Δεν είναι δύσκολο να το φανταστείς. Αν υπήρχε ένας Τσίπρας, θα είχε πάει στον τόπο της φωτιάς με τις κάμερες. Θα τον ακούγαμε ίσως να λέει στους πυρόπληκτους ότι «σας κάψανε». Θα τον βλέπαμε στη Βουλή με υψωμένο δάχτυλο να λέει το «επιτελικό σας χάος έφερε τον όλεθρο», «φύγετε», «αποτύχατε», «παραιτηθείτε». Θα είχαμε έτσι ένα ζωντανό μέτρο σύγκρισης. Και η δημόσια σφαίρα –έντυπη, τηλεοπτική και ψηφιακή– θα είχε κατακλυστεί με σχόλια που θα επιχειρούσαν αυτή τη σύγκριση, επαναλαμβάνοντας την επωδό της προηγούμενης τετραετίας: Για δείτε από τι έχουμε γλιτώσει.
Τώρα δεν υπάρχει κανείς για να αποσπάσει τον προβολέα. Τώρα ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι ανελέητα μόνος του στη σκηνή – χωρίς το διαρκές ευεργέτημα μιας αντιπολιτευτικής υπερβολής που έκανε τον ίδιο πάντα να προβάλλει ως καλύτερος της εναλλακτικής. Οσο υπήρχε ο περισπασμός της άλλης, εμπρηστικής φωνής, η αντιπολίτευση συγκέντρωνε (δικαίως) μέρος της κριτικής, εκτονώνοντας ταυτόχρονα και ένα μέρος του θυμικού αποθέματος σε κάθε κρίση. Σε κάθε φωτιά, ας πούμε, η αντιπολίτευση λειτουργούσε ως ζωντανή υπενθύμιση του Ματιού. Απορροφούσε έτσι κάποια «κιλά» συστημικής ευθύνης. Οχι πια.
Χθες στη Βουλή ακούστηκαν πάλι αντιπολιτευτικές μπαλοθιές. Οτι «οι ιδεοληψίες του νεοφιλελευθερισμού καταστρέφουν τους πνεύμονες της φύσης» (πρόεδρος Κ.Ο. ΣΥΡΙΖΑ). Οτι η κυβέρνηση δεν επιβεβαίωσε «τον θυμόσοφο λαό ότι η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται» (Ανδρουλάκης). Οι μπαλοθιές αυτές δεν έκαναν καν κρότο. Η πλειοψηφία δεν ξέρει –ούτε θα προλάβει να μάθει– το όνομα του επικεφαλής του δεύτερου κόμματος που τις εξαπέλυσε. Ο πρωθυπουργός για να βρει αντίπαλο χρειάστηκε να ψάξει στα ορεινά τον Βελόπουλο – για να στηλιτεύσει τις «θεωρίες συνωμοσίας» και τις «σαχλαμάρες» που διακινεί.
Οι κίνδυνοι της πολιτικής μοναξιάς.
Θα μπορούσε αυτή η στόχευση να αντανακλά και μια ανησυχία ότι τα «κομματίδια» –όπως τα αποκάλεσε ο πρωθυπουργός– μπορεί να είναι υποδοχείς της χαλαρής ψήφου των δύο επόμενων αναμετρήσεων (αυτοδιοικητικές και ευρωεκλογές). Θα μπορούσαν οι μικροί να είναι απειλή, αν ροκανίσουν, διά του ανταρτοπολέμου, τη νομιμοποίηση της κυβέρνησης.
Ομως, όπως είχε ο ίδιος ο Μητσοτάκης ακουσίως προφητέψει, κανένα κόμμα και κανένα κομματίδιο δεν αντιπολιτεύονται την κυβέρνηση καλύτερα από την ίδια. Ο πρωθυπουργός που έχει εντρυφήσει στα επιστημονικά δεδομένα και τα επικαλείται στο βήμα της Βουλής («Hot-Dry-Windy» και χάρτες του Copernicus) είναι ο ίδιος που ανακυκλώνει την υποψία ότι η μεγαπυρκαγιά άναψε «πάνω σε διαδρομές που συχνά χρησιμοποιούν παράνομοι μετανάστες». Ο leader που αξιοποιεί την πολιτική του κυριαρχία για να πείσει την κοινωνία ότι χρειάζεται «άμυνα της χώρας στην κλιματική κρίση» ταυτίζεται με εκείνον που αναφέρει την «ανθρωπογενή αιτία» της φωτιάς στην «ευαίσθητη περιοχή» ως «περίπου βέβαιη».
Ποιος είπε ότι δεν υπάρχει αντιπολίτευση;
