Οι εχθροί είναι ποικιλώνυμοι για τους διοργανωτές συλλαλητηρίων κατά των νέων ταυτοτήτων (ξεκινούν από μεθαύριο): «χάραγμα του Αντίχριστου» ή «666», «αριθμοποίηση του ανθρώπου», «μαζικό φακέλωμα», «ηλεκτρονική σκλαβιά», «νέα τάξη πραγμάτων», «συνεκμετάλλευση του Αιγαίου» ή «παράδοση του Αιγαίου στους Τούρκους», «πλήρης υποταγή», «νέα εμβόλια» κ.ά. Ετσι ώστε μέσα στη νέα συνωμοσιολογική καταιγίδα να χωράνε όλοι, θρησκόληπτοι, αντιεμβολιαστές, ακροδεξιοί, υπερ-εθνικιστές, εσχατολόγοι, νεολουδίτες, εγκλωβισμένοι στον τρόμο «ψηφιακών δεσμωτηρίων», ή απλά άνθρωποι ταμπουρωμένοι απέναντι στο τεχνολογικό άγνωστο – όταν σε αυτό αποκαλύπτονται αυτοβούλως καθημερινά ή μέσω αυτού συναλλάσσονται με άνεση ηλεκτρονικά.
Η άρνηση των νέων ταυτοτήτων, που κρατάει από τις αρχές του αιώνα, εδράζεται στον φόβο της απώλειας των προσωπικών/συλλογικών ταυτοτήτων. Μέρες σκοταδιστικής παραφοράς ζήσαμε το 2000 στα συλλαλητήρια του μακαριστού Χριστόδουλου κατά του νόμου για μη αναγραφή στις ταυτότητες του θρησκεύματος (του επαγγέλματος, του ονόματος του/της συζύγου κ.λπ.). Τα 3 εκατ. υπογραφές που συγκέντρωσε ο Χριστόδουλος το 2001 δεν έκαμψαν τον τότε Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κωστή Στεφανόπουλο. Ηταν η χρονιά που το τεχνοφοβικό «Τσιπάκι» των «Παπαροκάδων», της χριστιανικής ροκ μπάντας του Αρχιμανδρίτη Νεκταρίου Μουλατσιώτη («από τότε τα λέγαμε», θυμίζει σήμερα), είχε γίνει σουξέ. «Σκοτώνω τη συνείδηση, στη σκέψη βάζω φόρο/ και τη ζωή σου κυβερνώ από ‘να δορυφόρο», «είμαι ένα τσιπάκι τόσο δα/ που θα σ’ οδηγήσει στη σκλαβιά» τραγουδούσαν. Το σχέδιο για νέες βιομετρικές ταυτότητες σκόνταψε σε πολλούς υφάλους. Στα τελικά σκαριά μπήκαν το 2016, έλαβαν ΦΕΚ το 2018, ναυάγησαν. Αναγεννήθηκαν ως νέες ψηφιακές ταυτότητες τον Φεβρουάριο του 2023· η συνέχεια γνωστή, με τις κραυγές περί παγκόσμιας συνωμοσίας και ολοκληρωτικής υποδούλωσης του ανθρώπου. Ορισμένοι πείθονται. Ακόμη και οι μεγαλύτεροι παραλογισμοί, όταν επαναλαμβάνονται ξανά και ξανά, επίμονα, στερεοτυπικά, στο τέλος γίνονται αλήθειες, έλεγε ο Γκέμπελς.
Οι προσπάθειες των αρμοδίων να καθησυχάσουν τις ανησυχίες μοιάζουν να ενισχύουν την πίστη των αρνητών στην «αλήθεια» τους. Είναι το δέος μπρος στα αψηλάφητα πεδία. Η επικράτηση της «διαίσθησης» πάνω στη λογική. Αλλά και η ιδέα ότι η υπηρέτηση του «μεγάλου απελευθερωτικού» σκοπού είναι πράξη ηρωική. Πάντως ο συνωμοσιολογικός βήχας των κεφαλών του νεολουδισμού κόβεται μόνο με την αμετακίνητη θέση της πολιτείας. Οπως το 2001…
