέφανο Κασσελάκη, δυσανάλογα μεγάλο με τις προοπτικές του υποψηφίου να νικήσει, ίσως οφείλεται ακριβώς στην «εξωτική» διάσταση της υπόθεσης. Πώς μπορεί κάποιος που πριν από δύο μήνες ήταν παντελώς άγνωστος στο κόμμα και στην πολιτική σκηνή να πιστεύει ότι υπάρχει προοπτική να εκλεγεί επικεφαλής του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης; Ασφαλώς, ο καθένας μπορεί να πιστεύει ό,τι θέλει για τις ικανότητές του, όμως η δημόσια συζήτηση που άρχισε, οι κινήσεις στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ και οι αντιδράσεις, αποδεικνύουν ότι η υποψηφιότητα Κασσελάκη δεν περιορίζεται στη σφαίρα ιδιωτικών φαντασιώσεων αλλά αγγίζει το ουσιαστικό ζήτημα για το πώς επιλέγουμε τους πολιτικούς ηγέτες μας.
Παρακολουθώντας τα «συν» και τα «πλην» σε αυτή την υποψηφιότητα, αλλά και σε άλλες σε προηγούμενα χρόνια και σε άλλα κόμματα, είναι σαν να παρατηρούμε τη Χρυσομαλλούσα του παραμυθιού να δοκιμάζει τον χυλό, τις καρέκλες και τα κρεβάτια στο σπιτάκι στο δάσος, για να βρει αυτό που της ταιριάζει ακριβώς (χωρίς να γνωρίζει ότι στο τέλος θα τρέχει να σωθεί από τις αρκούδες-ιδιοκτήτες). Εάν αποκλείσουμε όσους βρίσκονται στην αρχηγία επειδή κάποιος τους έδωσε το δαχτυλίδι λόγω ρηξικέλευθης έμπνευσης (όπως ο Αλαβάνος έχρισε τον Τσίπρα) ή ενός ονόματος (Κώστας Καραμανλής, Γιώργος Α. Παπανδρέου, κ.ά.), που ικανοποιεί τη νοσταλγία των οπαδών, οι υπόλοιποι καλούνται να περάσουν μέσα από τις συμπληγάδες συγκρουόμενων επιθυμιών και φόβων των ψηφοφόρων. Θέλουμε τον υποψήφιο ηγέτη να είναι «φρέσκος», αλλά να έχει γράψει και «χιλιόμετρα» στον κομματικό στίβο, να είναι «καθαρός», αλλά να κατατροπώνει τους «μαχαιροβγάλτες» της πολιτικής, να μιλάει εξαιρετικά αγγλικά, αλλά ακόμη καλύτερα ελληνικά, να είναι καταξιωμένος στο εξωτερικό, αλλά πάνω απ’ όλα Ρωμιός. Τα ίδια ισχύουν για τις γυναίκες, με το επιπλέον εμπόδιο να είναι και ικανότερες από τους άνδρες και πάντα γοητευτικές. Θέλουμε κάποιον να νικάει, αλλά να είναι σαν εμάς, να μας κάνει νικητές.
Επειδή κανείς δεν μπορεί να είναι όλα αυτά, το πώς επιλέγονται οι ηγέτες είναι προϊόν της συγκυρίας, των διαθέσιμων υποψηφίων και των διαθέσεων των εκλογέων, είτε των πολλών είτε λίγων σε ένα σκοτεινό δωμάτιο.
